Na mijn oudste dochter is het nu de beurt aan Marieke - mijn middelste dochter. Zojuist 11 en afgelopen zondag dus in de finale van Kinderen-voor-Kinderen. Marieke is een vrolijke meid die het leven over het algemeen niet te moeilijk neemt. Met een kwinkslag en een grap kletst ze zich uit moeilijke situaties. Op rommelmarkten speelt ze met haar saxofoon en ghettoblaster een fortuin bij elkaar. Om het vervolgens ook met grootste gemak weer weg te geven of uit te geven aan prullaria.
Een zorgeloos typ dus. En op tijd beginnen aan huiswerk of proefwerken is dan ook niet aan haar besteed. Zo moest ze vrijdag een spreekbeurt houden op school. Met Powerpoint, het liefst interactief en natuurlijk uit je hoofd.
Op woensdag stond er nog geen letter op papier en was er nog niks uitgewerkt. De tijd begon te dringen. Mevrouw D. wordt al wat zenuwachtig en zelfs haar oudste zus begint zich er mee te bemoeien. En dan begint het spel van Marieke: als een volleerd redacteur overlegt ze met mevrouw D. over de opzet, Mirjam wordt aan het werk gezet voor een aantal filmpjes op YouTube. Zelf maakt ze een opzet van het verhaal. Mirjam helpt haar een beetje op weg met Powerpoint.
Donderdagavond om half negen, net voor bedtijd, meldt ze dat het af is. Ze laat het aan mij zien en het verhaal zit er wel in. Losjes uit haar hoofd. De volgende ochtend gaat de presentatie haar soepeltjes af en komt ze met een mooi cijfer thuis. Iedereen heeft zich druk gemaakt of was bezorgd. Iedereen, behalve één: precies Marieke.
Het zou een mooi en vrolijk slot zijn aan dit verhaaltje maar ik laat het toch nog even doorlopen. In deze zelfde week sluiten ze in haar groep 7 een weerbaarheidstraining af. Behalve nee-leren-zeggen zitten in de training ook punten als: wanneer maak je een afspraak met iemand via MSN? Wat doe je met groepsdruk bij pesten? Of wat doe je als die oom zo nodig wil omkleden in hetzelfde badhokje als jij? Ik lees de training en de antwoorden die ze geeft. Ze getuigen bij haar van een evenwichtige reflectie.
Maar stilletjes baal ik dat dit soort cursussen blijkbaar nodig zijn. En het werpt toch een schaduw over het zorgeloze dat kinderen van 11 gewoon verdienen.
2 opmerkingen:
Ze zijn leuk, deze inkijkjes in je familieleven! En deze dochter van je: die gaat er gewoon wel komen. Dat het niet altijd zorgeloos mag blijven relativeert ze vast weer wel :-)
@Edwin: Zo had ik het nog niet bekeken, maar je hebt vast gelijk! Bedankt.
Een reactie posten