dinsdag 28 april 2009

23dingen 3: En weer terug naar Amélie


Sommige buitenstaanders vroegen mij of het echt zo’n bijzonder team is? Of ik de boel niet zat op te hemelen: Die alles-is-liefde-crew? Stuk voor stuk druppelden de reacties binnen. En wie ze leest kan toch geen moment meer twijfelen bij dit team? Wat een warme reacties! En: met elke reactie kwam er meer lijn in het verhaal. Ontzettend leuk om te zien hoe zich dit digtaal ontspint. Oh ja, en we komen weer terug bij de filmposters in onze huiskamer.

Ik had al gemeld dat Amélie bij ons boven de eettafel hangt en Amélie zal ons de komende tijd gaan achtervolgen. Kernpunt in jullie opmerkingen is “energie”. Positieve energie. Ik was op zoek naar een probleem waar geen probleem is. Kirsten schreef: “Probleem? He. Gets. Bah! ;) Kunnen we niet het plezier als uitgangspunt nemen”.

23yourmind heeft het zelf over een soort schrizofenie van gestructureerd en gedegen of gewoon lekker je hart volgen. Ook Hotfield had het over maar gewoon beginnen.

Jan te Bokkel schrijft kernachtig: “Misschien is op dit moment de zoektocht wel belangrijker dan het resultaat...”

En dan hebben we natuurlijk nog die prachtige posts van Astrid en Annemarie. Die gaan we niet samenvatten. Die lijsten we maar in. Nee, ik heb niks opgehemeld, het is gewoon een fantastisch team.

Dat betekent dat ik eindig zonder concreet probleem maar met een geweldige uitdaging. Hoe ik die uitdaging precies moet formuleren lukt me nu nog niet. Maar het heeft met kleine dingen te maken die veel energie vrij maken. Een soort kriebel.


En dan zijn we terug bij Amélie. Overigens alle dank voor Astrid want die heeft als een soort sparring partner voor deze posts gediend en me weer op het spoor van Amélie gezet. De zinnen die hieronder ziet, zijn dan ook voor een deel halve citaten uit een mail die ze stuurde.

In de film Amélie, geeft Amélie als hoofdpersoon, iets kleins aan mensen. Soms valt het die mensen niet eens op. Maar elk geschenkje heeft hetzelfde effect: het maakt een soort energie vrij bij die mensen, die ze dachten kwijt te zijn, of waarvan ze niet eens echt wisten dat ze hem niet meer hadden of niet mistten. Maar áls ze hem dan weer hebben teruggevonden, verrijkt het hun leven en voelen ze wat ze al die tijd gemist hebben.

Het leidt tot bizarre situaties. Als kijker voel je de energie van het scherm afspatten. Dat wordt gecombineerd met iets overbelicht cameragebruik en verschrikkelijk mooie filmmuziek waarin herhaling een belangrijke rol speelt. De film krijgt daardoor bijna iets buitenaards.

Mijn vervolgvraag aan jullie
Dan is mijn vervolgvraag voor dit moment tweeledig. Vinden jullie het goed als ik het programma opbouw op basis van bovenstaande? Dat betekent dat het zoektocht wordt zonder concrete uitkomst vooraf. Het uitgangspunt dat we met nadruk hanteren is vermenigvuldiging van onze energie, onze lol, onze passie en onze inzet. Dat is geen gebruikelijke programma en betekent dat je het aandurft om buiten je eigen comfortzone (dank je Annemarie) te treden. Overigens denk ik dat ik het antwoord weet maar laat maar weten. Mag ook via de mail. Da’s vraag één.

Dan vraag twee. Bij de opzet van onze bijeenkomst wil ik de film Amélie gaan gebruiken. Het is daarom handig om te weten of je die film gezien hebt. Of misschien vind je het leuk met deze crew de film vooraf eens te zien. Dat kan door vooraf een filmavond te organiseren in de filmzaal de Kleine Keizerin van de Openbare Bibliotheek Deventer. Dat wordt dan overigens wel in het weekend of op een avond.

Graag jullie reacties!

Overigens: deze opdracht staat bij mij nu al bekend als de grootste uitdaging voor de komende maand. En overigens met heel veel plezier. Dus ik zit in exact dezelfde golf als jullie. Met dezelfde vraag: gaat dit lukken? Een goede vriend is niet altijd de beste regisseur dus ik heb nog wel wat voor te bereiden en te leren. Jullie verdienen het!

