zondag 2 oktober 2011

Het leven is te broos....

geboortedagboek
Soms heb je dat. Dat een zinnetje door je hoofd spookt. Ergens deze week sloop er eentje naar binnen. Het zinnetje: het leven is te broos om er ruw mee om te gaan. En soms blijkt dat je onbewust op iets wordt gewezen.

Op zaterdag vieren we dat onze oudste dochter vijftien wordt. Het is een bijzonder jaar geweest voor haar. Mijn vaste lezers heb ik al wel eens eerder wat verteld en wie haar weblog leest;, weet dat het goed gaat met haar. Haar levenslust en creativiteit is weer helemaal terug.

Eén van de cadeautjes die ze krijgt, is het dagboekje dat we bij haar geboorte hebben bijgehouden. Net als afgelopen jaar, was ook haar eerste jaar bijzonder. De eerste acht weken van haar leven bracht ze door in ziekenhuizen. In het dagboekje deden we verslag wat er allemaal gebeurde, plakten we soms wat hartplakkers en een enkele keer schreef ook een verpleegkundige een verhaaltje voor haar. Een boekje dat mij niet onberoerd laat.

De eerste zin uit het dagboekje luidt:
Daar lig je dan in een glazen huisje. Precies 31 weken oud. In het Wilhemina Kinderziekenhuis in Utrecht. Je moeder woont nu ook even in Utrecht. Maar dan in het Academisch Ziekenhuis. Och meid, dit is zo'n grote stad, ze hebben hier wel een handvol ziekenhuizen.
En zo gaat het boekje nog acht weken door. En vertelt het het verhaal van een klein dapper meisje.

De dag erop maak ik foto's op een afscheidsfeest van een kennis. Hij weet dat hij ziek is en dat hij nog maar heel kort te leven heeft. Het leven dat hij achter de rug heeft, is er één met veel lijden. Hij heeft er samen met zijn familie voor gekozen om iedereen nog een keer bij elkaar te laten komen. Het is een bijzonder moment waarbij ook nog veel ruimte is voor een lach. Hij gelooft dat hij naar de hemel gaat, hij is niet bang om dood te gaan en hij geniet van het feest. En aan het eind neemt hij rustig afscheid van iedereen. En zo vertelt hij zijn eigen verhaal van een grote dappere jongen.

Het leven is te broos om er ruw mee om te gaan. Inderdaad.

3 opmerkingen:

Annemarie van Essen zei

Zo is het maar net.
Het leven is inderdaad veel te broos en kwetsbaar om zomaar voorbij aan te gaan.

Ilse zei

Pas kwam ik zelf ook weer zo'n setje van boek en plakkers tegen in mijn bureau; een herinnering om vooral veel knuffels uit te blijven delen.

Mark Deckers zei

@essen2punt0: En dat dan maar weer elke dag blijven bedenken en niet zo maar aan voorbij leven.
@Ilse: Veel knuffels!