Het was voorjaar 1988. Ik was 17. In mijn vrije tijd maakte ik foto's. Zo kunstzinnig mogelijk als je op die leeftijd en op mijn plaats kon zijn. Ik wilde fotograaf worden en had me aangemeld bij de school voor fotografie en fotonica in Den Haag. Er was een strenge selectieprocedure. Je moest een portfolio aanleveren en een opdracht maken. Eén van de foto's die bij die opdracht hoorde zie je nog hieronder. Maar bij dat portfolio en de opdracht sneuvelden de meeste aanmeldingen. Ik niet. Ik zat bij het selecte groepje dat werd uitgenodigd voor een vervolggesprek. En dus toog ik als provinciaaltje vanuit de Achterhoek naar het verre Den Haag. En daarna werd ik toch nog afgewezen.
Het is Kerstvakantie 2024. Ik ben inmiddels 53. In mijn vrije tijd maak ik nog steeds foto's. Minder dan ik zou willen en ik weet dat mijn kwaliteit lijdt doordat ik er te weinig mee doe. Maar als ik het doe, word ik er gelukkig van. En als ik in de kerstvakantie een lijstje goede voornemens maak, staat 'meer foto's maken' en toch weer op het lijstje.
Er is één dag in die Kerstvakantie dat de buiten de zon gaat echt schijnen. Voor de rest zijn het maar grijze dagen. Ik ben die dag bezig met mijn boek en moet daar eigenlijk verder mee. Maar ik besluit alles uit mijn handen te laten vallen. De zon schijnt zo weinig dat ik die nu wel op mijn gezicht wil voelen. Ik trek mijn wandelschoenen aan en ga een flink stuk wandelen door bos en weiland in de buurt. En ja, ik maak ook een paar foto's.
Als ik na een lange wandeling weer aan het begin van mijn wijk ben, loopt er een jongen op me af. Julian heet hij. Hij zegt dat hij een wat rare vraag voor me heeft. Hij moet toelatingsexamen doen voor de school voor fotografie en heeft als opdracht om mensen aan te spreken en een portret te schieten. Of hij dat bij mij mag doen. Dat doet hij. Eén van zijn portretten zie je bovenaan.
We praten nog een tijdje met elkaar door, ik vertel hoe ik ooit toelatingsexamen deed, we wisselen contactgegevens uit en ik wens hem succes.
Ik glimlach als ik wegloop. Wie of wat hierboven heeft bedacht: laat ik deze knul eens op Mark afsturen?
Ik leef niet het leven van een held maar het vuur van jeugdig idealisme en verlangen kan ik nog altijd bij mezelf voelen. Als ik thuis ben pak ik het lijstje met goede voornemens en onder 'meer foto's maken' zet ik een dikke streep. En ik denk: Go Julian!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten