Het is half acht in de ochtend. Het is nog donker en het miezert. Ik loop naar de parkeerplaats waar mijn auto staat. Een eindje lopen. Als ik de auto bereik zie ik een jongen staan. Dertien, veertien jaar oud. Fiets in de hand en hij kijkt naar zijn ketting. 'Ketting eraf?' vraag ik hem. Hij mompelt iets. Daar zijn jongens van deze leeftijd goed in: mompelen. Ik twijfel tussen doorlopen of helpen.
Ik loop door. Stap in en draai van de parkeerplaats. Als ik wegrijd, zie ik tranen op zijn gezicht. Ik stop en stap uit. 'Joh, gaat het niet?' vraag ik. Snikkend laat hij zien fiets zien. Ik kijk mee. Kansloos. Ketting vast. 'Ben je ver van huis?' vraag ik. Hij noemt een wijk vijf kilometer verderop. 'En waar zit je op school?' Hij noemt een school drie kilometer verderop. Zal je zien, net op het punt waar je het niet kunt gebruiken. Lopen is geen optie.
Mijn tijd begint te dringen. Als ik nu niet ga rijden, kom ik in lange files terecht. De jongen raakt in paniek. 'Wat moet ik nou! Die stomme fiets!' Zijn lichaam schokschoudert, zwarte handen en een betraand gezicht.
'Ik denk dat je je ouders even moet bellen. Wil je mijn telefoon even gebruiken?' Sniffend knikt hij. Hij pakt zijn eigen telefoon en laat me het nummer zien. Ik toets het in en geef hem de telefoon. Huilend zegt hij: 'Ja, mam, die stomme fiets van mij is helemaal kapot!' Na dertig seconden geeft hij de telefoon terug. 'Mijn moeder haalt me op.'
Ik vraag nog even of hij geen proefwerk of zo heeft het eerste uur. Nee, niets van dat alles. 'Nou, dan komt het nu allemaal wel goed zo'. Hij knikt en stopt met huilen.
Dertien, veertien jaar. Door een kleinigheid uit het lood. Plotseling weer een klein kind. Nog een paar jaar en hij zal die onzekerheid overschreeuwen. Ik rij weg en zwaai naar hem. Hij zwaait wat onbeholpen terug, ook daar zijn jongens van deze leeftijd goed in. Tussen tafellaken en servet.
Foto: Giesje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten