woensdag 31 augustus 2011

Gorgeous Librarians?

Gorgeous Librarians
Ik ken een bibliothecaris die van vrouwelijke klanten af en toe oneerbare voorstellen kreeg. De verzoeken werden op een briefje geschreven en aan de inlichtingenbalie lieten ze het briefje zien. Elke willekeurige andere klant dacht dat op dat briefje een boektitel stond die de betreffende dame zocht. In werkelijkheid stond er een verzoek om eens af te spreken.

Steevast antwoordde hij: sorry, wij lenen alleen boeken uit.

Wie zei dat ons beroep niet sexy was?

Foto: Thomas Hawk

maandag 29 augustus 2011

Van Swelmen: De gemiste kansen van de Bibliotheekprijs

"La Orejona"
Beste Jury van de Bibliotheekprijs,
Volgens mij maakt u een grote fout. Het is wat met die prijzen in de bibliotheeksector. Hadden we tot voor kort alleen nog maar een prijs voor de Beste bibliotheek van Nederland, dit jaar presteert u het om maar liefst drie nieuwe prijzen in te stellen: een prijs voor de Beste Jeugdbibliotheek, een prijs voor het Beste Bibliotheekproject en een prijs voor de Beste Bibliothecaris.

Natuurlijk, in een tijd waar alles maar minder lijkt te worden, moeten we blij zijn met alles wat meer wordt. Dus hoe meer prijzen, hoe meer vreugd.

En toch vraag ik mij ernstig af of u niet een aantal prijzen over het hoofd hebt gezien.

Beste Branche-instituut
In het afgelopen jaar hebben zowel de VOB, als Bibliotheek.nl, als het Sectorinstituut een nieuwe directeur gekregen. Alle drie hebben ze een flinke portie beleid gemaakt en hebben ze de branche goed verder geholpen. Het is dan ook een gemiste kans dat de jury niet heeft gekozen voor het instellen van een prijs voor het Beste BrancheInstituut. Aan drie genomineerden geen gebrek: VOB, Bibliotheek.nl en Sectorinstituut.

Beste VOB-commissie
Verder vind ik het een gemiste kans dat onze gewaardeerde VOB-commissies niet mee mogen doen aan deze competitie. Ook zij verdienen alle aandacht. Dit jaar zouden dan de commissies HRM, Digitale Bibliotheek en Marketing genomineerd moeten worden. En die andere commissies natuurlijk het andere jaar.

Beste ...
En wie zo verder denkt, ziet dat de jury voor bibliotheekprijzen nog wel meer gebieden over het hoofd heeft gezien. Er had een prijs moeten worden ingesteld voor de beste leverancier voor bibliotheeksystemen. Verder hebben we in Nederland nog een variëteit aan contributietarieven dus ook daar zouden we eigenlijk een prijs voor moeten hebben. En wat de denken van prijzen voor de Beste PSO, Beste Provinciaal Directieoverleg, Beste Bibliobus en Beste Leeskring. En last not but nog least: een prijs voor de Beste Jury van al die bibliotheekprijzen.

Eigenlijk denk ik dat de lezers van deze brief nog veel meer prijzen kunnen verzinnen.

Zo ziet u maar. Het had allemaal nog zoveel mooier gekund. Met een beetje meer creativiteit had het een waar prijzenfestival kunnen worden. Met een stuk of 160 nominaties, precies evenveel als er bibliotheekstichtingen zijn. Zou dat geen mooi poldermodel zijn?

En waar is Oppendam?
Want u snapt natuurlijk mijn frustratie. Hoe bestaat het dat Oppendam niet genomineerd is? Beste bibliotheek, beste project, beste jeugdbibliotheek en uiteraard de beste bibliothecaris, het had allemaal ook Oppendam kunnen toekomen. U snapt dat Oppendam niet komt opdagen op het feestje op 27 oktober waar de prijzen worden uitgereikt. Lekker puh.

Tenzij u uiteraard alsnog een prijs instelt voor het Beste Proefballonnetje. Ik stel me graag kandidaat.

Beste Jury, ik wens u veel wijsheid,

R. van Swelmen
Directeur Bibliotheek Oppendam

zondag 28 augustus 2011

Bibliotheek

You are perfect. You are blind.

Bibliotheek

Er is iets dat hem aan die ruimte bindt
Hij moet het elke dag opnieuw ervaren
Nooit lezend, zit hij voor zich uit te staren

Wat zoekt hij hier - geluiden, geuren, sfeer?
De dromenwereld van zijn jonge jaren
Toen boeken nog gastvrije vrienden waren?

Hij zit tot sluitingstijd als vastgepind
Op deze plek. "We gaan nu dicht, meneer"
En hij vertrekt, en zit er morgen weer

Het personeel is hem niet kwaadgezind
Ze laten hem met rust. De man is blind

Drs. P

Foto: Quinn.Anna

vrijdag 26 augustus 2011

De verbeelding van het boek

Verbeelding. Het blijft een prachtig iets. Verbeelding is iets wat in je hoofd zit. Een raar chemisch proces. Mysterieus. En bij iedereen werkt het anders. Let maar op.

De afgelopen week had ik een mailcontact met Nadia Palliser... Ja, die naam zegt u misschien wel wat, maar wie was ze ook al weer? Ze werkte een tijdje geleden mee bij de VOB aan het project van de 100talenten. Ze legde me in haar mail uit dat ze nu werkt als aanjager voor "Verbeelding van het boek". Een leuk project in samenwerking met TalensPalet.

In dat project zijn verschillende plaatsen zijn amateurkunstenaars uitgedaagd om het volgende fragment uit Caesarion van Tommy Wieringa te verbeelden.
Er zijn tal van kunstwerken ingezonden. Op het plaatje bovenaan zie je een paar van de voorbeelden. En op deze site kun je alle winnaars van regionale voorrondes zien. Het levert prachtige beelden op. Eigenlijk best leuke kunst voor in bibliotheken.

Maar bovenal laat het zien hoe mooi en hoe verschillend verbeelding kan zijn.

Verbeelding. Het blijft een prachtig iets.

woensdag 24 augustus 2011

Fight Evil, read books! Nog meer nieuwe bedrijfskleding

Op mijn vorige post over bedrijfskleding, kreeg ik een leuke reactie van Angelonmychest. Angelonmychest is een collega uit Kennemerwaard en ze wees mij op de site van CafePress. Als u de site aanklikt komt u op een overzicht van 3.800! T-shirts voor bibliothecarissen.

Ik geef u nog wat meer keus voor bedrijfskleding. En Angelonmychest, bedankt!




zaterdag 20 augustus 2011

Twaalf tassen kleding, de assisstentieknop en het einde van de toiletjuffrouw

Nederland is een duur land. Eerst betalen we in een café of restaurant om iets in onze maag te mogen stoppen. En daarna moeten we ook nog eens betalen bij het toilet om het daar ook weer achter te mogen laten. Raar systeem.

Nederland is een duur land. De arbeidskosten in ons kleine landje behoren tot de hoogste in deze wereld. Als we in Nederland dus iets betaalbaar willen houden, moeten we dus vooral besparen op arbeidskosten. Dat doen we bijvoorbeeld door het invoeren van zelfbediening. Door klanten zelf hun boeken te laten uitlenen, door automobilisten zelf hun auto te laten tanken en af te laten rekenen en door zelf al onze reizen via internet te boeken en niet meer via reisbureaus.

Vroeger maakte ik nog een praatje met caissière, een praatje met de bibliotheekmevrouw en met de meneer van het tankstation. Allemaal waren ze al weg. Er was nog één vast baken: de toiletjuffrouw bij V&D. Altijd zat ze vrolijk bij de ingang van de toiletten en altijd een vrolijk woord voor alle mensen die in hoge nood voorbij renden.

Tot gisteren. Mevrouw D. had mij uitgenodigd om op de laatste vakantiedag nog een keer al mijn kledingvoorraden aan te vullen. Dus na 15 keer in pashokjes te hebben gestaan met 22 broeken, 14 bloesjes, 8 giletjes, en 32 shirts stond onze blaas op springen. En dus togen wij met 12 volle kledingtassen en 2 gevulde blazen naar onze vaste baken in deze wervelende stad: de toiletjuffrouw bij V&D.

Maar aangekomen bij de vaste plek waar altijd haar schoteltje stond, stond nu een soort betaalautomaat voor parkeerkaartjes. Nog even zei ik tegen mevrouw D.: “Was hier altijd al de parkeergarage?” Maar nee, we waren niet verkeerd. Hier waren echt de toiletten en ze bleken duidelijk zwaar beveiligd.

De toiletjuffrouw was weg. In plaats daarvan stond er nu een kaartjesautomaat. Jawel, je moet een kaartje kopen voor het toilet. Nog even en we kunnen het toilet ook thuis via internet reserveren…

Maar ja, daar stond ik met twaalf tassen. Probeer maar eens tegelijkertijd met twaalf tassen met kleding door dit poortje te komen en 50 cent te betalen. Twee tassen scheurden wat uit, mijn kassabonnetjes vielen op de grond en ik had een schram op mijn been. Maar… ik was binnen.

En om eerlijk te zijn, een kaartje kopen voor het toilet bij V&D is vele malen eenvoudiger dan als eendagskeukenprins bij de Albert Heijn je producten kopen via de zelfscanner.

Vervolgens propte ik me met twaalf kledingtassen op het toilet. Toen ik zo op dat toilet zat en mijn blaas zich ontspande, werd ik toch even overvallen door de gedachte of ze nou ook gingen controleren op het toilet. Controleren? Ja, controleren… of je wel een kaartje hebt natuurlijk, net zoals in de trein.

En jawel, ik hoorde al voetstappen aankomen. Zou dat dan de toiletjuffrouw toch zijn? Maar nee, dat was toch iemand die in het toilet naast me kwam.

Een veelgehoorde klacht bij zelfbediening is natuurlijk dat het er niet persoonlijker op wordt. En dat is in een aantal gevallen ook zo. Maar ja, iedereen vindt het tegenwoordig normaal dat we ’s nachts kunnen tanken of nog geld kunnen halen. En er zijn ook maar weinig mensen die dat anders willen hebben.

Maar ja, die persoonlijke aandacht. Hoe moet het daar nou mee op het toilet bij V&D. Mijn ogen dwaalden af. En zagen onderstaande tekst.


Even twijfelde ik. Een knop voor assistentie op het toilet? Wat zouden ze daarmee bedoelen? Welke hulp kon je nu nodig hebben op het toilet? Er was maar één manier om daar achter te komen…

Ik drukte op de knop. Tja, en wat er toen gebeurde…. Een alarm, snelle voetstappen, gebonk op de deur, roepen. Doordat de twaalf tassen in de weg zaten lukte het mij niet om de toiletdeur van binnenuit te openen. De beveiligers zagen zich genoodzaakt de deur te forceren.

En zo vonden ze mij. Op het toilet en met twaalf deels gescheurde kledingtassen om mij heen. Ze vroegen mij waarom ik gebeld had. Ik hakkelde iets, ik sloeg dicht. De toon van de beveiligers werd barser. “Mag ik de kassabonnetjes zien? Kom op, waar zijn de kassabonnetjes!” De kassabonnetjes. Even stond mij bij dat ik die ergens had zien rondvliegen: bij de ingang van het toilet. Twee uur later - en na verhoor door de beveiligers, de manager van de V&D en een politieagent – stond ik weer buiten.

Toen de deur van de V&D achter me dicht werd gedaan – het was inmiddels na sluitingstijd – trok ik drie conclusies: 1) ik verlang terug naar de toiletjuffrouw, 2) ik bestel mijn kleren voortaan weer via internet en 3)….. ik druk nooit meer op die knop.

En verrek, ik geloof dat ik moest plassen. Nou, ik kon het wel even ophouden.

woensdag 17 augustus 2011

Bij de konijnen af...

Garten Berlin
Op basis van deze foto kunnen we de conclusie trekken dat konijnen:
* kunnen lezen
* Duits begrijpen
* een deur open en dicht kunnen doen
en
* zich aan de regels houden (de deur was immers dicht).

Geen idee waarom ze dan zo'n plaag zijn. We zouden een voorbeeld moeten nemen aan de konijnen.

donderdag 11 augustus 2011

Als ze slaapt

e-l

Als ze slaapt

’s Avonds kijk ik nog even bij haar
Als altijd
Of alles nog wel goed is
Of ze wel lekker slaapt
En of haar deken nog wel goed ligt

Maar altijd is alles even goed
Want ze is al vier
En een half

Eigenlijk is het onzin
Dat ik kijk

Eigenlijk
Kom ik alleen maar voor mezelf

Bij goede tijden
Ben ik gewoon gelukkig
En als ik weet
Dat er iets moeilijks komt
Zeg ik zachtjes tegen haar:
Alles komt goed

dinsdag 9 augustus 2011

De eendagskeukenprins, het winkelconcept en de zelfbediening

Er zijn dagen dat ik de keukenprins probeer uit te hangen. Niet dat ik het ben – mijn smaak is niet verfijnd genoeg – maar een beetje moderne man moet af en toe aan zijn imago poetsen. Mijn gebrek aan kookkunsten probeer ik vervolgens te compenseren met ingrediënten die we normaal nooit gebruiken. En laten we wel wezen, wie geen verfijnde smaak heeft koopt gewoon spullen die dat toch doen vermoeden. Toch? Elke Mercedesrijder is er volgens mij het voorbeeld van.

Dus afgelopen week was het weer eens zo ver. Blijkbaar had ik het op mijn heupen. Nou ja, eendagskeukenprinsen moeten er ook zijn.

En u begrijpt dat voor mijn inkopen ons buurtsupertje niet voldoet. Aardige mensen, daar niet van. Deze keukenprins week uit naar het veeeeel grotere – en Koninklijke – Albert Heijn. Een grote winkel overigens, vergelijkbaar met de Gamma en de IKEA. En daar had natuurlijk al een belletje moeten gaan rinkelen bij mij.

Maar welnee, deze keukenprins reed al op zijn witte paard naar deze blauwwitte gigant. Het was overigens al wel een tijdje geleden dat ik daar geweest was. Zelfs op het paleis van de keukenprins waren er al geruchten geweest van de winkel waar je zelf alles mocht afrekenen.

En inderdaad, bij de ingang was een rek vol met glimmende laserpistooltjes neergezet. Handscanners. En omdat de keukenprins niet voor dom wilde doorgaan ging hij natuurlijk voor de bijl. De eendagskeukenprins ging zelf winkelen en afrekenen.

Dus ik trok mijn laserpistool uit het rek en…. Verrek, dat ding zit klem. Dan een andere. Oh, die ook. Harder trekken misschien? Nee, ook niet. Hmm, deze scanner kreeg ik ook niet meer goed terug en die barst in dat plastic leek me ook niet helemaal jofel. Ik frommelde de scanner zo goed mogelijk terug en wendde me tot het scherm.

Ah, ik moest mijn bonuskaart voor het scherm houden… Voor dat TV-scherm? Hmm, het zal wel. Dus trok deze keukenprins voorzichtig zijn bonuskaart langs het TV-scherm. En warempel, er gebeurde iets. “Pak de oplichtende scanner” zei het beeldscherm. Oplichtende scanner? Welke was dat? Volgens mij waren ze dat allemaal.

Even had ik het gevoel dat ik in die spelshow stond waar je stokken uit het plafond moest vangen. En dat je dan niet weet welke stok je moet vangen.

Nou, ik zag in ieder geval niets. Ik trok weer aan een paar laserpistolen maar er gebeurde niks. Het TV-scherm meldde inmiddels alweer: “Houd uw bonuskaart voor het scherm”. Dus met een prinselijk gebaar deed ik dat voor een tweede keer. Ah, nu een andere melding: “Er is iets mis met uw bonuskaart. Laat uw kaart aan een medewerker zien.”

Zie je wel, het lag niet aan deze keukenprins. Er was gewoon iets met de kaart. Ik naar een mevrouw achter balie. “Er is iets mis met mijn kaart en u moet er even naar kijken, zei het scherm.” De mevrouw keek naar de kaart maar dat was duidelijk niet genoeg. “Ik kom zo terug,” zei ze en ze vertrok naar ergens helemaal achterin de winkel. Het was mij inmiddels duidelijk dat ze andere collega’s in de koffiekamer ging waarschuwen om mee te kijken op de beveiligingscamera’s. Want niets is zo lachwekkend als een eendagskeukenprins die probeert zelf te winkelen. En inderdaad, er klonk gelach uit de koffiekamer en snel zag ik nog een paar collega’s aan komen snellen om ook op de beveiligingsschermen mee te kijken.

Even later kwam ze – met een gladgestreken gezicht - terug. “Zo, hij doet het weer, hoor”. Ik terug naar het TV-scherm. Bonuskaart er langs en … ja, er was een oplichtende handscanner. En ja, het was me gelukt. Ik had een handscanner in handen! Hoera! Het was me gelukt. Even keek ik om mee heen en stiekem kuste ik het apparaat.

Ik hoorde zacht gejuich uit de koffiekamer.

Maar wat nu? Het apparaat had drie knopjes maar liefst. Welke moest ik gebruiken? Hmm, dit was tricky. Eén verkeerde handeling en ik hing natuurlijk. Maar ha, ik was dat apparaat te snel af. Ik toog de winkel in, kocht mijn delicatessen en spoedde mij naar het betaalapparaat. Zo, ik wist nu zeker dat ik alle goede dingen had, nu durfde ik wel te gaan scannen. Want stel je voor dat je weer iets uit je mandje moet halen en weer langs de scanner moet halen. Was vast allemaal heel makkelijk, maar ik zag waanbeelden voor mee waarbij ik de hele voorraad krielaardappeltjes op mijn kassabon kreeg. En dan van wanhoop dat maar afrekenen om toch maar die winkel uit te komen. Zo zijn eendagskeukenprinsen.

Op de gok neem ik de grootste knop. Ik scan, ik hoor een piep. En jawel, na een aantal seconden staat wat ik heb gescand. Zo ga ik mijn mandje door. Dit loopt gesmeerd! Eigenlijk zou ik willen juichen of zo’n sliding maken die voetballers ook altijd maken na een doelpunt. Jawel, zelfs deze eendagskeukenprins kan het! Ik knipoog even naar de beveiligingscamera en weer hoor ik applaus uit de koffiekamer. Hmm, ze volgen me dus nog steeds via de camera’s. Opletten.

Op naar de betaalpaal. “Scan uw AH Bonuskaart” zegt het TV-scherm opnieuw. En uiterst geroutineerd haal ik mijn kaart er langs. Nog steeds een genoegzame glimlach op mijn gezicht. Huh, er gebeurt niets. Nee, niks laten merken keukenprins, gewoon nog een keer doen. En opnieuw haal ik mijn Koninklijke bonuskaart er langs. Weer niks.

O, er staat in kleine letters onder “Hang eerst de handscanner terug in de houder”. Op de achtergrond hoor ik gegniffel uit de koffiekamer. Ik zwaai nog even naar de camera en plaats de handscanner terug. En jawel, er klinkt zowaar gejuich.

De betaling was in vergelijking hiermee een fluitje van een cent. Ik pakte mijn mandje leeg, plaatste mijn kassabonnetje tussen mijn lippen en liep met mijn handen vol naar de uitgang.

Boenk.
Boenk?
Het hekje ging niet open.
Huh.
Ik keek vertwijfeld rond. Uit de koffiekamer hoorde ik nu een bulderende lach. En volgens mij viel er ook iemand van een stoel.

Oké, ik doe iets fout. Ah, daar nog een TV-scherm: “Haal uw kassabon langs het scherm om het hekje te openen.”

Tja. Daar stond ik met twee handen vol en een kassabon tussen mijn lippen. Eerst probeerde ik met mijn beperkte turnervaring om wat te buigen en zo de bon voor de scanner te houden. Maar hoe hard ik het ook probeerde, ik haalde het niet. Tenminste, niet zonder mijn boodschappen te laten vallen.

Nog geen meter verderop zat een caissière mij meewarig en werkeloos aan te kijken. Je zag haar denken: “Tja, jij wilde zo graag zonder caissière door het leven. Ik doe niets”.

Ik plaatste één potje tussen mijn knieën waardoor ik iets meer ruimte had om mijn arm te bewegen. Uiteindelijk slaagde ik erin om met één hand net mijn mond te bereiken, de bon uit mijn mond te grissen en voor de scanner te houden. En jawel, sesam opende zich. Ik hupste met het potje tussen mijn knieën door het poortje. Achter mij hoorde ik een luid gejuich. Het personeel kwam uit de koffiekamer en zwaaide nog even. Echt, bijzonder aardig.

Het is maar goed dat ik een eendagskeukenprins ben. Morgen halen we weer gewoon patat bij Ronnie’s Snackbar. Ik hoor gejuich... vanuit de kinderkamer.

Voor alle andere keukenprinsen heeft Albert Heijn op Youtube een informatiefilmpje geplaatst. Maar ja, daar kwam deze keukenprins natuurlijk pas achter na zijn gênante inkoopfestijn.

zondag 7 augustus 2011

250.000 graaiende handen

Vandaag was opnieuw de Deventer Boekenmarkt. De schattingen zijn dat er wederom 125.000 mensen op af zijn gekomen. 250.000 graaiende handen op zoek naar een boek. Naar gewoon een thriller, een boek over vrouwenstudies of een heel oud boek over Deventer. En allemaal gaan ze met een boek naar huis. Beter dan de Dolle Dwaze Dagen van de Bijenkorf. Leesbevordering pur sang.

vrijdag 5 augustus 2011

Monument van liefde

Love padlock

Allerlei sloten rond een hek op een brug. Het heet een Love padlock. Een moderne vorm om je eeuwige liefde te laten zien. Het slot maak je vast, de sleutel gooi je in het water.

Als liefde het mooiste is wat bestaat, dan is het terecht dat we daar een paar mooie monumenten voor hebben.