zondag 10 februari 2019

Leve Van Ostaijen!

Van Ostaijen, kent u die nog? Nou, hij behoort tot mijn favorieten. Gedichten als  jazzritmes, gedichten als hallucinaties, gedichten als kleine muziekdoosjes.

Soms vraag je je af onder welke steen je zelf geleefd hebt als blijkt dat je nou juist over die dichter iets prachtigs hebt gemist. Ik bleek namelijk een boek in 2014 finaal over het hoofd te hebben gezien. Het gaat om het boek 'Miavoye, op bedevaart naar Paul van Ostaijen'. Een boek van Koen Broucke, Peter Holvoet-Hanssen, Koen Peeters en Pascal Verbeken. Vier mannen op bedevaart naar Miavoye, de plaats Van Ostaijen zijn laatste maanden doorbracht in een sanatorium. Van Ostaijen overleed op 32-jarige leeftijd aan TBC. Hij noemde zichzelf een 'teeringpoëet met  verdronken longen'.

Miavoye is een verslag van vier mannen op leeftijd op zoek naar hun poëtische jeugdheld. Twee schrijvers, een dichter en een schilder. Vier mannen op zoek naar de geschiedenis.  Een vriendenroman. Soms krijg je het gevoel dat je in een levende versie van de Titaantjes van Nescio of Ventoux van Wagendorp bent beland. Het levert een liefdesverklaring op voor Van Ostaijen.

De vier heren voltooien een oude taak. Richard van Minne, dichter in dezelfde periode als Van Ostaijen, schreef op enkele dagen na de dood van Paul van Ostaijen op 30 maart 1928 in zijn dagboek:
We moeten de onrechtvaardigheid van Van Ostaijens  dood weer rechtzetten. We moeten ons in verbinding stellen met zijn naaste vrienden. Deze zomer over herfst, moeten we een beevaart doen naar Miavoye-Antheé. We moeten, met enkelen, een boek over en voor hem schrijven. Dat boek zal Miavoye-Antheé heten. Miavoye-Antheé dat wordt een zinnebeeld van wat een dichter is in de maatschappij. Zingen en kreveren. Ook moet er een keurbundel komen uit Van Ostaijens werk. Bij dit alles, het spreekt vanzelf, mogen de officiëlen en hansworsten niet op het podium verschijnen. Wij zullen het graf omringen. Begin aan dat werk. Schrijf. We stichten een comiteit, en we schrijven en we spreken. Spoed u, of de hansworsten die een middel tot zelfreclame ruiken, zijn ons voor. En dat nooit. Leve Van Ostaijen!

Wat blijkt? De opdracht Van Minne is nooit uitgevoerd. Broucke, Holvoet, Peeters en Verbeken besluiten de bijna 80 jaar gedane oproep in te lossen. En dus stichten de vier heren met elkaar de comiteit, gaan op bedevaart, praten met elkaar over  de kunst en het leven in het algemeen en Van Ostaijen in het bijzonder. Al keuvelend komt de geschiedenis voorbij. Er worden gedichten geschreven en schilderijen gemaakt. En de keurbundel wordt gemaakt. Het levert een zeldzaam en informatief kleinood op over de dichter die wat mij betreft niet voldoende aandacht kan krijgen. De heren - zeg maar jongens op oudere leeftijd - zijn in hun opzet geslaagd. Lezen dus, voordat die hansworsten het inpikken als middel tot zelfreclame!

Leve Van Ostaijen!

Leen het boek hier.

Geen opmerkingen: