zondag 25 maart 2012

Over angst, Philippe Claudel, de Tarantella en de Boekenweek


Angst is een raar ding. De angst is soms groter dan datgene waar we bang voor zijn. De angst dat iets gebeurt, maakt juist dat het vaak gebeurt.

Deze week zag ik de film “Tous les soleils” van meesterschrijver Philippe Claudel. Ook bekend van “Il y a longtemps que je t’aime”. Tous le soleils draait om een weduwnaar die het lastig vindt om na het overlijden van zijn vrouw de liefde weer toe te laten in zijn leven. Uit verdriet en angst. Verdriet om wat was en angst om de draad met dat leven kwijt te raken en daardoor juist zijn eigen toekomst verliezend.

Het meest getroffen werd ik echter door de filmmuziek. Muziek met een magische uitstraling. Luister maar. En daarmee begon voor mij een kleine speurtocht. De muziek onder de film is van Christina Pluhar en bestaat uit Tarantella’s. De Tarantella is een oude Italiaanse dans. De legende gaat dat de dans is genoemd naar de tarantulaspin. Een spin waarvan men dacht dat de beet dodelijk was. De beet zou te bestrijden zijn door te dansen. In de dans zouden geheime krachten worden aangeroepen. En wat denkt u? Het werkt! Magie? Ja en nee. Ja, want de angst voor de dood verdween wel degelijk. En nee, want de beet van de tarantula is niet dodelijk en de pijn gaat vanzelf over. Dansen voor de angst om de dood en daardoor je leven weer terug krijgen.

En daarmee krijgt deze filmmuziek een prachtige dubbele lading. Dansen om je angst kwijt te raken. Wie zijn angst kwijt raakt, is zijn probleem in veel gevallen ook kwijt. Onze angst is vaak groter dan het probleem. Onze angst blokkeert de weg naar een toekomst die er altijd is. Ik herken het inderdaad wel. Op die momenten is het dus tijd om te dansen.

Gisteravond was in Deventer de finale van de Boekenweek. Een bewogen week waarin de iPad 3 uit kwam en waarvoor de mensen in de rij stonden. Een bewogen week waarin de surseance van Selexyz het 8-uur-journaal haalde. Sommige bibliothecarissen en boekhandelaren fluisteren dat het einde nabij is. Angst.

Na afloop van deze finale van de Boekenweek werd gedanst. Door bibliothecarissen, door boekhandelaren. En wie goed keek, zag dat het een Tarantella was. De angst voorbij, de weg naar de toekomst open.

Dans met mij.

2 opmerkingen:

Anoniem zei

En hoe herken je een Tarantola?

http://www.youtube.com/watch?v=jFHTjpfsV0s

Je ziet hem zitten in een open bak van plexiglas. De bak staat in een museum en je kunt hem daar bekijken. Een vader staat met zijn kind voor de bak en hij denkt glimlachend, de bak is open, ik kan eruit en ik kan jullie beiden bijten. Maar ik doe het niet want per slot hebben jullie een kaartje gekocht om mij te zien... Het lied wordt trouwens gezongen door de bekende italiaanse zanger Tiziano Ferro

Henny Brendeke

Mark Deckers zei

Dag Henny,
Dank voor je bijdrage!