vrijdag 9 juli 2010

Afscheid van haar : deel 2

De gedachte dat ik nooit meer wat heb laten horen laat me nooit helemaal los. Op een keer rijd ik door mijn oude dorp. Mijn ouders wonen hier al jaren niet meer. Ik stop bij de begraafplaats. Ik zoek je graf en vind het. Soms denk ik dat het goed zou zijn je ouders op te zoeken. En even zo vaak druk ik die gedachte weer weg.

Een aantal maanden geleden heb ik met mezelf een afspraak gemaakt. Ik ga je ouders opzoeken om dit verhaal af te ronden. Om alsnog afscheid te nemen. Wat heb ik te verliezen? Het is slechts een mentale barrière die me tegenhoudt om het niet te doen. Nee heb ik, ja kan ik krijgen.

Ik heb een paar dagen vrij; deze dagen moet het maar gebeuren. Ik ga op zoek naar een telefoonnummer. Ik start internet en ga naar de telefoongids. Er blijken twee mensen met jouw achternaam in ons oude dorp. Hoewel ik niet meer weet in welke straat je woonde weet ik wel dat het oorspronkelijke adres er niet bij zit. Je ouders moeten zijn verhuisd.

Eén van de twee adressen lijkt mij een seniorenflat. Dat lijkt me de meest voor de hand liggende. Een oudere man neemt op. Ik leg uit dat ik op zoek ben naar je ouders. “Waarom?” vraagt hij. Ik zeg dat ik je ouders graag wil spreken . “Dan moet je mijn broer hebben. Die woont tegenwoordig twee dorpen verderop.” Hij geeft mij het goede telefoonnummer.

Hij sprak nadrukkelijk over zijn broer en niet over de moeder. Er is iets met je moeder maar ik weet niet wat.

Het kost me moeite je vader te pakken te krijgen. Hij neemt niet op.

Even vermoed ik dat het niet gaat lukken tijdens deze vrije dagen. Maar na ruim een dag proberen, wordt de telefoon opgenomen. “Met Gerrit.” Plotseling heb ik je vader aan de telefoon. Ik vertel wie ik ben. Na wat uitleg kan hij het plaatsen en ik zeg dat ik het gevoel heb dat ik deze geschiedenis nog niet heb afgerond. Dat het me dwars zit dat ik nooit wat heb laten horen, hoe stom dat misschien ook is.

Hij is aardig. Op mijn vraag of ik misschien een keer langs mag komen antwoordt hij positief. De volgende ochtend ben ik van harte welkom op de koffie.

Op de foto: Een vermaledijd zomerkamp in het jaar dat ik het jeugdorkest verlaat. Ik zit rechts naast de jongen met het Philipsshirt

2 opmerkingen:

HermaL zei

Mark,
als het jouw verhaal voor ons lezers nog niet af, het is een warm verhaal.

Mark Deckers zei

@poeh: bedankt!