Oké, oké. Je hebt een leuke crew en je weet dat wat het ook wordt, dat het met dit team gaat lukken. Maar dan? Wat is het filmscript? Wat is het verhaal? Wat is het onmogelijke dat mogelijk gaat worden?
Amélie hangt bij ons in de keuken. Maar in de studiehoek hangt Pride & Prejudice in de 2005-versie met Keira Knightley en Matthew MacFadyen. In Pride & Prejudice draait het om de juiste keuzes. Keuzes met hart. De keus van het juiste of de ware.
Nu gaat het bij ons niet om de juiste echtgenoot maar het juiste probleem. Wat willen wij nu eigenlijk oplossen? Waarom willen wij meer met 23dingen? Wat is onze drijfveer, wat willen we bereiken, waar zit onze pijn en waar zit ons plezier, wat is onze droom?
Je kunt je bijvoorbeeld laten inspireren door de blogkermis van Nicole.
Ik geef een paar opties met de vraag om daar eens op te reageren en aan te geven wat jij vind dat ons probleem is.
Optie 1: De klanten zijn ons probleem
Bij optie 1 vinden we dat het bereiken van veel klanten nog een probleem is. We zijn bij met onze technieken maar het lukt ons nog niet erg om onze klanten te bereiken met al die nieuwe dingen.
Optie 2: Onze collega's zijn het probleem
Bij optie 2 vinden we dat we best aardig opgeschoten zijn maar dat voor een volgende stap we onze collega's nog even een eindje verder moeten helpen. Die hebben best veel geleerd van 23dingen maar om eerlijk te zijn, zijn ze na de afronding ook wel weer wat ingedut. Voordat we onze klanten kunnen bereiken, moeten we eerst nog wat doen aan onze collega's.
Optie 3: Onze bazen zijn het probleem
Bij optie 3 vinden we dat we best goede ideeën hebben maar dat we meer draagvlak nodig hebben bij ons management. Onze bazen moeten ons wat meer tijd, geld of aandacht geven. Als ze dat doen, dan komt het echt goed. En oh ja, ze moeten zelf natuurlijk ook 23dingen afmaken.
Optie 4: Wij zijn zelf het probleem
Bij de laatste optie ligt het niet zozeer aan de ander maar aan onszelf dat we nog geen volgende stap hebben gezet. We durven het niet, we willen het niet of we kunnen het niet. Bepaalde belemmeringen houden ons blijkbaar tegen.
Ga eens diep bij je zelf te rade. Welk probleem is het meest urgent en wat wil je met hart gaan volgen? Wees niet te lief, wees niet bang naar onszelf te wijzen maar ook niet naar onze collega's, bazen of klanten. Wie niet openbaar wil reageren mag ook altijd een mailtje sturen. Of misschien weet jij nog een vijfde optie?
Het gaat dus nog steeds niet om oplossingen, het gaat alleen nog maar om het verkennen van het probleem. Kies er eens eentje met of zonder toelichting.
14 opmerkingen:
Tsjonge... moet ik echt kiezen?
Ik smijt maar eens een paar knuppeltjes in het reactieveld….
Wij (4) en zij (2) zijn van de verkeerde generatie…
De generatie van na 1980 is opgegroeid met de vele tv-kanalen, videorecorders, MTV, home-computers, spelcomputers, gamen etc.
Zij zijn ahw er op getraind om met deze mogelijkheden op een hoogwaardige manier om te gaan. Zij zullen zowel de grote gebruikers worden van de nieuwe mogelijkheden als de grote innovators.
Wij en zij beschikken niet over een combinatie van kennis op gebied van technische/digitale ontwikkelingen en op gebied van communicatie.
Klanten (1) hebben het liefst een gesprekspartner die zowel vakinhoudelijk uitstekend op de hoogte is en de technische kwaliteiten kent van een product, als iemand die zich kan inleven in de vragen en problemen van de klant.
Enneuh… wie willen we allemaal bereiken? Is de generatie van na 1980 onze doelgroep en/of steken we onze tijd in generatiegenoten….
De bazen (3) van de bibliotheek moeten straks wel… Kijk maar eens op de VNG site wat het Rijk straks wil met de bibliotheken… na de vernieuwing de innovatie.
Enneuh... wie waren ook alweer de grote innovators?
Groetn Wies
We staan nog maar aan het begin. Het is te gemakkelijk om één boosdoener aan te wijzen. Die is er niet. We moeten ook niet zoeken naar de zondebokken, we moeten onderzoeken! Hoe bereiken we wat we willen bereiken. En... we moeten weer durven experimenteren. Want dat is wat ik tegenwoordig wel eens mis. Oke, ik begrijp hier zit een tegenstrijdigheid. Eigenlijk moet je eerst ondezoeken voordat je gaat experimenteren. Maar soms weet je/voel je door ervaring en door te kijken naar anderen dat je "goud" in handen hebt en dan word je tegen gehouden door het systeem en ben je, in het huidige digitale tijdperk, al weer te laat.