Oh ja, ik ga nu echt een paar daagjes vakantie vieren..

dinsdag 21 april 2009

23dingen 2 : Het probleem van Pride & Prejudice

Oké, oké. Je hebt een leuke crew en je weet dat wat het ook wordt, dat het met dit team gaat lukken. Maar dan? Wat is het filmscript? Wat is het verhaal? Wat is het onmogelijke dat mogelijk gaat worden?

Amélie hangt bij ons in de keuken. Maar in de studiehoek hangt Pride & Prejudice in de 2005-versie met Keira Knightley en Matthew MacFadyen. In Pride & Prejudice draait het om de juiste keuzes. Keuzes met hart. De keus van het juiste of de ware.




Nu gaat het bij ons niet om de juiste echtgenoot maar het juiste probleem. Wat willen wij nu eigenlijk oplossen? Waarom willen wij meer met 23dingen? Wat is onze drijfveer, wat willen we bereiken, waar zit onze pijn en waar zit ons plezier, wat is onze droom?

Je kunt je bijvoorbeeld laten inspireren door de blogkermis van Nicole.

Ik geef een paar opties met de vraag om daar eens op te reageren en aan te geven wat jij vind dat ons probleem is.

Optie 1: De klanten zijn ons probleem

Bij optie 1 vinden we dat het bereiken van veel klanten nog een probleem is. We zijn bij met onze technieken maar het lukt ons nog niet erg om onze klanten te bereiken met al die nieuwe dingen.



Optie 2: Onze collega's zijn het probleem

Bij optie 2 vinden we dat we best aardig opgeschoten zijn maar dat voor een volgende stap we onze collega's nog even een eindje verder moeten helpen. Die hebben best veel geleerd van 23dingen maar om eerlijk te zijn, zijn ze na de afronding ook wel weer wat ingedut. Voordat we onze klanten kunnen bereiken, moeten we eerst nog wat doen aan onze collega's.



Optie 3: Onze bazen zijn het probleem

Bij optie 3 vinden we dat we best goede ideeën hebben maar dat we meer draagvlak nodig hebben bij ons management. Onze bazen moeten ons wat meer tijd, geld of aandacht geven. Als ze dat doen, dan komt het echt goed. En oh ja, ze moeten zelf natuurlijk ook 23dingen afmaken.



Optie 4: Wij zijn zelf het probleem

Bij de laatste optie ligt het niet zozeer aan de ander maar aan onszelf dat we nog geen volgende stap hebben gezet. We durven het niet, we willen het niet of we kunnen het niet. Bepaalde belemmeringen houden ons blijkbaar tegen.


Ga eens diep bij je zelf te rade. Welk probleem is het meest urgent en wat wil je met hart gaan volgen? Wees niet te lief, wees niet bang naar onszelf te wijzen maar ook niet naar onze collega's, bazen of klanten. Wie niet openbaar wil reageren mag ook altijd een mailtje sturen. Of misschien weet jij nog een vijfde optie?


Het gaat dus nog steeds niet om oplossingen, het gaat alleen nog maar om het verkennen van het probleem. Kies er eens eentje met of zonder toelichting.

vrijdag 17 april 2009

Vervolg 23dingen 1 : De-alles-is-liefde-crew

Er zijn mensen die onderscheid maken tussen goede en slechte films. Het spijt me, maar daar ben ik te simpel voor. Ik kan genieten van wat mensen "goede" films noemen. In onze keuken staart Amélie ons met hele grote ogen aan vanaf de filmposter. Maar evenzeer ben ik een groot fan van de film Cool runnings, die in onze tv-gids niet meer dan twee sterren haalt.




Eind 2007 verschijnt de film Alles is liefde. De kerstkraker van dat moment. Alles is liefde is geen hoogdravende film. Het is een flutverhaal maar wel met een goed gevoel. Wat maakt die film nou echt leuk? Volgens mij is dat in ieder geval te danken aan de samenstelling van de crew.

Voor wie de film niet kent, dan moet je nu even de trailer bekijken en tel hoeveel mensen je kent. En welk gevoel je bij die mensen krijgt. Wie je ook bent, je vindt altijd dat hier leuke mensen tussen zitten. Het is die crew die het succes heeft gemaakt. Dat is doordacht gebeurd maar dat maakt het niet minder leuk.

In Overijssel gaan we bezig met een mogelijk vervolg op 23dingen. En wat dat vervolg moet zijn? Ik weet het niet. Maar er is een clubje gevormd dat eind mei voor het eerst fysiek bij elkaar komt. Maar voor ze bij elkaar komen, beginnen we hier vast met nadenken. Daar ga ik de komende blogposts aan wijden.

En ik weet zeker dat dit traject een succes wordt. Waarom? Toen mij gevraagd werd of ik mee wilde doen, vroeg ik, "wie doet er nog meer mee?".

Toen kreeg ik dit lijstje: Erwin Karst, Astrid van Dam, Nicole Giling, Hetty Odenthal, Jouke de Vries, Joke van der Veen, Henri Schoenmaker, Henk Kamp, Jan te Bokkel, Annemarie van Essen, Wout Ligterink, Stefan Wijnberg, Kirsten Moorman, Ineke van Oort, Marjolein Lolkema en Marjon ter Heijne.

Na dat lijstje twijfelde ik geen moment. Dit is een droomcrew, allemaal enthousiaste mensen die ook nog allemaal leuk zijn. Dit wordt Alles-is-liefde maar dan voor 23dingen. Het maakt niet uit wat ze verzinnen, ik ben overtuigd dat ze het kunnen. Het is een eer om zo'n club bij elkaar te brengen.

De eerste opdracht voor de crew

Oh ja, en nu kan het natuurlijk zijn dat ze echt iemand vergeten zijn in de droomcrew. En dat is dan ook gelijk mijn eerste opdracht aan mijn droomcrew: Missen we iemand? Reageer via de reactiemodule of stuur een mailtje. Let wel: de omvang van de crew kan niet al te veel meer groeien. Maar een paar leuke kunnen er altijd bij....

In de volgende blog beginnen we met nadenken over de inhoud. Nu nog even genieten van die fantastische crew.

Laat je horen!

woensdag 15 april 2009

Hulde aan Marion, Gerard en Jan en natuurlijk drie gratis tips


De bibliotheken Enschede, Hengelo en Almelo pronken trots op het Bibliotheekblad. In het blad zelf een vermakelijk interview met drie directeuren die duidelijk nog gezamenlijk op zoek zijn.

En toch... hulde aan Marion, Gerard en Jan. Dat behoeft voor menigeen nog wel wat toelichting. Overijssel staat toch bekend om zijn sterke netwerkstructuur? Opschalen was toch niet nodig in die provincie? Die laatste vraag kunnen we makkelijk ontzenuwen. Nee, ook in Overijssel zijn we nog niet klaar. Er is veel bereikt met samenwerking maar die samenwerking dwingt ook tot het kiezen van nieuwe aansturingsvormen.

Toen de betreffende directeuren hun voornemen bekend maakten in het Overijssels directieoverleg werd het dan ook even stil. Je kon de overige directeuren horen denken: wat gaan die drie bibliotheken doen? Doorkruist dit nu onze samenwerkingsplannen? Gaan ze in Twente nu alles zelf doen zonder ons? Gaan die drie verschillende directeuren dat redden met elkaar?
Begrijpelijke vragen maar geen vragen waarna je alleen maar stil moet gaan zitten. Als je die vragen voor jezelf serieus neemt dan doe je daar wat mee. Het is dan ook aardig om eens te kijken naar de verschillende partijen. Wat moeten de PSO/OBD, de omliggende bibliotheken, het netwerk van bibliotheken en het personeel hier nou mee?
PSO/OBD
De gedachte die makkelijk post kan vatten bij de OBD is dat deze drie bibliotheken nu wel alles zelf zullen willen doen: eigen automatisering, eigen transportdienst, eigen administratie en dergelijke. Ik kan me niet voorstellen dat hier niet naar gekeken wordt door de Twentse bibliotheken. Wat moet je in zo'n geval doen als OBD? Wachten aan de zijkant? Mokken dat ze dat doen? Dat lijkt me niet. Je stapt op de bibliotheken af en je vraagt hoe je ze kunt faciliteren in dat proces. Je kunt ze vragen of je een aanbieding mag maken voor de drie gezamenlijke bibliotheken. Je kunt ze vragen welke voordelen ze van de OBD verwachten als ze samen zouden optrekken.
Omliggende bibliotheken
Rondom de Twentse bibliotheken liggen een aantal kleinere bibliotheken. Hun positie is even lastig omdat Enschede, Hengelo en Almelo nadrukkelijk kiezen voor stedelijke samenwerking. Wat doe je dan? Tja, je kunt afwachten waar ze mee komen of wachten tot ze je een keer uitnodigen. Maar daar zou ik niet tevreden mee zijn. Als je al mee om tafel zou willen, dan zou de vraag zijn: wat kan ik als kleinere bibliotheek bieden in die samenwerking en wat wil ik er zelf uit kunnen halen? Het antwoord op die vraag bepaalt of met elkaar praten zinvol is. En als dat niet duidelijk is, dan is een gesprek met de Twentse stedelijke bibliotheken natuurlijk altijd een optie. Waarom dat niet samen onderzoeken?

Het Overijssels netwerk van bibliotheken
Het Overijssels netwerk heeft een lange staat van dienst rond samenwerking. Zij staan op het punt om met elkaar structurele verplichtingen aan te gaan in een provinciale back-office. Het netwerk bouwt op twee ijzersterke concepten van Winkels en Onderwijs. Die lijnen worden in de Twenste bibliotheken ook gevolgd. Krachtenbundeling op die plek kan - ik zeg met nadruk kan - tot versnelling van innovatie leiden. Het netwerk moet het hebben van dat soort plekken. Hoe meer van dat soort plekken, hoe sneller bibliotheekwerk kan anticiperen op veranderingen in de samenleving.

Personeel
Het traject dat Marion, Gerard en Jan uitstippelen is geen makkelijk traject. Ze hebben ervoor gekozen om al gedurende het onderzoek nadrukkelijk naar buiten te communiceren. Dat is gedurfd want ze hadden dit ook in het diepste geheim dit kunnen voorbereiden en met een dichtgetimmerd plan naar buiten kunnen komen. Dat kan bij het personeel van de betrokken bibliotheken leiden tot de reactie dat ze meer in Bibliotheekblad lezen dan van de eigen directie horen. Wat doe je daar mee? Ga je mokken en houd je dat voor jezelf of trek je aan de bel en geef je aan mee te willen praten? Er is niks mis mee om alvast kennis te maken met collega's in Enschede, Hengelo en Almelo of om bijvoorbeeld eens een brainstorm op te zetten met elkaar. En tja, die deur van de directeur is misschien niet open maar toch ook niet op slot?

Dus, hulde voor Marion, Gerard en Jan. Ze kiezen niet voor de makkelijkste weg van alles laten zoals het was. En alleen al het zeggen dat we gaan onderzoeken levert reacties op. Begrijpelijke reacties. Maar zonder spanning geen beweging. De vraag is alleen: wat doe jij met jouw reactie. Wie iets wil met de Twentse bibliotheken: klop aan, denk mee, kom met voorstellen.

Tot slot: nog drie gratis tips voor Marion, Gerard en Jan.

Tip 1: Wat schiet de burger ermee op?
Het interview zweeft tussen gezamenlijke innovatie en fusie en eindigt zo ongeveer met: die fusie komt er toch. Mijn zegen - voor wat ie waard is - hebben jullie. Maar wat moeten de burgers in jullie steden er beter van worden? Gaan we meer open? Hebben we meer actuele boeken? Is er dan dienstverlening die er nu niet is? Worden we goedkoper? Als er geen lijst is met vijf punten die burgers echt kunnen voelen, begin er dan niet aan.

Tip 2: De denkkracht van alle mensen
Hierboven laat ik de gedachtengang zien van een PSO, van omliggende bibliotheken en van personeel. Ik weet dat interactie tussen deze partijen geen automatisme is. Zoals ik hierboven iedereen die er omheen staat oproep om er wat mee te doen, zo doe ik die oproep natuurlijk ook naar jullie. Maak gebruik van de PSO, het netwerk, de omliggende bibliotheken en het personeel. Pas ze in in jullie proces en laat ze jullie plannen scherpen. Het gaat om veel meer dan een bordje op de deur waar op staat: "Bibliotheek Twente". Het gaat om dienstverlening die doordacht is en slagkracht die we met elkaar kunnen maken. Daar kunnen we volgens mij niet genoeg mensen over laten meedenken.

Tip 3: Laat ideeën geen stokpaardjes worden

De laatste tip is mij ingefluisterd. Er is een proces ingezet. En dat proces krijgt een eigen dynamiek. Er ontstaan ideeën en beelden en die kunnen ook heel makkelijk stokpaardjes worden. Hoe vaak hebben we niet gezien dat een idee koste wat het kost de eindstreep moet halen. De opmerking: die fusie komt er toch kan ik wel plaatsen maar heeft ook z'n gevaarlijke kantjes. De fusie mag geen doel op zich worden. Onderzoek het goed met elkaar, bekijk de mogelijkheden en trek eerlijke conclusies. Echte helden zijn die mensen die dan durven te zeggen dat het nu nog geen goed idee is.

Marion, Gerard en Jan verdienen een pluim. Ze kiezen niet de weg van de minste weerstand maar ze bewegen. Stilzitten is voor hen geen optie. En ik zou zeggen voor wie wel? Dus aan allen: kom in beweging.

Oh ja, voor Jan. Op jouw bibliotheek komt een bordje Bibliotheek Twente. Maar hoe doe je dat bij die vestiging in het Heraclesstadion? Dat bordje blijft daar nooit heel ben ik bang.

dinsdag 14 april 2009

Blogvacuüms, digitale nomaden, MSN-straffen en Hyvesuitvluchten

Onze moderne tijd levert leuke woorden op. "MSN'en" en "Hyven" zijn binnen no-time werkwoorden geworden. "Googlen" kenden we natuurlijk al langer. "Blogkermis" kennen we wat korter. En sinds kort moeten we elkaar "Poken" door even te swaffelen met onze stickjes.

Het mooiste woord van de afgelopen week is natuurlijk het Blogvacuüm en werd geïntroduceerd door Jan. Met het Blogvacuüm beschrijft Jan het fenomeen dat de digitale nomaden hun werkgebied hebben verschoven naar Twitter. En ja, tijd kan maar één keer uitgegeven worden dus wordt het wat rustiger op de blogs. Wim Keizer vraagt zich in zijn nieuwsbrief af of hij ook moet gaan bloggen of gaan twitteren. Of toch maar gewoon nieuwsbriefjes moet blijven versturen?

We zijn vreselijke digitale nomaden. We rennen van het één naar het ander. En ik snap ook dat het zo gaat. Staat er net een standbeeld voor Henk Middelveld in SecondLife omdat ie met pensioen gaat, gaat SecondLife even later ook met pensioen. Moet ik investeren in Hyves of in Twitter en wie garandeert dat één van beide systemen over twee jaar nog bestaat? Als het blogvacuüm echt is, moet ik dan niet wegwezen hier? Is mijn data wel veilig?

Lekker belangrijk allemaal. De wereld zit in een kredietcrisis en wij moeten ons buigen over de vraag waar we onze mening het beste kwijt kunnen.... Maar goed.

Nee, dan mijn dochter van twaalf. Als ze het echt ergens te bont mee maakt, of haar huiswerk vergeet te maken dan is één van de consequenties dat er niet geMSN't wordt. Dat is een hele wrede straf voor twaalfjarigen. Bellen is een sociale vaardigheid die jongeren trouwens volstrekt verleren. Bellen? Als je ook kunt MSN'en?

Maar goed, ze heeft het een keer zo bont gemaakt dat er 's avonds niet geMSN't mag worden. Doodleuk begint ze te zeggen dat ze wel mag Hyven en daar mag kwekken met haar vrienden. We moeten lachen. Ze heeft volstrekt gelijk en er is geen speld tussen te krijgen. Ze stuurt een SMS'je naar haar vriendin dat zij op MSN even tegen alle vrienden moet zeggen dat ze op Hyves zit omdat ze straf heeft.

Geloof mij, het wordt nooit wat met dat elektronisch huisarrest.

woensdag 8 april 2009

Oog in oog met mijn oude leraren... gaat de tijd nou snel of langzaam?


Deze week had ik een rare gewaarwording. De tijd leek namelijk zowel snel als langzaam te gaan.

De tijd ging snel
Gisteren gaf ik een presentatie voor mijn oude middelbare school in Haaksbergen. De naam Bouwmeester is inmiddels vervangen door Het Assink. We waren uitgenodigd om iets te vertellen over onze dienstverlening voor het onderwijs.
En zowaar, er waren docenten die ik nog kende! Op de kop af slechts 21 jaar geleden. Meneer Bastiaansen kende ik nog wel van Engels. Maar nooit les van gehad. Zijn eeuwige glimlach had hij nog steeds. De karikatuur hierboven is van hem. Die zat in een boekje dat hoorde bij mijn eindexamen. Mijn eindexamenfoto heb ik helaas niet meer gevonden, dan hadden jullie een mooi pubertje kunnen zien met grote mond en stille liefdes. Als ik hem vind, houden jullie die tegoed.

Maar gek om zo je oude leraren weer te zien en dat je het gevoel krijgt dat je de geschiedenis weer terug wilt halen. Overigens, we mogen nog eens verder praten met deze school dus wie weet wie ik nog meer tegen kom.

De tijd gaat langzaam
Tegelijkertijd zijn we in Overijssel volop bezig met het verder brengen van het product Biebsearch. De afgelopen week zijn Marcel Mentink en Annemarie van Essen gestart voor dit project. Daarmee krijgen we - eindelijk - wat meer armslag en kan het uitroltempo omhoog. We gaan Annemarie en Marcel veel succes wensen want ze krijgen - samen met mij - nog een pittige opdracht. En scholen meekrijgen en scholen uitrollen!

Overigens aan belangstelling geen gebrek. We zijn continu op stap naar VO-scholen. Er liggen mooie initiatieven in Twente rond Oldenzaal en Hengelo.

Van de ROC's Deltion en Landstede hoor ik nog steeds goede berichten. Dit jaar lopen de pilots af en alles wijst erop dat de dienstverlening op grotere schaal gaat worden voortgezet.

En tot slot: we zijn - samen met de bibliotheken Hengelo, Enschede en Almelo, in gesprek met het ROC van Twente en dat lijkt heel serieus te worden.

Met Biblioservice Gelderland en een aantal Gelderse bibliotheken waaronder Nijmegen zijn we in gesprek om ook daar een ondersteuningsstructuur op te zetten.

Het is praten, praten, regelen, regelen, praten en nog eens praten. Overal zit vooruitgang en nog ben ik ongeduldig. Het gaat me nog te langzaam.
Hoe zit het nu? Gaat de tijd nu te langzaam of te snel als je ongeduldig bent?

dinsdag 7 april 2009

Nicole is boos...op mij


Ik heb iets heel doms gedaan. en nu is Nicole Giling boos op mij. Nadat ik ooit al iets fouts had geroepen of Pokens, wilde Nicole Giling mij eigenlijk al niet meer aankijken. En nu gooi ik met een slimme actie roet in de blogkermis van haar.

Wat is er gebeurd?In Overijssel hebben honderden bibliothecarissen de cursus 23dingen gevolgd. Aan de basis van dat succes staan een flink aantal trainers.

Wout Ligterink, een collega van de OBD, vroeg mij of het leuk was om mee te denken over een dag voor actieve 23dingers. Niet al die mensen die er niks meer mee doen, maar al die mensen die dapper doorgaan. Al die mensen die op zoek zijn naar wat ze allemaal zelf of met hun team nog meer kunnen doen met web2.0-toepassingen. Ja natuurlijk willen we daar aan meedoen want dat moet wel een heel leuk clubje mensen zijn. Ik zag het lijstje namen en inderdaad, dat wordt een heel leuk clubje. Samen goed voor meer dan 90% van de web2.0-vervuiling in Overijssel.

De vraag was alleen. Wat doe je met zo'n clubje als je die bij elkaar roept? Doelstelling is om met deze mensen te kijken wat we kunnen doen met onze opgedane ervaring. En natuurlijk wat we kunnen betekenen voor klanten.

In mijn klassieke denken dacht ik: ik roep een paar mensen bij elkaar en we gaan brainstormen. Maar dat is wel een beetje raar. Wie gaat er nou mensen bij elkaar roepen om na te denken over web2.0? Moet dat niet op een web2.0-manier? En zo ja, hoe dan?

Op een mooi warme vrijdagmiddag bedacht ik dan ook het volgende. Ik maak gewoon een webpost waarbij ik iedereen om reactie vraag.

En toen werd Nicole heel boos. Nicole Giling heeft haar blogkermis gestart met - kort samengevat - als thema: is er leven na de 23dingen. Met andere woorden, doen we er nog wat mee of is dit alleen leuk voor ons cv?

Tja, dat is natuurlijk wel een beetje hetzelfde onderwerp.... Dus ik kan me Nicole's reactie wel voorstellen.

Nu stopt de blogkermis van Nicole al op 17 april..... En voordat we die 23dingers op een datum bij elkaar hebben zitten we echt al ver in mei zo niet juni.

Ik verzoek jullie dus dringend om nog helemaal niet na te denken over zo'n 23dingendag. Als ik merk dat jullie dat toch doen, dan... nou ja, dan.... word ik boos. Tot 17 april mag je alleen maar inhoudelijk reageren op de blogkermis van Nicole Giling.

Dus op naar de website van Nicole Giling en niet toch stiekem nadenken over een 23dingendag in Overijssel hoor! Er komt nog een speciale webpost.... na 17 april. Want ruzie met Nicole... dat gun ik niemand.