donderdag 14 april 2016

Kruisman en Donath: 'Normering is het ultieme offer van potentieel' #biebplaza


De eerste themasessie begint. En die start met dit filmpje.... Als je je 44e bereikt heb je een terminale staat van serieusheid bereikt. Doorbreek je routine, want als ik meer fouten maak dan jij, dan win ik. Doen is nog altijd de beste manier van denken.

Kruisman en Donath, ook wel de vrijdenkers genoemd. Dus ja, dat dat gewoon een presentatie gaat worden is wel uitgesloten. De zaal wordt aan het werk gezet. Stoelen worden gewisseld en men wisselt met elkaar uit wat je van deze dag verwacht.

Wat verwachten we? Inspiratie, verrassing, leuk, loskomen, energie etc. Kruisman laat een filmpje zien van zijn 6 maanden oude dochtertje Sofia. Zij kruipt door de kamer. Blijft een kind precies in het midden? Nee. Altijd worden de randen opgezocht. En wat doen wij in ons werk? Wij conformeren ons. Wij passen ons aan. Kruisman stelt dat normering is het ultieme offer van potentieel.

Maar ja wat is normaal?


Daar zijn we het dus niet over eens. Toch leven we in een samenleving waarin het normaal een veel breder beeld is dan enkele tientallen jaren geleden. Verschillend zijn wordt veel meer omarmd dan vroeger. 

De zaal krijgt de opdracht: 'wat is er eigenlijk vreemd aan jezelf en deel dat eens met je buurman?' Is dat makkelijk of moeilijk om dat over jezelf te zeggen? Wie bepaald het beeld van wat normaal is? Dat beeld bepaal je samen en waardeer die verschillenden. 

In Modern Times stelde Charlie Chaplin al in 1936 hoe de mensen vermalen worden door hun organisaties. De managementgoeroe Taylor die de lopende band verder uitbouwde had als één van de principes dat vakmanschap uitgebannen moest worden. Zelf denken werd uitgeschakeld. Het heeft geleid tot veel hogere productiviteit en hoger lonen maar het denkoffer was gebracht. 

Tot 1920 zat denken en doen in elke baan. Iedereen was zelfstandige. En daarna kwanen we in loondienst en werd er voor ons gedacht. Opnieuw volgt er een opdracht. In koppels moet er 1,2,3 worden geteld. Er moet worden gesprongen en geklapt. En jawel ook gedanst... Ja, ik hoor u denken: dat had ik wel willen zien. Jammer dan, had je er maar moeten zijn. 

Wat is nu de portee van dit spelletje? Het doen  en het denken zit in verschillende hersenhelften. Tellen en bewegen zijn lastig. Als je dit vaak doet, wordt dat steeds soepeler. Maar je moet het wel onderhouden.



Paul Iske ontdekte dat er een creativiteitsindex bestaat. Hoeveel vragen stel je en hoe vaak lach je per dag? Dat levert het volgende beeld op. Als je dat wil veranderen moet je het wel anders doen. Je zou dogmavrij moeten opvoeden, functievrij en pensioenvrij moeten leven. De link met het verhaal van Ron Blaauw is wel zo te maken. Laat de normering je niet beperken maar maak je eigen normen.

Maar hoe snel kunnen wij veranderen? Dat gaat toch niet van de ene op de andere dag? Wij kunnen slechts een beperkt aantal veranderingen  aan en daarin mee. Ja, veel kun je leren. Maar wat als je in het gebied komt waarin je met leren niet zoveel meer kunt? Dan blijft experimenteren over. En ja, daar hoort fouten maken bij. Wie niet wil experimenteren, kan zich slechts conformeren aan de norm. Wie dat niet wil moet het avontuur aan.

En ja daar zijn nieuwe vaardigheden voor nodig. De meeste organisaties zijn niet ingericht op die manier van veranderen. Wij behandelen iedereen met zorg maar daarmee houden we ook alles in stand. Organisaties zouden er voor moeten zorgen dat ze juist sterker worden door onrust. Nee, daar hebt u niet gelijk een beeld bij toch? Hoe reageren organisaties op nieuwe ideeën? Precies.

De beste organisaties zijn die organisaties die snel heel veel ideeën tegelijkertijd en door elkaar kunnen implementeren. Juist die veelheid van ideeën tegelijkertijd is nodig om niet lineair te veranderen maar exponentieel. En daarmee forceer je dat je denken buiten de gebaande paden moet. De belangrijkste veranderingen hebben die kwaliteit nodig.

Daar zijn geen grote plannen voor nodig. Die zijn ook niet te maken. Maar het betekent wel dat je met een eerste stap moet beginnen. Met een doel voor ogen. En na stap 1.... nog een stap 1. En misschien maak je een fout. En dan maak je nog een stap 1.

Want doen is de beste manier van denken.

Een goed verhaal voor mensen die nog twijfelen: moet ik dat nou doen? durf ik die droom na te jagen? Ja, doen dus.

2 opmerkingen:

Arthur Ph.M. Kruisman MSc zei

Hi Mark, leuke Blog. Het was overigens mijn dochtertje Sofia en ik sprak over 'normaal'. En 'ik' is Kruisman en niet Donath ;-)

Mark Deckers zei

@Arthur: ach ja, 10 seconden na jullie optreden stond het bericht al 'live'. Live-bloggen is ontzettend leuk maar het vereist veel opletten. Volgens mij heb ik het zo goed verbeterd. En dank voor je reactie. Zeer gewaardeerd!