De dood in de ogen kijken

Het is een doordeweekse avond, ergens rond half elf in de avond. Ik zit in de auto en rij terug naar huis na een een lezing te hebben gegeven in de Weerribben. De avond was prima met veel geïnteresseerden. Het was een lange dag. Een dag die weer valt in drukke weken met ook nog wat zorg om kwetsbaren om mij heen. Ik verheug me een beetje op de terugreis. Bijna anderhalf uur in stilte met niemand om me heen. De auto snort als mijn eigen cocon over de provinciale weg. Mijn koplampen priemen door het duister.

En terwijl ik denk zo in stilte naar huis te rijden, gebeurt plotseling in heel weinig tijd. Een flits van links, een doffe harde klap voor op de auto en een flits naar rechts. Dat alles duurt nog geen twee seconden. Pas in de tel nadat het al gebeurd is, realiseer ik me dat ik een ree heb aangereden. Ondertussen ben ik al honderd meter verder. Ik rij nog iets verder en keer de auto op een veilige plek en rij terug. Ik stop bij de plek waar de ree ligt. Roerloos, geen ademhaling en nergens een hartslag. Ik kijk letterlijk de dood in de ogen. Ik heb het dier gedood en het leven ontnomen. Het is een schrale troost dat het dier niet geleden heeft. 

Ik bekijk mijn auto in het donker. Schade aan de bumper en een nummerplaat die weg is. Gezien het gewicht van de ree had dit heel anders kunnen aflopen. Ook ik had net als de ree in de berm kunnen liggen. Ik bel de politie en meld wat er gebeurd is. Zij zullen later poolshoogte kunnen nemen en ik mag mijn weg vervolgen. 

Het wordt zo een heel andere terugreis dan verwacht. Hoewel het me door de adrenaline van het moment ook rustig lukt om door te rijden. Wat gebeurd is, is nog niet verwerkt in mijn hoofd. Tegen middernacht ben ik thuis. De klap komt dan pas. Ik slaap onrustig en zie de ree nog een paar keer voorbij komen. 

De volgende ochtend bel ik mijn garage. Die vertelt me hoe ik aan nieuwe nummerplaten moet komen en zegt dat ik de auto daarna maar even moet brengen. Dan kijken ze er wel naar. Ook deze ochtend gaat anders lopen dan gedacht. Ik gooi het werk dat ik zou doen aan de kant en ga dus eerst maar even regelen. Een goed uur later heb ik nieuwe nummerplaten en staat de auto bij de garage. Ik heb nu een nummerplaat met een eentje erop. Een nummer alsof het een jachttrofee is: ik heb er één geraakt. Bij elk dier dat je doodt en waarbij je een nummerplaat kwijt raakt, krijg je een hoger nummer. Ik kijk plotseling anders naar de nummerborden met die extra cijfers. Wrange humor.

Eenmaal thuis denk ik : aan de slag dus maar? Nee, mijn lichaam zegt iets anders. En mijn lichaam weet het beter dan ikzelf wat ik moet doen.  Ik heb wat anders te doen. Ik pak mijn hardloopschoenen. Ik moet gaan rennen. Rennen om los te laten wat me is overkomen. Rennen als een vorm van huilen. Rennen tot je het snot voor de ogen ziet.  Rennen... als een ree.

Heel even hoop ik dat ik tijdens het rennen door het bos nog een ree zal zien.  Maar de reeën verschuilen zich dit keer allemaal. 

Geef ze eens ongelijk.