zaterdag 25 september 2010

Het speelgoed van Mark Deckers (39)

Vooruit, nog één keer zo maar een artikel. Volgende week ga ik u weer lastig vallen met ingewikkelde bibliotheekproblemen.

Ik werk op een flexplek. Eigenlijk zit ik altijd op dezelfde plaats. Maar op mijn bureau liggen geen papieren. Dat hoort bij de flexplek.

Op mijn bureau liggen wel verschillende soorten speelgoed. Het valt me op dat ik één van de weinigen ben met speelgoed op mijn bureau. Ik weet niet wat het over me zegt. Want eerlijk gezegd overkomt het me. Kijk maar.

Deze giraffe kreeg ik ooit van de Bibliotheek Zwolle. Het was een award die werd ingesteld toen ik daar vertrok. Hij symboliseert iemand die zijn nek uit steekt. Voor zover mij bekend wordt de award nog elk jaar rond kerst uitgereikt aan een collega.

Deze kubus is nog niet zo oud. Die kreeg ik van Jos Debeij voor het project “Ideale Webpresence” De kubus symboliseert dat je er vele vlakken met vakjes zijn. Vlakken die misschien blokjes informatie met elkaar moeten uitwisselen.

Deze scooter heb ik zelf gekocht. Hij symboliseert een romantische droom die ik nog heb. Ooit wil ik op zo’n motorscooter rijden. Uiteraard alleen met mooi weer.

Dit dingetje is een “decision maker”. Een bijzonder pendule die aangeeft wat je moet doen als je er zelf niet uit komt. Naast “Yes” en “No” bevat het ook de teksten: “Definitely!”, “No way” of “Maybe” Dit is denk ik het oudste ding en ik heb hem gekregen van Annet Knol toen wij veel samenwerkten in een vorig vernieuwingsprogramma. Zij vond dat mijn core business beslissingen nemen was.

Dit trompettistje is gemaakt van condensatoren. Ik heb hem gekregen van collega’s die me bedankten voor het organiseren van een studiereis. Het is een lief mannetje. En hij herinnert mij eraan dat ik af en toe mijn hart moet volgen en moet doen wat je graag wilt doen. En dat vooral niet uitstellen.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over mijn laserpistool die in workshopkist zit of en pre-historische knuppel die ik onlangs toch maar weg heb gegeven aan een zoontje van een collega.

Af en toe mompelt er wel eens een collega die zegt: “Tja dat was natuurlijk niet de bedoeling van die flexplekken”. Maar zeg nou zelf: ik kan die dingen toch niet weg doen? En wat zegt dat eigenlijk over mij: die neiging om me te omringen met speelgoed?

7 opmerkingen:

prodigieus zei

Als elk speeltje staat voor "iets" dan zijn het een soort sticky-memo's?

Mark Deckers zei

@prodigieus: dat zou best kunnen.. Zo zijn ze niet bedoeld maar dat hoeft natuurlijk ook niet. Achteraf verklaren is natuurlijk ook veel leuker.

Bas van Houwelingen zei

Leuke herinneringen, maar meer om te verzamelen dan om mee te spelen, lijkt me. Speel je er ook mee (Rubik-kubus ziet er zo af uit) of is het meer een persoonlijke aankleding van een onpersoonlijke flexplek?

Mark Deckers zei

@Bas: Ze zijn inderdaad aankleding. Ik speel er niet mee, maar heb ze wel af en toe even vast om me in sommige situaties te bedenken wat ik moet doen. Oh ja, en alle sollicatiegesprekken... die doen we altijd met die decision maker!

Annemarie van Essen zei

Soms moet je jezelf even herinneren aan al die dingen die er toe doen. Binnen of buiten je werk.
(speel)goed kan ook zorgen voor het leggen van gekke dwarsverbanden die je anders niet zag.

.... Zegt de collega met een auto, een USB-ventilator, hoera-stickers en een bestuurbaar robotje op haar werkplek.. ;)

Festina Lente zei

Het zegt vooral dat het jongetje in je nog niet dood is (en dat moet vooral zo blijven!). Weer eens wat anders dan de obligate fotolijstjes!

Mark Deckers zei

@essen2punt0: Er is heeeel veel buiten je werk
@festinalente: Da's een rake typering die me geloof ik raakt. Dank.