De laatste keer dat ik P.F. Thomése ontmoette was in een shabby Chinees Restaurant waar hij aan een kleine groep zijn nieuwe boek 'Het Bamischandaal' voorlas. Waar J. Kessels naar het verre oosten verdween en waar geen spaan heel bleef van alle cultuur.
Thomése leest gewoon een verhaal voor. Papier voor zich. Een zachte bedeesde stem.
Thomése begint over visie. Over eigen visies en die visies van anderen. Een visie is maar een raar ding. Geef hem maar een boek. En voor bibliothecarissen natuurlijk een systeem. Lekker op alfabet. Of op onderwerp. Lijkt helder. Maar ga, er maar eens aanstaan. Niet elk onderwerp is even duidelijk. En trouwens ook niet elke schrijver is even helder.
En als je zo indeelt. Hou je altijd nog wat over. Boeken die tussen schrijvers en onderwerpen zitten. Die komen in de categerie 'Overig'. En die moet je dan ook weer indelen. Er schijnen zelfs mensen te zijn die die mensen maar gewoon weggooien.
Maar goed het aantal ordeningen is oneindig. Er zijn zoveel manieren. De vader van Thomése zetten de boeken op verschijningsdatum. De geschiedenis liep van linksboven naar rechtsonder. De geschiedenis liep over de boekenplank. Met soms een tijdverdichting zoals de lange rij van Lou de Jong.
Willem, een vriend, zette zijn boeken op leesvolgorde. En een niet nader te noemen vriend zette ze op kleur. Dubieus.
Maar elk systeem heeft zijn eigen onvolmaaktheid. Het verzamelen van boeken heeft zijn problemen. Elke boekenkast lijkt een belofte naar compleetheid. Elk boek lijkt een belofte naar grip om de wereld. Als het in een boek kan staan, kun je het blijkbaar beheersen.
Maar goed, ook Thomése gooit zijn boeken weg. Hij zegt het met schroom. Want is wie een boek weg gooit niet eigenlijk een kleine nazi? Is het niet de opmaat naar massale boekverbranding.
Maar toch was er een dag dat ik mijn eerste boek weggooide. Ik zal het wel stiekem gedaan hebben. Toch even kijken of nieamand kijkt. Zoals een moordenaar die zijn eerste lijk wegwerkt in het kanaal. En de eerste.... dat schijnt altijd de moeilijkste zijn.
Toch... het ligt niet aan mij, zegt Thomése. Het ligt aan de boeken. Er worden ook steeds meer wegwerpboeken gemaakt. Boeken zijn een industie geworden. Ze moeten verkocht worden. En zo ontstond een hele verkoopstraat. En daardoor is er steeds meer kaf tussen het koren.
Dus zijn er steeds meer wegwerpboeken.... met een winstverwachting. Fout boel natuurlijk. Er verschijnt dan ook weinig nieuws. Wat wordt gepresenteerd als 'het nieuwe dit' of 'het nieuwe dat', dan weet je al dat het niks nieuws. Dit zijn de boeken die voor je gaan staan en in je gezicht ademen. Ze zeggen je: 'ik zal je bevallen, ik doe niet moeilijk'. Boeken waar je dus niks aan hebt.
Boeken moeten je juist verder helpen. Met aan het einde een nieuw begin. Met gedachten achterlatend. Zoals ik hoop dat u niet weet wat u met dit verhaal moet, want u moet er zelf over nadenken.
Wie alleen wegwerpboeken leest, vindt nooit een nieuwe weg. En toch lopen hordes er achteraan.
Wat bezit is voor de één, is afval voor de ander. Bibliotheken zijn steeds vaker de papierbak van de toekomst.
Punt. Denk daar maar eens over na.
Thomése leest gewoon een verhaal voor. Papier voor zich. Een zachte bedeesde stem.
Thomése begint over visie. Over eigen visies en die visies van anderen. Een visie is maar een raar ding. Geef hem maar een boek. En voor bibliothecarissen natuurlijk een systeem. Lekker op alfabet. Of op onderwerp. Lijkt helder. Maar ga, er maar eens aanstaan. Niet elk onderwerp is even duidelijk. En trouwens ook niet elke schrijver is even helder.
En als je zo indeelt. Hou je altijd nog wat over. Boeken die tussen schrijvers en onderwerpen zitten. Die komen in de categerie 'Overig'. En die moet je dan ook weer indelen. Er schijnen zelfs mensen te zijn die die mensen maar gewoon weggooien.
Maar goed het aantal ordeningen is oneindig. Er zijn zoveel manieren. De vader van Thomése zetten de boeken op verschijningsdatum. De geschiedenis liep van linksboven naar rechtsonder. De geschiedenis liep over de boekenplank. Met soms een tijdverdichting zoals de lange rij van Lou de Jong.
Willem, een vriend, zette zijn boeken op leesvolgorde. En een niet nader te noemen vriend zette ze op kleur. Dubieus.
Maar elk systeem heeft zijn eigen onvolmaaktheid. Het verzamelen van boeken heeft zijn problemen. Elke boekenkast lijkt een belofte naar compleetheid. Elk boek lijkt een belofte naar grip om de wereld. Als het in een boek kan staan, kun je het blijkbaar beheersen.
Maar goed, ook Thomése gooit zijn boeken weg. Hij zegt het met schroom. Want is wie een boek weg gooit niet eigenlijk een kleine nazi? Is het niet de opmaat naar massale boekverbranding.
Maar toch was er een dag dat ik mijn eerste boek weggooide. Ik zal het wel stiekem gedaan hebben. Toch even kijken of nieamand kijkt. Zoals een moordenaar die zijn eerste lijk wegwerkt in het kanaal. En de eerste.... dat schijnt altijd de moeilijkste zijn.
Toch... het ligt niet aan mij, zegt Thomése. Het ligt aan de boeken. Er worden ook steeds meer wegwerpboeken gemaakt. Boeken zijn een industie geworden. Ze moeten verkocht worden. En zo ontstond een hele verkoopstraat. En daardoor is er steeds meer kaf tussen het koren.
Dus zijn er steeds meer wegwerpboeken.... met een winstverwachting. Fout boel natuurlijk. Er verschijnt dan ook weinig nieuws. Wat wordt gepresenteerd als 'het nieuwe dit' of 'het nieuwe dat', dan weet je al dat het niks nieuws. Dit zijn de boeken die voor je gaan staan en in je gezicht ademen. Ze zeggen je: 'ik zal je bevallen, ik doe niet moeilijk'. Boeken waar je dus niks aan hebt.
Boeken moeten je juist verder helpen. Met aan het einde een nieuw begin. Met gedachten achterlatend. Zoals ik hoop dat u niet weet wat u met dit verhaal moet, want u moet er zelf over nadenken.
Wie alleen wegwerpboeken leest, vindt nooit een nieuwe weg. En toch lopen hordes er achteraan.
Wat bezit is voor de één, is afval voor de ander. Bibliotheken zijn steeds vaker de papierbak van de toekomst.
Punt. Denk daar maar eens over na.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten