zondag 29 augustus 2021

Hoe drie 15-jarige jongens in de Achterhoek zichzelf ontdekken

Nou, de vakantie loopt op zijn eind, ik ben al weer begonnen maar ga u nog even niet lastig vallen met bibliotheekzaken. Ik diep nog eens een geschiedenis op uit mijn eigen archief. Een verhaal met een lach en diepere ondergrond. Een verhaal over de vleesgeworden Titaantjes van Nescio: 'Jongens waren we—maar aardige jongens. Al zeg ik 't zelf. We zijn nu veel wijzer, stakkerig wijs zijn we'. Lees maar mee. 

Het was 1986. Ik was 15 en op dat moment moet ik dus in de 3e of de 4e van de HAVO hebben gezeten. Ik weet niet hoe het begonnen is maar samen met mijn vrienden Marco en Eric-Jan zijn we begonnen met muziek maken. Een bandje moest het worden. Het werd 'Volk uit Neede' dat consequent werd afgekort met VUN waarbij de N gespiegeld geschreven moest worden.

We werden niet gehinderd door al te veel muzikale vaardigheden. Eric-Jan en ik hadden allebei wel op een muziekschool gezeten maar daar dat was niet het soort kennis dat we zochten. Ook instrumenten hadden we eigenlijk niet. Hoewel, Eric-Jan had een oude gitaar waar zeker een paar snaren van ontbraken en die hij als een soort bas gebruikte. Ik gebruikte de mandoline van mijn moeder waar ze nooit meer op speelde. Marco zou drummen, maar we hadden ook geen drumstel. Het werd een bamboeblok en een plastic jerrycan. Hij had overigens wel echte drumsticks waar hij erg trots op was.

En daarmee kon ons feest kon beginnen. We repeteerden op mijn slaapkamer en na een tijdje hadden we een heuse demo - lees een cassettebandje van zeven minuten - bij elkaar met een paar nummers. Het cassettebandje circuleerde onder vrienden en bekenden. De demo was de opmaat naar het cassettebandje 'Navratilova wil een baby'. Die kon je voor fl. 5,- bij ons bestellen. 

Qua stijl keken we af van pretpunk, punk of psychobilly maar ik kan me voorstellen dat als u naar de nummers luistert denkt: welke stijl? Want muzikaal-technisch stelde het natuurlijk weinig voor. De inhoud was soms lachwekkend zoals bij 'Wekker' maar vaak ook maatschappijkritisch. Het grootste feestnummer op dat vlak van 'Fuck Ruding'. Dat was het nummer dat vrienden ook het meest waardeerden. En zoals je kunt horen in het nummer zat er niet zo heel veel argumentatie of nuance in. 

In een blogpost van 2018  schreef ik al eens over dit bandje, toen omdat ik de foto's terugvond die we maakten. Onze foto's waren beter dan de kwaliteit van de muziek durf ik wel te stellen. En nu vond ik dus ook de muziek weer terug en zag ik kan het te digitaliseren en samen te voegen met de foto's. Met deze blogpost ga ik meer mensen bereiken dan we als 15-jarigen in de jaren '80 ooit konden. Hadden we nu dit bandje gehad dan hadden we ongetwijfeld de sociale media gebruikt. 

Ik betwijfel of we ooit hebben opgetreden. Er is sprake van geweest dat we zouden optreden op het eindexamenfeest maar volgens mij is dat niet doorgegaan. Maar mijn geheugen laat me hier in de steek. 

Het is voor mij een dierbare herinnering aan een groepje jongens, diep in de Achterhoek, die zichzelf ontdekt en daar uitdrukking aan geeft. Misschien wel mijn meest dierbare jeugdherinnering. Het gaat over meer willen dan kunnen maar aan bravoure geen gebrek. Naarmate je ouder wordt krijgt de wereld meer nuance en meer grijstinten maar om eerlijk te zijn: de jongens zijn nooit verdwenen. En dat is maar goed ook. Have VUN!

Voor de liefhebbers, op YouTube staan ook nog 'Instrumentaeltje' en 't Is mooi weer'. 

Geen opmerkingen: