Een lange sliert aan mensen

Een dag nadat een oorlogsconflict in deze wereld opnieuw oplaaide, zit ik achter mijn scherm. Raketten die worden afgeschoten op burgers in het ene land. En als vergelding gaan er ook weer raketten de andere kant op. Met waar je ook kijkt ongelofelijk leed. Komt dit ooit goed? Hoe komt een mooiere wereld en vrede binnen bereik?

Het sluit in ieder geval wel aan bij mijn wat melancholische bui van de afgelopen weken. Misschien is het omdat ik onlangs bij de uitvaart van mijn eerste baas en leermeester was. Misschien is het wel omdat mijn prettige collega Judith vertrekt waar het zo fijn werken mee was. En misschien is het omdat ik onlangs bij ons feestsymposium was waar ik ruim 400 collega's bij elkaar zag zitten. En terwijl ik zo over deze zaal heen keek, zag ik dat al die mensen de brandstof zijn waar we al dat moois voor de samenleving mee maken. Mensen die ik bijna allemaal kende. 

Misschien is het ook wel dat ik nu al zo'n dertig jaar in deze sector zit. En dat ik zie dat er een lange sliert aan mooie mensen is waar ik mee heb mogen werken. Dat begon inderdaad met de bevlogen Karel en met Jan-Willem en Lex op mijn eerste kantoortje. Daar al voor de eerste keer internet gezien. Toen door naar de bibliotheek in Deventer, met Jos D. Corrie, Goos, Roelie, Annelies, Jos O. en Henk niet te vergeten. Internet voor het eerst voor het publiek geïntroduceerd. 

Ik stapte over naar de Overijsselse Bibliotheek Dienst en dook de ICT in met Roel, Peter, Marcel, Brian, Eric en Cesar. Ondernemerschap met Bouke, Emiel, Bas en Jacqueline. Internet geïnstalleerd in alle Overijsselse bibliotheken. Trainingen gegeven. Zelfbediening geïntroduceerd.  

Jos D. ging weg uit Overijssel. Ik kreeg de kans zijn projecten over te nemen. En zo belandde ik in allerlei vernieuwing van bibliotheken. Met een mooi team mocht ik daar vorm aan geven. Met Dinant, Annelies, Jeroen, René, Cindy, Marc, Henk opnieuw, Astrid, Annemarie, Marcel opnieuw, Margriet, Jeannette, Jan, Stephan, Geny, Marion, Marjolein, Anouk, Karin en Annet. Samen met Wout bouwen aan een innovatielab. Met vis op vrijdag met Jos D.

Ik kreeg de kans om een tijdje mee te bouwen aan de nieuwe bibliotheek in Amsterdam. Met Rob, Hans en Jaap. Ik werkte een tijdje voor blindenbibliotheken met Thea, opnieuw Geny en Jan-Ewout. Een tijdje voor het projectbureau Kulturhus met Margreet, Corrie en opnieuw Jeroen. 

En vervolgens weer een langere tijd met de Koninklijke Bibliotheek. Opnieuw met Jos D, Maaike, Seher, Sander, Marc, Anton en niet te vergeten Stephanie.

Langzaam trok ik weer wat onze eigen organisatie in met Tineke, Duco, Marte, Albert, Arjen en Georges. Een MT in met Hanneke, Evelien, Wout, Michael, Judith, Richard, Michel en Ellen. Tineke werd Bernard. Ondertussen nog op het ministerie met Aad, Anita, Natalie, Sjoerd, Lieke, Edgar, Semra en Simon. 

Mooie ervaringen. Maar onderweg verloor ik ook collega's die te vroeg uit dit leven werden gerukt: Jan, Henk K., Gerda en Frans. 

En zo zijn we weer terug bij dat congres met 400 mensen in de zaal. Voorbereid met Maaike, Marsha, Astrid, Ellen, Jelle, Bernard en die andere Mark. 

Als ik achterom kijk, en soms mag dat, dan zie ik een lange sliert aan mensen. En wat ik hierboven noem is nog maar het puntje van de ijsberg van alle mensen waar ik mee werkte. En zelfs die lijst hierboven is verre van compleet. Alvast mijn excuses als je er tussen had moeten staan.

Niemand kan zeggen dat het zijn of haar verdienste was

Bibliotheken hebben de wind mee momenteel. Het ene na het andere mooie krantenartikel verschijnt. De Koning noemt ons zelfs in de troonrede. Het was ook wel eens anders. Ik heb nog blauwe vingers van de bezuinigingsplannen die lang gemaakt moesten worden. Ja, er is hard gewerkt en er is veel bereikt. Maar niemand kan zeggen dat het zijn of haar verdienste was. Dat is wat ik zag toen ik de zaal inkeek bij het jubileumsymposium. Het waren deze mensen die dat gedaan hadden. En achter hen stonden ook weer mensen. En achter hen ook weer....

Al die fijne collega's werkten mee aan dat ene doel: burgers verder helpen en de samenleving mooier maken. Daar zullen we niet elke dag bij stilstaan. Want je werkt ook omdat je het leuk werk vindt, je fijne collega's hebt of gewoon omdat er brood op de plank moet. Maar we kozen er ook voor om hier te werken en niet ergens anders. 

De samenleving mooier maken

Burgers verder helpen en de samenleving mooier maken.... dat is waar dat kleine leger aan bibliotheekmedewerkers zich voor inzet. Van voorlezen tot een debat en van een digitale cursus tot een bibliotheek op school. En dat doen we niet alleen, maar samen met vrijwilligers en partners die dat ook willen. Het bibliotheekwerk is een kleine kring van mensen die een grotere kring van mensen op sleeptouw neemt. En die samen de samenleving doortrekken. En die zo een steeds grotere groep vormt. Allemaal krachten die de maatschappij  dragen en verder brengen. Zonder deze mensen zou de samenleving er minder mooi en kleurrijk uitzien. 

Geen bommen maar boeken, stond in de jaren' 80 van de vorige eeuw gekalkt op de bibliotheek in Elst. Wie met bommen druk is, denkt niet aan boeken. Wereldvrede klinkt groot maar begint klein. In ons eigen land, onze eigen straat, ons eigen hart. Als ik kijk naar het bibliotheekwerk zie ik een lange sliert aan mensen die graag bijdragen aan die mooie samenleving. Niet op het wereldtoneel maar in de haarvaten. Iets groots begint klein.

Dit is een ode aan die lange sliert aan mensen. Een sliert van hoop. 

Beeldverantwoording: de foto's op het mozaiek zijn samengesteld met openbare profielfoto's op Linkedin. De foto Geen bommen maar boeken komt uit het archief van de PBC Gelderland.