Deze plek met het huisje van de reddingsbrigade en de paal heb ik vaak gezien en toch was het nooit hetzelfde.
Want even later kan het er zo uit zien.
En een dag later weer zoals deze. Let op de rode vlag. Het waait zo hard dat er niet gezwommen mag worden. Een gezinnetje schuilt nog achter het huisje uit de wind.En weer anders op deze plaat met een zacht avondzonnetje en een blauwe lucht. Wolken drijven over, de wind verandert van richting en sterkte. en je hebt weer een hele andere plaat.
En hoewel ik er in het hoogseizoen was, heb je - als je ook maar iets buiten de drukte gaat, nooit meer het gevoel van drukte.
Op één dag maakte ik samen met mijn zoon een lange wandeling over het eind van het eiland. Het beroemde natuurgebied de Boschplaat maar ook een ruig strand. Na kilometers lopen bereik je onder ander het drenkelingenhuisje dat je hier in de verte ziet. Hier overigens prachtig in de zon maar in de paar uur dat we er liepen hebben we zo ongeveer alle weertypen gezien.
Na een paar uur lopen kruip je in dit huisje en valt plotseling alle wind rond je weg. Je merkt dan pas in welke herrie je eigenlijk al uren aan het lopen was.
Dit is eigenlijk wel één van mijn lievelingsbeelden. Veel wit en blauw en her en der stipjes. Stipjes van mensen die allemaal met iets bezig zijn. Een zoekplaatje. Deze plaat zou overigens wel een mooie legpuzzel opleveren.
U mag me een romanticus noemen maar ik kan wel genieten als ik zo langs het strand loop en telkens weer een ander strand zie. Maar goed, op mijn camera stonden zo nog een heleboel beelden. Laat ik u daar niet mee vermoeien.
We sluiten maar af met dit plaatje. Een mooie zonsondergang. de laatste mensen vertrekken van het strand.
En misschien is het hele leven wel zo, zoals deze foto's. Eigenlijk loop je telkens over hetzelfde strand, dezelfde stad, hetzelfde werk. En toch is alles elke keer anders. De kunst is om het te zien.