Geef ideeën soms ook een kans. Weet weer naar pareltjes te luisteren, durf ook weer in sprookjes te geloven. Door sprookjes zijn twitter, google en Bill Gates groot geworden. Zij durfden te geloven. Misschien moeten we wat dat betreft met het gezelschap van het deze groep op excursie naar Dreamworks in Hollywood en kijken hoe dit team werkt. Wel eens gehoord dat zij soms gewoon mogen dromen, zonder marktonderzoeken, gewoon experimenteren, en dan ontstaan zomaar de mooiste blogbusters. Het moet een combinatie worden. Iets meer gaan ontspannen in het digitale tijdperk, het is er zo leuk!
@Wies: dank voor de toelichting. Het geeft aan dat het lastig is om nou te zeggen wat we moeten doen. Gave foto trouwens, die boeken met die lintjes.
@Hotfield: Ok, dromen. Dat leg ik even uit dat we moeten beginnen bij onszelf en onszelf meer ruimte moeten geven. En dat we het moeten durven maar ergens te beginnen. Zonder allerlei beklemmingen...
Mark, je hebt er (weer)een bericht in een fraai kader geplaatst.
Ik denk dat het niet zichtbaar worden van 'Dingen' misschien wel aan de schaal ligt: veel bibliotheken starten een weblog, een wiki of gaan taggen. Hoeveel volgers krijg je, hoe lang hou je het vol én gaan klanten meedoen door bv te reageren. Ik zie het niet of incidenteel.
Vorige week waren we op bezoek bij een beekend bedrijf in het noordeen van het land. Daar werd de bètaversie van een verrijkte catalogus getoond. Voor mij een eyeopener. Reviews, taggen, rating: alles werkt en via stylesheets ook nog helemaal naar lokale wensen te configuren. Hetzelfde bedrijf beschikt over data van klanten en media, dé basis om te kunnen matchen.
Stel dat van twee miljoen klanten (juiste aantal bij mij niet bekend, ik doe een gok)twee procent na een campagne die wordt ondersteund door gemotiveerde ambassadeurs, gaan reviewen, taggen en raten, dan zijn zomaar 40.000 mensen bezig. Dan heb je 'body' die zorgt voor zichtbaarheid. Natuurlijk kunnen we als sector zelf actief meedoen en zo bijdragen aan enige vergroting van het volume.
Mijn voorstel: in gesprek gaan met de grote data-beheerders en actief meedenken.
Henk
@allen:
Scribbles heeft een prachtige post gewijd aan dit verhaal:
http://astridsscribbles.blogspot.com/2009/04/net-als-in-de-film.html@Henk: dit is duidelijk een focus naar groot publiek!
Het probleem ligt volgens mij het meeste bij onszelf als Bibliotheek. Wie zijn we en wat willen we in deze snel veranderende wereld? Wat hebben we onze klanten te bieden?
Net zoals de ene bibliotheekmedewerker al twitterend door het leven gaat en de andere alles rond internet links laat liggen, is de ene bibliotheek ook wat meer web-minded dan de andere.
Blijven zoeken naar kansen en blijven zoeken naar de manier waarop we daar als persoon en/of organisatie op in willen springen (en dat wezelf en anderen vervolgens onze identiteit gaan noemen).
Misschien is op dit moment de zoektocht wel belangrijker dan het resultaat...
@Jan: "Misschien is op dit moment de zoektocht wel belangrijker dan het resultaat..." Dit vind ik wel een hele mooie conclusie en was eigenlijk ook mijn gedachte nadat ik jullie reacties had gelezen.
Probleem? He. Gets. Bah! ;)
Kunnen we niet het plezier als uitgangspunt nemen (zoals ik dat ook eigenlijk teruglees in bijvoorbeeld de reactie van Hotfield)?
Als we ons focussen op datgene waar wij zelf, onze klanten, onze collega's en - vooruit - ook onze bazen plezier aan beleven, dan komt dat 'next level' er. Daar ben ik van overtuigd.
(Het doet mij veel plezier trouwens bij deze film betrokken te zijn. Het wordt vast fantastisch! ;))
Nu we onze digitale zoektocht in de metafoor van een film plaatsen, wil ik graag een duit in het zakje doen door te refereren aan de (fantastische!) film Fight Club. In deze film met een enorm grote cultstatus worstelt de schizofrene hoofdpersoon tussen het leven binnen de keurig afgebakende lijntjes van het materialistische burgerbestaan(met een tradidionele 9 tot 5 kantoorbaan, huis volledig ingericht met Ikea meubelen, enz) en het leven buiten de geijkte paden. Zijn alter ego bestrijdt de huidige consumptiemaatschappij met alle middelen die er zijn (you are not the content of your wallet or the size of your car) en pleit op geheel eigen wijze voor een 'revolution from your mind.'
