zondag 19 september 2021

Wij worden wakker uit een hele lange slaap

Wij worden wakker uit een hele lange slaap.

Sorry, dat moet ik natuurlijk even uitleggen.

Het was ondertussen al meer dan anderhalf jaar geleden dat ik bij een popconcert was geweest. Geen drommen mensen die bij de geur van verschraald bier zich laven aan tonen die over hen worden uitgestort. Een zaal van mensen die zich verbonden weet in vervoering en verbeelding. Donderdagavond was ik bij de allereerste try-out van de nieuwe voorstelling van Wende. Nog voor een zaal die geplaceerd was en daarmee maar op halve capaciteit. En met een coronapas die vlekkeloos werkte. En toch...

De zaal wordt stil. De muziek begint. Ik merk het aan mijn lichaam, er gebeurt iets raars met me. Het lijkt alsof zenuwen worden geraakt die al zolang niet meer gebruikt waren. Snaren die trilden in mijn binnenste, die al lang niet meer getrild hadden. Zintuigen waar het stof werd afgeblazen en die weer aansloegen. De doffe klap van de bassen op je lichaam. Teksten die binnenkomen en met een echo achterblijven. 

Het is alsof ik wakker word na een lange slaap. Uit een comateuze toestand en naar een gevoel van verhoogd bewustzijn. Ik checkte bij de vriendin die mee was of ik niet gek was geworden. Maar haar overkwam hetzelfde. En bij het uitlopen van de zaal mensen die tegen elkaar zeggen hoe ze dit gemist hadden.

En sinds een paar weken repeteren we weer met ons jazzorkestje. Vijftien mensen die overdag hele andere dingen doen maar in de avond samen hun podium maken. Vijftien mensen die met hun hele en halve talenten bij elkaar komen. Vijftien mensen die met hun stem, hun vingers of hun adem hun instrument beroeren. Die met niets beginnen maar door noten bij elkaar te leggen iets creĆ«ren wat niet anders kan bestaan dan met die samenwerking. Elke keer ben ik weer verwonderd door die magie van muziek. Het was na ruim een jaar stilzitten in het begin roestig en krakend maar ook hier gaat het stof er langzaam af.  En ja, zelfs uitzien naar een eerste optreden. 

Toch was niet alles weg in deze crisis. Ik ben van nature een ochtendmens. Vaak vroeg wakker. Mijn kleine genot is dan om een kop koffie te maken en in bed een boek te lezen. Hoe groot de coronacrisis ook was, zo een boek lezen in bed, kon altijd. Wat er ook woedde in de buitenwereld. Mijn slaapkamer en boek als schuilkelder en trouwe bondgenoot.

Zo lees ik op dit moment in bed over de ontberingen van Napoleon in 1812. Ik heb er al vaker boeken over gelezen maar het blijft fascineren. De oorlog waar Napoleon met 600.000 soldaten naar vertrok en er met 120.000 terugkwam. Als ik het boek pak en begin te lezen, gaat mijn verbeelding aan de slag. Ik sta zelf op het slagveld en maak ik de ontberingen mee. De kou, de honger, de dood. Een paar jaar geleden stond ik voor bovenstaande schilderij Adolphe Yvon toen ik ook een boek over deze oorlog las. Het is maarschalk Ney van het Franse leger die stand houdt bij de brug over de Berezina waar het  Franse leger bij de terugtocht op wonderbaarlijke wijze ontkomt aan volledige vernietiging door de Russen. 

De coronacrisis heeft wel wat van die veldslag van 1812. Twee grootheden: de mensheid en het virus die slag leveren. De Russen trekken zich keer op keer terug zoals wij in het begin van de crisis. We konden  niet anders dan met lockdowns en quarantaine telkens maar terrein prijsgeven. Geen handen schudden, thuis werken, geen grote bijeenkomsten, geen verenigingsleven. Geen wapens om terug te slaan. Tot er een vaccin kwam. Met horten en stoten. Met vallen en opstaan. Maar prik voor prik, winnen we langzaam weer terrein. 

Na tijden crisis plotseling het gevoel dat de cultuur weer terug is. Van het zuurstof op de IC naar het zuurstof van de cultuur. Hoe een samenleving langzaam de angst weer van zich afschudt. Met de overweldigende indruk van een popconcert. Of van zelf weer muziek maken. Een ontluikend gevoel van bevrijding. Weer ruimte voor verbeelding en schoonheid. Noem me gevoelig of kleinzielig maar het ontroert me om weer zo van de kunst en cultuur te mogen genieten. Drommen mensen, muziek, woorden, de lucht van verschraald bier en een zaal in vervoering. Pas merken hoe je het gemist had, als  je het weer meemaakt. En de dankbaarheid van de trouw van het boek, dat wat er ook gebeurde, altijd was. Laat deze herfst alsjeblieft een lente blijken.

Wij worden wakker uit een hele lange slaap.

Geen opmerkingen: