Kent u dit beeld nog? Het is een beer achter een raam. In de eerste lockdown plaatsten mensen beren achter ramen om kinderen te vermaken en ze zoveel mogelijk beren te laten vinden. Je kon immers niet veel anders dan ommetjes maken. Ik vond het een lief beeld en het gaf aan hoe we ons samen door die crisis sloegen. De wereld kwam tot stilstand. Het aantal inbraken en andere criminaliteit nam spectaculair af. We zetten ons in voor mensen die boodschappen nodig hadden en in quarantaine zaten en we klapten voor de zorg. Na het thuisonderwijs hadden we een mateloos respect voor het onderwijs en vonden we dat ze meer salaris verdienden. Nederland was een lief land geworden. Er mocht alleen niet meer geknuffeld worden. Inmiddels zijn we bijna anderhalf jaar verder. Er is ondertussen veel veranderd.
Het vaccin kwam en daarmee de hoop dat op korte termijn alles weer gewoon zou zijn. Dat blijkt nu weer tegen te vallen met nieuwe varianten. Het geduld wordt eindeloos op de proef gesteld. Burgers eisen zo ongeveer hun vakantie naar het buitenland, jongeren willen weer uit, ondernemers willen weer maximaal ondernemen en de zorg wil gewoon de achterstallige operaties inhalen.
Nu het eind van de crisis gloort, staat iedereen te dringen om als eerste bij de uitgang te zijn. Het ‘wij’ uit de crisis is weer definitief het ‘ik’ geworden. Waar we aan het begin van de crisis nog bereid waren ons eigen belang even opzij te schuiven, lijkt nu het recht van de sterkste weer te gelden. Of het recht van de grootste schreeuwer. Cynisch gezegd: Je elleboog is er niet meer om in te niezen maar om de ander opzij te duwen.
Dit soort borden zag u aan het begin van de crisis door heel Nederland. Ik vond het prachtig. Een overheid die communiceert dat u ‘lief’ moet zijn. Die zachte woorden van de overheid zijn allang weer weg maar van mij hadden ze mogen blijven. Met borden als: ‘Wees lief en betaal belasting’ en ‘Wees lief en houd je een beetje aan de snelheid’. Maar sinds deze borden geplaatst werden is het kabinet gevallen over de Toeslagenaffaire en lieten bijna alle leiders na, hun eigen positie daaraan te verbinden. Er werd gelogen over een ‘functie elders’ en partijvriendjes bleken miljoenen verdiend te hebben aan mondkapjes. En ondertussen bleek de zorgbonus niet meer dan een zorgfooi. Laat ik het netjes zeggen door te stellen dat de voorbeeldfunctie van onze leiders op de meest minimale manier is ingevuld. Dit ondanks al het respect dat ik heb voor al het werk dat verzet is.
Morgen krijg ik mijn tweede prik. En ik weet niet of het mijn laatste is. Maar ik merk dat ik wat verdrietig ben dat iedereen alweer zo voor zijn eigen belang op komt. Het lieve Nederland is weer verdwenen en het ellebogenwerk is weer begonnen. Nu het einde van de crisis lonkt, lijkt iedereen vooral geïnteresseerd in een zo goed mogelijke startpositie voor zichzelf ná de crisis.
Noem het naïef, maar ik zet vandaag een beer voor mijn raam. En ik geef u allen een virtuele knuffel. En als de overheid het niet meer zegt, zeg ik het maar: Wees lief!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten