dinsdag 16 november 2010

De headhunter belt meneer Deckers...


Onlangs werd ik benaderd door een headhunter. Laat duidelijk zijn: ik word nooit benaderd door headhunters. Maar goed, ik was gespot als een kandidaat voor een aantrekkelijke functie. Of ik even contact op wilde nemen. U kent mijn ego. Dus ja, ik belde. Hoewel ik niet op zoek ben naar een nieuwe baan, was ik te nieuwsgierig om niet te bellen.

De headhunter was een keurige dame. Ze begon haar verhaal gelijk met alle prachtige voordelen. Ik weet niet of u van telefonische verkoop houdt, maar zij was er erg goed in. Maar voordat ze haar verhaal echt kon starten was mijn eerste vraag: “Hoe komt u aan mijn naam? Hoe komt het dat u mij benadert?” “Iemand had mijn naam genoemd.” zei ze. Dat vond ik niet voldoende. Ik wilde weten wie mijn naam had genoemd. Het werd haar duidelijk dat de naam onvermijdelijk werd om het gesprek nog langer te laten duren. Dus die naam kwam op tafel. Een oude bekende van me. Er verscheen een grijns op mijn gezicht. De boef, dacht ik.

Ze vertelde om welke functie het ging. In het westen van het land. Zeer verantwoordelijke functie met contacten dicht bij partijen als Google. Een bedrijf met stevige wortels in de bibliotheekmarkt. Internationaal, dat wel. En buitenlandse reizen zouden dan ook zeker een vast onderdeel worden van de baan.

Ik kreeg te horen welke functie-eisen werden gesteld. En inderdaad dit was een baan die goed op mijn profiel paste. Eigenlijk was ik daar nog het meest verbaasd over: over die ontstellend goede match tussen het profiel en mijzelf.

Mijn radertjes werkten op topsnelheid. Twijfelde ik toch? Nee. Ik legde de aardige dame uit welk leuk werk ik deed. Met alle vrijheid. Voor mooie bibliotheeknetwerken die me telkens weer de ruimte geven. Met inspirerende collega’s waar ik enthousiast van wordt en zij van mij. Met een leuke website waar ik alles mag zeggen. Mooi in het oosten van het land met vier dames in huis waarvan drie opgroeiende dochters. Moest ik nog meer vertellen? “Ze sputterde nog iets over een dagje thuiswerken om daarna maar te zeggen dat ze het eigenlijk ook wel begreep.” De aftocht werd geblazen.

Oh ja, tot slot kon ik het niet laten even te vragen naar de salarisindicatie. Ik zal niet zeggen wat de uitkomst was maar ik legde met tevredenheid de hoorn neer. Ik gun iedereen een headhunter…..

3 opmerkingen:

Cecile Bol zei

Prachtig! Prachtig plaatje erbij ook ;p

Mark Deckers zei

@Cecile Bol: Tja, dat plaatje. Ik zocht in de creative commons databank van flickr op head hunter. Tja, dan krijg je deze ;-)

Anoniem zei

Dit noem ik nou karakter!
Mark, ik geef je groot gelijk!