7dingen: Leuk initiatief voor het hele land?

Soms word je gewoon helemaal enthousiast van een bericht. Zo attendeerde Erna Winters mij naar aanleiding van BoekTweePuntNul op een leuk initiatief van de Bibliotheek Kennemerwaard.

Het gaat om 7dingen. Erna verwijst in haar berichtje aan mij naar de leuke blog van Jan Kaldenbach. 7dingen is een soort verkorte versie van 23dingen. En die 7dingen zijn bedoeld voor algemeen publiek.

Mentale drempel
Zoals in zoveel bibliotheken hebben ze ook in Kennemerwaard de cursus 23dingen gevolgd. En ook daar hebben ze nagedacht: wat gaan we doen na 23dingen? Het is best lastig om dan een vervolgstap te zetten. Net alsof we als bibliotheek een soort mentale drempel over moeten om onze nieuw verworven kennis uit te gaan dragen.

Dat een bibliotheek die handschoen oppakt, maakt me blij. Een bibliotheek die het aandurft om nu maar eens werk te maken van die mediawijsheid. Die daar leuke mensen bij inzet zoals Edo Postma en die de promotie handig koppelt aan het Noord-Hollands Dagblad. En jawel, gisteravond zag ik al een tweet voorbij komen dat deze cursus al vol zit. De eerste 30 deelnemers staan al te trappelen.

Bloed, zweet en tranen
En nu weet ik dat er wellicht een paar bibliotheekmensen meekijken die ongetwijfeld denken: zoiets hebben we al eens geprobeerd. En ongetwijfeld met wisselend succes. En dat heeft er alles mee te maken dat we die nieuwe rol als bibliotheek niet zomaar krijgen. Verwachten we nou echt dat we bij het eerste initiatief gelijk al volle zalen hebben? Ik niet.

Ik geloof dat het verwerven van een nieuwe rol keihard werken is. Een verhaal van bloed, zweet en tranen. En soms een leuk succesje. Een succes dat je moet vieren. En voor al die mensen die in het verleden al op hun neus zijn gegaan: dankzij die ervaring kan de Bibliotheek Kennemerwaard weer verder. Want we leren van elkaar.

Ik vind dan ook eigenlijk dat we als Nederlandse bibliotheken allemaal die 7dingen van Kennemerwaard moeten gaan aanbieden. En allemaal een Edo Postma inhuren om ons te begeleiden (echt waar, er lopen er nog een paar rond) en allemaal een koppeling maken met een krant. En in 2012 natuurlijk een grote campagne in de week van de mediawijsheid.

Succes!
Want is er iemand die er over twijfelt of dit wel onze rol is? Nee toch? En toch zijn we als bibliotheken nog heel spaarzaam met onze stappen op dit vlak. Want je moet veel lef tonen om zo'n initiatief de tijd te gunnen om te groeien. Ik geloof wel in zo'n investering. En bovenal geloof ik in de kracht van een bibliotheek waar personeel en management over hun eigen grenzen heen durven te stappen.

Ik wens de Bibliotheek Kennemerwaard veel succes en ik hoop graag wat te horen van de kleine succesen en het bloed, zweet en tranen. Zet hem op!

Boektweepuntnul... 125 auteurs schrijven samen een boek

De afgelopen week was ik bij een ouderavond op de middelbare school van onze dochter. De introductie werd verzorgd door door drie docenten. Elk met een Powerpointpresentatie van een paar sheets. Twee van de drie docenten stonden te stuntelen met hun presentatie. En met stuntelen bedoel ik dat ze aan de zaal vroegen hoe je bij de volgende sheet komt....

Ik kan mij dus ook levendig voorstellen dat menig schoolleider zich afvraagt hoe hij zijn team met docenten aan al die nieuwerwetse fratsen krijgt.

Voor al die onderwijsmensen is er iets aardigs bedacht: BoekTweePuntNul. Een Boektweepuntnul? Twee auteurs uit het onderwijs wilden een boek maken over alle 2.0-dingen die er beschikbaar zijn. Hoe doe je dat? Nou, door dat aan de "crowd" te vragen of ze mee willen schrijven. Binnen enkele dagen had de initiatiefnemer Louis Hilgers 125 auteurs bij elkaar. En dat heeft een grappig boekje opgeleverd: BoekTweePuntNul.

BoekTweePuntNul behandelt 125 onderwerpen zoals Yammer, SlideShare, Instagramm, Bubbl.us, StoryBird en Prezi. En nog veel en veel meer dus. Het boekje is als hele uitgebreide cursus 23dingen.

Voor al die mensen die 23dingen hebben afgerond en weer eens verder willen is BoekTweePuntNul eigenlijk wel een ideaal vervolg. Ik betrapte me er zelf op dat ik tijdens het lezen de laptop erbij pakte om de voorbeelden gelijk te proberen. Dus voor al die directeuren van bibliotheken die zichzelf en hun medewerkers weer eens een zetje willen geven: dit is een prima Sinterklaascadeautje.

Toch zijn we als bibliotheken vaak nog erg bescheiden over ons kunnen. Hierboven illustreerde ik al dat in het onderwijs nog veel moet gebeuren. In die zin lopen bibliotheken met al 2.0-toepassingen zelfs een stapje voor. De cursus 23dingen heeft bibliotheken op dit punt erg vooruit geholpen en van nature waren we natuurlijk al goed in zoeken en bronnenkennis. Het kan natuurlijk allemaal nog beter en sneller maar we hebben ook best veel kennis waar we zo de boer mee op kunnen.

Mij lijkt het een prima idee om als onderwijsspecialist in bibliotheekwerk een stapeltje van dit boek aan te schaffen en mee te nemen naar hun scholen als ze mediawijsheid aan de orde willen stellen. Het is een prachtige entree om te praten over ondersteuning door bibliotheken van het onderwijs.

BoekTweePuntNul is niet alleen een boek. Het boek levert tegelijk een netwerk van 125 mensen die je in veel gevallen gewoon via internet kunt benaderen. 125 mensen met hun eigen specialiteit. Het zal u dan ook niet verbazen dat onze "eigen" EssenTweePuntNul niet ontbrak in dit boek en zelfs het spits mocht afbijten.

Meer informatie over het boek en een mogelijkheid om te bestellen vind je hier.

23dingen 3: En weer terug naar Amélie

Sommige buitenstaanders vroegen mij of het echt zo’n bijzonder team is? Of ik de boel niet zat op te hemelen: Die alles-is-liefde-crew? Stuk voor stuk druppelden de reacties binnen. En wie ze leest kan toch geen moment meer twijfelen bij dit team? Wat een warme reacties! En: met elke reactie kwam er meer lijn in het verhaal. Ontzettend leuk om te zien hoe zich dit digtaal ontspint. Oh ja, en we komen weer terug bij de filmposters in onze huiskamer.

Ik had al gemeld dat Amélie bij ons boven de eettafel hangt en Amélie zal ons de komende tijd gaan achtervolgen. Kernpunt in jullie opmerkingen is “energie”. Positieve energie. Ik was op zoek naar een probleem waar geen probleem is. Kirsten schreef: “Probleem? He. Gets. Bah! ;) Kunnen we niet het plezier als uitgangspunt nemen”.

23yourmind heeft het zelf over een soort schrizofenie van gestructureerd en gedegen of gewoon lekker je hart volgen. Ook Hotfield had het over maar gewoon beginnen.

Jan te Bokkel schrijft kernachtig: “Misschien is op dit moment de zoektocht wel belangrijker dan het resultaat...”

En dan hebben we natuurlijk nog die prachtige posts van Astrid en Annemarie. Die gaan we niet samenvatten. Die lijsten we maar in. Nee, ik heb niks opgehemeld, het is gewoon een fantastisch team.

Dat betekent dat ik eindig zonder concreet probleem maar met een geweldige uitdaging. Hoe ik die uitdaging precies moet formuleren lukt me nu nog niet. Maar het heeft met kleine dingen te maken die veel energie vrij maken. Een soort kriebel.

En dan zijn we terug bij Amélie. Overigens alle dank voor Astrid want die heeft als een soort sparring partner voor deze posts gediend en me weer op het spoor van Amélie gezet. De zinnen die hieronder ziet, zijn dan ook voor een deel halve citaten uit een mail die ze stuurde.

In de film Amélie, geeft Amélie als hoofdpersoon, iets kleins aan mensen. Soms valt het die mensen niet eens op. Maar elk geschenkje heeft hetzelfde effect: het maakt een soort energie vrij bij die mensen, die ze dachten kwijt te zijn, of waarvan ze niet eens echt wisten dat ze hem niet meer hadden of niet mistten. Maar áls ze hem dan weer hebben teruggevonden, verrijkt het hun leven en voelen ze wat ze al die tijd gemist hebben.

Het leidt tot bizarre situaties. Als kijker voel je de energie van het scherm afspatten. Dat wordt gecombineerd met iets overbelicht cameragebruik en verschrikkelijk mooie filmmuziek waarin herhaling een belangrijke rol speelt. De film krijgt daardoor bijna iets buitenaards.

Mijn vervolgvraag aan jullie
Dan is mijn vervolgvraag voor dit moment tweeledig. Vinden jullie het goed als ik het programma opbouw op basis van bovenstaande? Dat betekent dat het zoektocht wordt zonder concrete uitkomst vooraf. Het uitgangspunt dat we met nadruk hanteren is vermenigvuldiging van onze energie, onze lol, onze passie en onze inzet. Dat is geen gebruikelijke programma en betekent dat je het aandurft om buiten je eigen comfortzone (dank je Annemarie) te treden. Overigens denk ik dat ik het antwoord weet maar laat maar weten. Mag ook via de mail. Da’s vraag één.

Dan vraag twee. Bij de opzet van onze bijeenkomst wil ik de film Amélie gaan gebruiken. Het is daarom handig om te weten of je die film gezien hebt. Of misschien vind je het leuk met deze crew de film vooraf eens te zien. Dat kan door vooraf een filmavond te organiseren in de filmzaal de Kleine Keizerin van de Openbare Bibliotheek Deventer. Dat wordt dan overigens wel in het weekend of op een avond.

Graag jullie reacties!

Overigens: deze opdracht staat bij mij nu al bekend als de grootste uitdaging voor de komende maand. En overigens met heel veel plezier. Dus ik zit in exact dezelfde golf als jullie. Met dezelfde vraag: gaat dit lukken? Een goede vriend is niet altijd de beste regisseur dus ik heb nog wel wat voor te bereiden en te leren. Jullie verdienen het!

Oh ja, ik ga nu echt een paar daagjes vakantie vieren..

23dingen 2 : Het probleem van Pride & Prejudice

Oké, oké. Je hebt een leuke crew en je weet dat wat het ook wordt, dat het met dit team gaat lukken. Maar dan? Wat is het filmscript? Wat is het verhaal? Wat is het onmogelijke dat mogelijk gaat worden?

Amélie hangt bij ons in de keuken. Maar in de studiehoek hangt Pride & Prejudice in de 2005-versie met Keira Knightley en Matthew MacFadyen. In Pride & Prejudice draait het om de juiste keuzes. Keuzes met hart. De keus van het juiste of de ware.



Nu gaat het bij ons niet om de juiste echtgenoot maar het juiste probleem. Wat willen wij nu eigenlijk oplossen? Waarom willen wij meer met 23dingen? Wat is onze drijfveer, wat willen we bereiken, waar zit onze pijn en waar zit ons plezier, wat is onze droom?

Je kunt je bijvoorbeeld laten inspireren door de blogkermis van Nicole.

Ik geef een paar opties met de vraag om daar eens op te reageren en aan te geven wat jij vind dat ons probleem is.

Optie 1: De klanten zijn ons probleem

Bij optie 1 vinden we dat het bereiken van veel klanten nog een probleem is. We zijn bij met onze technieken maar het lukt ons nog niet erg om onze klanten te bereiken met al die nieuwe dingen.



Optie 2: Onze collega's zijn het probleem

Bij optie 2 vinden we dat we best aardig opgeschoten zijn maar dat voor een volgende stap we onze collega's nog even een eindje verder moeten helpen. Die hebben best veel geleerd van 23dingen maar om eerlijk te zijn, zijn ze na de afronding ook wel weer wat ingedut. Voordat we onze klanten kunnen bereiken, moeten we eerst nog wat doen aan onze collega's.



Optie 3: Onze bazen zijn het probleem

Bij optie 3 vinden we dat we best goede ideeën hebben maar dat we meer draagvlak nodig hebben bij ons management. Onze bazen moeten ons wat meer tijd, geld of aandacht geven. Als ze dat doen, dan komt het echt goed. En oh ja, ze moeten zelf natuurlijk ook 23dingen afmaken.



Optie 4: Wij zijn zelf het probleem

Bij de laatste optie ligt het niet zozeer aan de ander maar aan onszelf dat we nog geen volgende stap hebben gezet. We durven het niet, we willen het niet of we kunnen het niet. Bepaalde belemmeringen houden ons blijkbaar tegen.


Ga eens diep bij je zelf te rade. Welk probleem is het meest urgent en wat wil je met hart gaan volgen? Wees niet te lief, wees niet bang naar onszelf te wijzen maar ook niet naar onze collega's, bazen of klanten. Wie niet openbaar wil reageren mag ook altijd een mailtje sturen. Of misschien weet jij nog een vijfde optie?


Het gaat dus nog steeds niet om oplossingen, het gaat alleen nog maar om het verkennen van het probleem. Kies er eens eentje met of zonder toelichting.

Mag dat logo van de OBD hier wel?

Iemand wees mij op het logo van de OBD boven mijn weblog. Dat logo is er destijds bij het aanmaken op gekomen. Ik vond het wel aardig staan en heb er toen ook niet al te lang over nagedacht.

Toch is er wel een aardige discussie over mogelijk. Wat is er voor en wat is er tegen.

VOOR

Op deze weblog kies ik ervoor om louter informatie te geven die vanuit mijn werk van belang kan zijn. Ik krijg aardige en vriendelijke reacties op de postings. Tot slot kies ervoor om artikelen vanuit een positieve insteek te schrijven en geen mensen of instellingen af te branden.

Wie naar de website van de OBD gaat, ziet dat daar tot op dit moment maar heel beperkt nieuws wordt geboden. De website is nog wat statisch en daar wordt vast aan gewerkt om dat wat hipper te maken.

Tegelijkertijd loopt in Overijssel de cursus 23dingen die personeel en masse leert om te bloggen. Dus ja, wat roep je als instelling over je af?

Ik vind dat de inzet van professionele blogs van meerwaarde kan zijn voor organisaties als de OBD.

TEGEN
Daar kan echter het belang van de communicatiemedewerker tegenover staan. De communicatiemedewerker die graag eenheid in uitstraling en boodschap wil hebben en die vanuit dat standpunt persberichten of ander communicatie-uitingen graag wil regisseren. Vanuit diezelfde professionele houding als waarmee ik de blog maak.

Is het logo van de OBD hier geoorloofd? En hoe zou de OBD hier goed mee om kunnen gaan? En wat zijn ervaringen van andere bibliotheken of instellingen?