Hoewel ik bij ons weten :P niet lijd aan welke vorm van schizofrenie dan ook, identificeer ik me bij Marks vraag erg met de hoofdpersoon in deze film. Het 'probleem' ligt dan ook in eerste instantie bij ondergetekende. De ene kant van me zegt 'laten we ons niet overhaast en en masse op allerlei digitale toepassingen storten zonder eerst goed na te denken wat we nu eigenlijk willen bereiken. Wat willen we communiceren, welke boodschap hebben we, wie we willen we bereiken en belangrijk: zit die klant eigenlijk wel op een digitaal bibliotheekoffensief te wachten?
Het andere (wellicht minder verstandige maar desalniettemin aanwezige) stemmetje in mijn hoofd schreeuwt echter om een digitale revolutie. Laten we ons juist niet bij voorbaat weerhouden door allerlei bezwaren en laten we de koppen bij elkaar steken en iets fantastisch ontwikkelen. Ik ben er met Mark van overtuigd dat er binnen de bibliotheekwereld genoeg know-how, creativiteit en drive aanwezig is om met elkaar een flinke stap vooruit te zetten en ons als bibliotheekorganisatie ook op digitaal gebied beter op de kaart te zetten. Dit stemmetje laat zich de laatste tijd steeds vaker horen...
groet, Stefan
Met het hart kiezen?
Zo, is het bij mij niet begonnen. Soms moet liefde groeien. En zo ging het bij mij ook met de 23 Dingen. Eerst de kat uit de boom kijken, dan maar gewoon beginnen en dan ja, ineens, dan ben je enthousiast en ga je er met veel energie tegenaan. En ga je genieten van de nieuwe Dingen, ervan houden. De een heeft er meer tijd voor nodig dan de ander. Weet niet of dat indutten is, misschien onzekerheid, bang zijn om verder te gaan. En een stimulans van iemand nodig hebben om de volgende stap te zetten.
Ik ben het met Kirsten eens, zie het niet als een probleem. Geniet van wat er al is gedaan en wat er nog zal gaan gebeuren.
Uitstralen dat je enthousiast bent, overbrengen, voordoen en tevreden zijn met alle kleine stapjes, die worden gezet in een organisatie. En die stapjes zijn er, al zijn ze misschien op grote schaal niet te zien.
Dus inderdaad geen boosdoener aanwijzen, dat werkt vooruitgang alleen maar tegen.
zit "het probleem" aan de gebruikerskant of aan de technologie kant?
veel ontwikkelingen (electriciteit, telefoon, mobiele telefoon, internet, tomtom) zijn geadopteerd omdat de meerwaarde duidelijk werd. Misschien is de vraag wel: wat kunnen wij doen om de meerwaarde te tonen/te vergroten?
Zojuist het aansprekende en gepassioneerde blog van Essen2punt0 gelezen.
Je passie gebruiken als energie voor jezelf en dit weten over te brengen op je collega’s en leidinggevenden dan kan resultaat niet uitblijven. Als musicus heb ik dit vaak mogen meemaken.
Voor mij vallen optie twee, drie en vier daarom al snel af.
Maar hoe maak je die passie nu zichtbaar aan de klant die de bibliotheek nauwelijks meer weet te vinden. Hoe krijg je al die geweldige initiatieven onder de aandacht. Die is veel lastiger.
Zouden we bv. niet veel meer kunnen doen met de maatschappelijke stage plekken.
Nodig studenten met meerderen tegelijk uit en maak een aansprekend programma voor hen. Laat ze kennis maken met onze passie, laat ze vooral leuke dingen doen, juist op het gebied van Web 2.0 toepassingen, mediawijsheid etc.
Zelf kreeg ik veel energie van de bibliotheekspecial over Finland oktober 2008. Vooral het artikel over de Library 10 bibliotheek in Helsinki, waar mensen met hun laptop binnen komen lopen, direct online kunnen gaan en bv. scanners, webcams, cardreaders etc. kunnen lenen. Het beschikbaar stellen van muziekinstrumenten, studio ruimtes etc., zo is er een demo-toren waar studenten hun eigen geschreven songs kunnen achterlaten die door anderen weer beluisterd kunnen worden. Over passie gesproken, daar zou ik wel willen werken.
Op de valreep: mijn bijdrage...
@eck: wow! Ja een late bijdrage maar niet minder waardevol!
Een reactie posten