zaterdag 9 november 2013

Mijn eerste foto....

Stoel met tafel
 
Ik was veertien, denk ik. Van mijn spaargeld had ik een camera gekocht. En met die camera was ik een fotograaf geworden. Of in ieder geval dat hield ik mezelf voor. Mijn ouders kochten in die tijd een oud pand. Toen ik met mijn vader meeging om het te bekijken, maakte ik deze foto.
 
Deze foto was de eerste foto die ik zelf afdrukte. In de donkere kamer van een iets oudere neef . Verre van perfect getuige de krassen op de foto linksboven. Maar ik kan nog de euforie opnieuw ervaren van de afgedrukte foto.
 
De verwondering dat een eenvoudige tafel en stoel tot dit beeld kunnen leiden. Of de verwondering dat schoonheid verstopt zit onder verval. De verwondering over hoe licht werk. Of de verwondering dat het je lukt dit beeld te zien en het om te zetten naar een foto. Letterlijk en figuurlijk wonderlijke momenten.
 
Een jaar later kocht ik van mijn volgende spaargeld een donkere kamer. En kon ik zelf alles afdrukken. En nog twee jaar later stuurde ik mijn portfolio naar de foto-academie in Den Haag. Deze foto zat daar toen bij. Als broekie van 16 ging ik op gesprek. Ik had de voorronde overleefd maar sneuvelde bij de definitieve selectie:  te jong.
 
De verwondering is nooit meer weggegaan. Ik vroeg me al een tijdje af waar ik deze foto had gelaten. En dit weekend kwam ik hem tegen in het berghok. Een dierbare herinnering.
 
Deze jongen van veertien leert me dat je soms over je grenzen heen moet stappen en maar gewoon die camera moet kopen. Dat je soms op zoek gaat naar de grenzen van je comfort zone. Dat iets leren vaak niet meer is dan één stap over die grenzen heen zetten.
 
Het leven is niet meer dan die stoel en die tafel. Je moet alleen de verpletterende schoonheid ervan durven te zien. 

Geen opmerkingen: