dinsdag 13 juli 2010

Afscheid van haar : slot

Wat mij het meest duizelt is het verhaal van jouw lichaam. Een lichaam dat nog zo in de groei is. Een lichaam dat zich gewoon doorontwikkelt. Van meisje naar jonge vrouw. En tegelijkertijd sluipt de dood in je lichaam rond en breekt het af. Leven en dood staan vreselijk dicht bij elkaar.

Je vader zoekt nog wat foto’s voor me op en ik krijg een dvd te zien. Ik zie alledaagse situaties voorbij trekken. Een sinterklaasfeest waar je cadeautjes open maakt. Een bruiloft waar je meedoet met de polonaise.

Je vader laat mij zo wat van jou zien. Hoe je was. Hoe je deed. Hoe je leefde. Het is teder en het is goed.

Het is een rare situatie. Ik zit met hem in de woonkamer te kijken naar een situatie van 27 jaar geleden. Hoe vindt hij dat? Zo’n rare snuiter die zich plotseling meldt. Wat moet hij mij laten zien? Wat moet hij mij vertellen? Hij zoekt en weegt zijn woorden. Twee vreemden met een gezamenlijk middelpunt. Een middelpunt dat niet meer aanwezig is.

In alles is te merken dat hij een zorgzame vader is geweest. Samen met zijn vrouw heeft hij zoveel en zo goed mogelijk alles proberen te doen. Maar meer dan dat was niet mogelijk. Hij is getekend door het leven maar ook nuchter. Het leven gaat verder en moet verder. Het leven is bepaald niet eenvoudig. Hij treft een nieuwe vriendin. Hij slaat zich dapper door het leven.

Nee, mijn brieven aan jou zijn er ook niet meer. Bij al het opruimen zullen ze al een keer verdwenen zijn. Eén vraag durf ik hem niet te stellen en je vader roert hem ook niet aan. Heb jij ooit nog wat over mij gezegd? Het voelt te gênant om hem te stellen. Eigenlijk maakt het ook niet zoveel uit.

Na twee uur praten eindigt ons gesprek. Het voelt onhandig. Wanneer heb je genoeg gepraat, gezien of gehoord?

Het was goed om te doen. En ik dank hem voor zijn ontvangst. Dat hij zo’n rare vraag van mij zo goed heeft opgevangen. Ik krijg van hem een envelop met een bidprentje en het misboekje van de uitvaart. Die mag ik houden.

Hij laat mij uit. Het miezert nog steeds. Hij zwaait als ik wegrijd.

Ik rijd naar mijn oude dorp. Naar de begraafplaats. Ruim een jaar eerder ben ik impulsief ooit hier gestopt en heb toen gezocht naar je graf. Toen startte dit. Vandaag eindigt het. Jouw verhaal.

Ik leg bloemen neer en zeg je gedag.

Het verhaal eindigt. De puberjongen vond zijn vriendinnetje. Wat toen niet mogelijk was, is nu weer rechtgezet. 27 jaar heeft het geduurd.

Viel er wat recht te zetten? Viel er iets kwalijk te nemen? Nee. Niet voor je vader en waarschijnlijk ook niet voor jou. Misschien is mijn bezoek nog een klein lichtpuntje in een donker verleden. Je hebt voor mij iets betekend en met je leven heb je mij iets laten leren. Ik heb de betekenis die jouw leven voor mij heeft gehad, kunnen vertellen en kunnen uitdrukken. Betekenis kunnen geven.

Viel er voor mezelf wat recht te zetten? Nee, ik had af te rekenen met de spoken in mijn hoofd. Spoken die zich af en toe nog meldden om te zeggen dat er nog iets lag. Maar die spoken, die spoken zijn weg.

7 opmerkingen:

librarylingo zei

Wow. Ik herken die spoken maar al te goed. Misschien vind ik de moed ze aan te pakken. Dank je wel voor dit verhaal.

Anoniem zei

Mark,

Respect!

Guppie zei

Ik ben ontroerd. Dankjewel, Mark.
Esther

Mark Deckers zei

@librarylingo, @digisuus, @guppie: dank voor de complimenten. Ik ben blij iets gegeven te hebben!

Unknown zei

Mark,

Doordat ik zelf met dezelfde ziekte geconfronteerd ben geweest, heb ik met de spoken gesproken, gevochten, gelachen en gehuild.
Herken je spoken en erken dat ze er zijn. Maak van je spoken je maten en probeer ze een plek te geven. Dat is jou goed gelukt!

Marc

Zomer65 zei

ik heb hier eventjes stilletjes achter mijn pc een traan gelaten. Wat een prachtig verhaal, en wat goed dat je iets metje onbevredigde gevoel hebt gedaan. En wat mooi dat haar vader er ook zo liefdevol mee om ging. Voor hem waarschijnlijk ook na zoveel jaren toch weer een gevoel dat zijn dochter er toe deed, dat ze voor mensen belangrijk was, voor jou.

Mark Deckers zei

@Marc: dank voor je open reactie. We pakken deze draad nog een keer op. Maar bij voorkeur ergens met een drankje erbij.
@zomer65: dankjewel. Het was bijzonder om te doen en ook wel een beetje eng. Tja, haar vader heeft ook moed getoond door het allemaal zo op te pakken.