donderdag 8 juli 2010
Afscheid van haar : deel 1
Na 27 jaar ga ik op zoek naar de geschiedenis van een jong overleden vriendinnetje.
Ik heb een raar verhaal. Een verhaal dat 27 jaar geleden begon. Een verhaal dat ergens de afgelopen weken eindigde. Het verhaal van een liefde.
Toen ik jong was, was ik een verlegen jongen. Ik speelde in een jeugdorkest. Zij ook. Ik trompet, zij dwarsfluit. Wij zaten tegenover elkaar. Ik was verliefd maar ondernam geen stappen: veel te voorzichtig. Dit is wat er gebeurde. Dit is haar verhaal.
Ik verliet het jeugdorkest en stroomde door naar de fanfare. Jij was iets jonger en bleef in het jeugdorkest. We zagen elkaar niet meer.
Na een paar maanden trok ik mijn stoute schoenen aan. Ik schreef je een brief. Een liefdesbrief. Ik zat in de tweede klas van de HAVO en mijn vrienden wisten van niks. Na enige tijd kreeg ik een brief terug. Ook een liefdesbrief. Het begin van een schriftelijke verkering. Schriftelijk, maar echt. Met echte vlinders en echte liefde.
De brieven die ik ooit van je kreeg heb ik niet meer. Ergens zijn ze verdwenen. Wanneer en hoe weet ik niet.
Je stuurde een lief fotootje mee. Blonde haren, mooie ogen, een brilletje en een eigenwijze wipneus. Je wilde secretaresse worden. Ik stelde voor om elkaar te ontmoeten maar daar waren je ouders geen voorstander van. Ze vonden je nog te jong. En daar kan ik me nu wel wat bij voorstellen.
Na een aantal brieven stopte het. Ik weet niet meer precies hoe dat ging. Bloedde het dood? Hadden we niks meer te schrijven?
Na enige tijd hoor ik dat je ziek bent. Ernstig ziek. Kanker. Nog vrij onbekend maar iedereen weet dat het een erge ziekte is. We hebben dan al geen contact meer met elkaar. Af en toe zie ik je nog in de kerk van ons dorp. Je bent kaal en draagt een muts. De gevolgen van een chemokuur.
Als we al zeker twee jaar niet meer geschreven hebben, komt het bericht dat je bent overleden. Mijn ouders hebben dit nieuws ongetwijfeld gehoord in hun winkel en hebben het mij verteld. Er komt een begrafenis. Mijn ouders zeggen nog zoiets als “Moet je daar niet heen?” Maar ik ben zestien, bijna zeventien, puberaal en heb al die tijd niets laten horen. Nee, dat is dus niks voor me. Geen vreemde gedachte voor een jongen van zestien. Maar nog jaren later knaagt er toch iets dat ik daar nooit wat mee heb gedaan. Ook al was het een papieren verkering, het was mijn eerste liefde die ook echt beantwoord werd.
Op de foto: Oefenend voor het jeugdorkest
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten