De afgelopen week op woensdag kwam mijn boek uit. U weet wel dat boek over dat bijzondere noodfiliaal van de bibliotheek Deventer aan het eind van de oorlog. Ik vond dagboekjes en reconstrueerde het bijzondere verhaal. Dat boek kwam uit en het werd een bijzondere week. Ik neem u even mee wat allemaal voorbij kwam. Het dagboek van een amateur-schrijver.
Zaterdag: regionale krant
De week begon al op de zaterdag ervoor. De Stentor/Deventer Dagblad besteedde veel aandacht aan het boek. Dat levert natuurlijk altijd leuke reacties op.
Maandag: laatste kaartjes....
Op maandag krijg ik aan het eind van de dag een mailtje dat de rondleiding door de bibliotheek (die voorafgaat aan boekpresentatie) helemaal vol zit en dat we ook de laatste kaarten hebben voor de boekpresentatie zelf. De teller staat dan inmiddels op 130 mensen met een kaartje.
Dinsdag: misgrijpers
Op dinsdag krijg ik van een paar bekenden een berichtje dat ze inderdaad niet meer aan kaartjes kunnen komen voor de rondleiding en of ik niet wat kan ritselen. Nou, de eerste mensen kan ik nog wel helpen maar daarna zijn ook mijn troefkaarten wel op. Het is jammer maar helaas.
Woensdag: onderweg naar de boekpresentatie
Op woensdagochtend verschijnt het huis-aan-huis-blad van Deventer met een interview. Het is een mooi artikel geworden maar de journalist - die ik nog kende uit een ver verleden - heeft consequent elke naam fout gespeld. Ook wel een prestatie.
In de ochtend signeer veel boekjes die in de avond aan mensen zullen worden gegeven die hebben meegewerkt en voor de familieleden van Corrie van Ommen en Betty de Gaaij, de twee hoofdpersonen in het dagboek.
In de middag ben ik nog even in de bibliotheek bij het WOII-café. Dit een project van het Historisch Centrum Overijssel, Rijnbrink en RTV Oost. Met de dagboekjes onder de arm vertel ik ook daar een verhaal en dat zou zo maar binnenkort eens uitgezonden kunnen worden bij dit programma.
Aan het eind van de middag bereid ik de laatste zaken voor, voor de boekpresentatie. Sommige stukken die ik 's avonds wil voorlezen, lees ik nog eens hardop voor. En ik merk dat ik opnieuw ontroerd raak bij het lezen van de dagboekfragmenten.
De boekpresentatie
En dan tikken de laatste uren weg. Ik merk dat de spanning bij me toeneemt. We zijn op tijd bij de bibliotheek. De eerste mensen komen binnen. Mijn eigen bandje - het Deventer Jazz Orkest - bouwt op en begint met spelen. Het klinkt prachtig. Ik ben zelf nooit luisteraar maar speel normaal gesproken mee maar dan luister je toch anders. Ik hoor wat de muziek met de ruimte doet, de ruimte krijgt meer kleur en sfeer. De presentatie staat klaar op het scherm, het geluid getest, de boekjes liggen klaar.....
En daar gaan we. Alice van Diepen, de directeur van de bibliotheek, heet welkom en vertelt iets over de vondst van de dagboekjes. Daarna mag ik vertellen over het boek. Heb ik niet teveel fragmenten uitgekozen? Past het in de tijd?
De zaal is muisstil en ik zie dat de zaal hetzelfde meemaakt wat ik zelf meemaakte bij de dagboeken: ontroering om de kleine gebeurtenissen in de grote geschiedenis. De opluchting komt als de bevrijding er werkelijk is.
De familie van Corrie van Ommen en Betty de Gaaij krijgen de eerste exemplaren. Probeer u voor te stellen dat iemand u opbelt en dat diegene zegt dat hij of zij een dagboekje heeft van uw familielid dat al is overleden? Dat is wat zij meemaakten. En dat is wat ik hen mocht vertellen. Samen met hen legde ik delen van de puzzel. Maar evenzeer met een natuurlijk netwerk dat ontstond rond het boek: iemand die goed in genealogie was, iemand die kind aan huis was bij het stadsarchief of iemand die telkens hielp als ik toch nog wat nodig had uit de bibliotheek.
Iedereen die aan het boek meewerkte zetten we nog één keer in het zonnetje. Het applaus klinkt nog één keer en dan ben ik geruime tijd zoet met het signeren van boekjes voor bekende en minder bekende mensen. Heel even voel je je dan echt beroemd. De band staat al weer te spelen, er zijn hapjes en drankjes en mensen bedanken voor de mooie avond.
Donderdag en vrijdag
Op donderdag en vrijdag krijg ik eerst veel complimenten over de avond en langzaam verandert dat in reacties van mensen die het boek ondertussen zelfs al gelezen hebben. En die reacties zijn zonder uitzondering positief.
Een bibliotheekdirecteur die het leest laat me weten:
Ook verschijnt InformatieProfessional op vrijdag en die besteed vijf! pagina's aan het dagboek. Dat hadden we inderdaad al samen voorbereid maar als het het in handen hebt, is het toch prachtig om te zien. Volgende week tijdens het bibliotheekcongres komt ook het nieuwe Bibliotheekblad uit en zal ook dit blad nog aandacht besteden aan de dagboekjes.
Zoveel mogelijk mensen bereiken met een verhaal
Wat een jaar geleden begon met een speurtocht in een archief en avond waarin ik in één keer het dagboekje van Jamin uitlas, is dan nu een echt boek. Mijn doel om zoveel mogelijk mensen met dit bijzondere verhaal te bereiken is daarbij werkelijkheid geworden. Ik heb er ontzettend veel plezier aan beleefd. Of het nu het onderzoek en het schrijven was of het organiseren van de financiering of de onbeschaamde promotie. Het project heeft me twee keer een vakantieweek gekost en vele avonden en weekenden. Een tijdlang heb ik echt het gevoel gehad dat ik twee banen tegelijk had. Maar je kunt je niet voorstellen hoe mooi het kan zijn om puzzelstukje voor puzzelstukje de geschiedenis te onthullen en iets wat lange tijd verborgen bleef op een waardevolle wijze aan het licht te brengen.
Maandag: laatste kaartjes....
Op maandag krijg ik aan het eind van de dag een mailtje dat de rondleiding door de bibliotheek (die voorafgaat aan boekpresentatie) helemaal vol zit en dat we ook de laatste kaarten hebben voor de boekpresentatie zelf. De teller staat dan inmiddels op 130 mensen met een kaartje.
Dinsdag: misgrijpers
Op dinsdag krijg ik van een paar bekenden een berichtje dat ze inderdaad niet meer aan kaartjes kunnen komen voor de rondleiding en of ik niet wat kan ritselen. Nou, de eerste mensen kan ik nog wel helpen maar daarna zijn ook mijn troefkaarten wel op. Het is jammer maar helaas.
Woensdag: onderweg naar de boekpresentatie
Op woensdagochtend verschijnt het huis-aan-huis-blad van Deventer met een interview. Het is een mooi artikel geworden maar de journalist - die ik nog kende uit een ver verleden - heeft consequent elke naam fout gespeld. Ook wel een prestatie.
In de ochtend signeer veel boekjes die in de avond aan mensen zullen worden gegeven die hebben meegewerkt en voor de familieleden van Corrie van Ommen en Betty de Gaaij, de twee hoofdpersonen in het dagboek.
In de middag ben ik nog even in de bibliotheek bij het WOII-café. Dit een project van het Historisch Centrum Overijssel, Rijnbrink en RTV Oost. Met de dagboekjes onder de arm vertel ik ook daar een verhaal en dat zou zo maar binnenkort eens uitgezonden kunnen worden bij dit programma.
Aan het eind van de middag bereid ik de laatste zaken voor, voor de boekpresentatie. Sommige stukken die ik 's avonds wil voorlezen, lees ik nog eens hardop voor. En ik merk dat ik opnieuw ontroerd raak bij het lezen van de dagboekfragmenten.
De boekpresentatie
En dan tikken de laatste uren weg. Ik merk dat de spanning bij me toeneemt. We zijn op tijd bij de bibliotheek. De eerste mensen komen binnen. Mijn eigen bandje - het Deventer Jazz Orkest - bouwt op en begint met spelen. Het klinkt prachtig. Ik ben zelf nooit luisteraar maar speel normaal gesproken mee maar dan luister je toch anders. Ik hoor wat de muziek met de ruimte doet, de ruimte krijgt meer kleur en sfeer. De presentatie staat klaar op het scherm, het geluid getest, de boekjes liggen klaar.....
En daar gaan we. Alice van Diepen, de directeur van de bibliotheek, heet welkom en vertelt iets over de vondst van de dagboekjes. Daarna mag ik vertellen over het boek. Heb ik niet teveel fragmenten uitgekozen? Past het in de tijd?
De zaal is muisstil en ik zie dat de zaal hetzelfde meemaakt wat ik zelf meemaakte bij de dagboeken: ontroering om de kleine gebeurtenissen in de grote geschiedenis. De opluchting komt als de bevrijding er werkelijk is.
De familie van Corrie van Ommen en Betty de Gaaij krijgen de eerste exemplaren. Probeer u voor te stellen dat iemand u opbelt en dat diegene zegt dat hij of zij een dagboekje heeft van uw familielid dat al is overleden? Dat is wat zij meemaakten. En dat is wat ik hen mocht vertellen. Samen met hen legde ik delen van de puzzel. Maar evenzeer met een natuurlijk netwerk dat ontstond rond het boek: iemand die goed in genealogie was, iemand die kind aan huis was bij het stadsarchief of iemand die telkens hielp als ik toch nog wat nodig had uit de bibliotheek.
Iedereen die aan het boek meewerkte zetten we nog één keer in het zonnetje. Het applaus klinkt nog één keer en dan ben ik geruime tijd zoet met het signeren van boekjes voor bekende en minder bekende mensen. Heel even voel je je dan echt beroemd. De band staat al weer te spelen, er zijn hapjes en drankjes en mensen bedanken voor de mooie avond.
Donderdag en vrijdag
Op donderdag en vrijdag krijg ik eerst veel complimenten over de avond en langzaam verandert dat in reacties van mensen die het boek ondertussen zelfs al gelezen hebben. En die reacties zijn zonder uitzondering positief.
Een bibliotheekdirecteur die het leest laat me weten:
Ik ben je boekje met veel enthousiasme aan het lezen. Het zet de dagelijkse beslommeringen van de bibliotheek geweldig af tegen de crisis waarin de stad verkeert. Een zakje dropjes is even belangrijk als de hulp aan 3 voortvluchtige jongens op weg naar huis. En de dames reflecteren met humor op alledaagse zaken die niet minder actueel zijn geworden, zoals de heer die stampei schopt over een boek dat hij wel of niet nog thuis heeft... Hulde! Eigenlijk zou iedereen die zich voor de bibliotheek inzet dit moeten lezenEn een boekhandelaar schrijft op internet:
Wat een mooie bibliotheekhistorie van Mark Deckers. Het speelt in de Deventer oorlogsjaren, maar het geeft ook een prachtig beeld van de geschiedenis van de bibliotheken in Nederland in deze periode. Zeer onderhoudend!
Ook verschijnt InformatieProfessional op vrijdag en die besteed vijf! pagina's aan het dagboek. Dat hadden we inderdaad al samen voorbereid maar als het het in handen hebt, is het toch prachtig om te zien. Volgende week tijdens het bibliotheekcongres komt ook het nieuwe Bibliotheekblad uit en zal ook dit blad nog aandacht besteden aan de dagboekjes.
Zoveel mogelijk mensen bereiken met een verhaal
Wat een jaar geleden begon met een speurtocht in een archief en avond waarin ik in één keer het dagboekje van Jamin uitlas, is dan nu een echt boek. Mijn doel om zoveel mogelijk mensen met dit bijzondere verhaal te bereiken is daarbij werkelijkheid geworden. Ik heb er ontzettend veel plezier aan beleefd. Of het nu het onderzoek en het schrijven was of het organiseren van de financiering of de onbeschaamde promotie. Het project heeft me twee keer een vakantieweek gekost en vele avonden en weekenden. Een tijdlang heb ik echt het gevoel gehad dat ik twee banen tegelijk had. Maar je kunt je niet voorstellen hoe mooi het kan zijn om puzzelstukje voor puzzelstukje de geschiedenis te onthullen en iets wat lange tijd verborgen bleef op een waardevolle wijze aan het licht te brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten