Ik zal u een geheimpje verklappen: ik hou van strijken. Gewoon het strijken van kleren. Het strijken van de was, valt bij mij in de categorie “geluksmomentjes”. Ik heb gemerkt dat dat niet voor alle mensen geldt. Toen ik daar met mijn mannelijke collega’s in de kantine over begon, wist ik niet hoe snel ik dat gesprek moest beëindigen.
Zeggen dat je van strijken houdt is namelijk – zeker onder mannen – geen slimme opmerking. Je ziet de gezichten verstrakken en in hun ogen vallen nog vele andere gedachten te zien: “heeft hij een klantenkaart van de Bodyshop?”, “spreekt hij Frans?”, “is hij donateur van de dierenambulance?” en “zou hij zijn okselharen scheren?” Een volstrekt wantrouwende collega begon mij na deze opmerking te ondervragen over de voetbal en vroeg of ik de “buitenspelval” nog een keer aan hem wilde uitleggen. Het antwoord op die laatste vraag is inderdaad onder mannen het ultieme bewijs of je nog tot hun groep mag behoren.
Kortom, zeggen dat je van strijken houdt, leidt tot een algeheel soort vertwijfeling.
Die voorliefde voor strijken is overigens niet genetisch bepaald. Mijn broer en zus leven namelijk in een volstrekte chaos als het om de was gaat. Mijn zus heeft zelfs een kamer die slechts één keer per week geopend mag worden. In die kamer bevindt zich de was die uit de droger is gehaald en daar op een stapel is gegooid. Eens per week duikt iemand van het gezin van mijn zus die kamer in, pakt zeven onderbroeken en een redelijk aantal kledingsetjes. Dan is het zaak om binnen tien seconden weer vertrokken te zijn uit die kamer. Dat is namelijk de tijd die de stapel onopgeruimde was nodig heeft om te gaan hellen, om vervolgens langzaam maar zeker in stilte om te vallen. Wie op dat moment de kamer verlaten heeft, hoort dan alleen nog een doffe plof van kleren die tegen de deur aan vallen. Wie te laat is, heeft een stapel handdoeken, beddengoed en sokken over zich heen gekregen.
En ik snap het niet. Want strijken is toch heerlijk? Het levert een heel concreet resultaat op: gestreken was. Het is heerlijk overzichtelijk: het is deze stapel en die gaan we strijken. Het heeft ook iets therapeutisch. Je strijkt ergens teder over heen met de beste bedoelingen. Het is bijna een soort strelen. En of het nou gaat om overhemden, broeken, handdoeken of ja zelfs onderbroeken: het gebeurt in alle rust met heel weinig prikkels. Ik laat mijn gedachten gaan en het is bijna meditatief. Strijken als vorm van navelstaren.
Maar goed, ik snap dat ik bij u waarschijnlijk allang over de tolerantiegrens ben gegaan. Ik Google nog maar even naar de site van de KNVB. Ik word morgen namelijk natuurlijk weer ondervraagd over de buitenspelval. Dan kan ik het goede antwoord maar beter kennen.
Foto
