Hoe een twaalfjarige je marketingafdeling wordt....

Het is zondagmiddag. Voor mij zit er net een halve marathon op. Ik puf uit op de bank bij mijn lief die om de hoek woont bij die hardloopwedstrijd. Op mijn mobieltje komt een mailtje binnen van mijn twaalfjarige dochter Eva-Lotta. Gisteren had ze me al gevraagd of ik haar wat foto's uit mijn boek kon  toesturen. En vandaag heeft ze een booktrailer voor me gemaakt. Ik bekijk het korte filmpje. Alle vermoeidheid lijkt weg uit mijn lichaam en een grote grijns zit op mijn gezicht. Zo ziet een trotse vader er dus uit.

Hoe een twaalfjarige je marketingafdeling wordt.

Als je dicht tegen je scherm gaat zitten, kan je die warmte nog voelen...

Ik blog even niet over bibliotheken hoor. Het is vakantie en in die eerste paar dagen rommel ik maar wat aan en val u maar wat lastig met wat mij bezig houdt. Zoals wat foto's maken.

Gisteravond maakte ik nog een rondje door de uiterwaarden van de IJssel bij Deventer. Prachtig strijklicht. Op facebook plaatste ik al een foto die veel los maakt. Nee, de foto's zijn niet helemaal origineel. Er is wel wat aan gepoetst met schaduwen en wat contrast. Daardoor krijgen ze een wat feeëriek karakter.

En als je dicht tegen je scherm gaat zitten, kan je die warmte nog voelen.

 Alle foto's vindt je hieronder. Aangezien niet alle Apple-apparaten goed met flash werken, zet ik die maar niet bovenaan.

 

Schijt aan de burger!

Soms heb je zo'n week dat er al te toevallig verschillende nieuwsberichten voorbij komen. Een aantal dagen geleden meldde De Stentor/Deventer Dagblad bovenstaande bericht. Binnen korte tijd bleken twee toiletborstels gestolen uit de wijkbibliotheek Keizerslanden in Deventer.

Dat dit nieuws niet op zichzelf stond bleek de volgende dag. Want toen trof ik in de Tubantia het onderstaande artikel aan waarin de Bibliotheek Hengelo aankondigt de rol van de V&D over te nemen als het gaat om de publieke toiletten in de stad.

Nattigheid
Die nacht sliep ik slecht en droomde ik raar. Rare beelden schoten voorbij. Ik voelde nattigheid... wat wel weer toepasselijk is bij dit thema. Had ik een trend over het hoofd gezien? Ik vermoedde het. En ik snapte het ook wel. De uitleningen liepen terug en daar moest wat tegenover staan. Bibliotheken hadden gehoord van de 'Beleefbibliotheek'. Mensen moesten niet alleen meer 'halen' bij de bibliotheek maar ook 'brengen'. En laten we wel wezen, het toilet paste prima in al die concepten.

In mijn droom zag ik beelden op van de kansen die het toilet bood voor de bibliotheek. De overeenkomsten zijn zo talrijk, hoe kon het dat we dat niet eerder hadden gezien?

Landelijke samenwerking: Popla
Het toilet is immers voor iedereen, net als de bibliotheek. Ik hoorde weer de slagzin: koning, keizer, admiraal, Popla kennen ze allemaal. Ik zag de KB voorbij komen. In gesprek met een grote landelijke samenwerkingspartner. De openbare bibliotheken en Popla gaan poepen makkelijker maken. Trots kondigde de directeur van de KB aan dat Popla gratis toiletpapier beschikbaar zou stellen mits burgers gratis hun behoefte zouden kunnen doen. Tegelijkertijd zouden bibliotheken bibliotheken speciale programma's ontwikkelen voor jong tot oud.

Programma's: Poepstart, Pipisterker en SeniorCloset
Poepstart kwam voorbij, een speciaal programma voor baby's en hun jonge ouders. Want ouders zijn natuurlijk wel de eerste waar kinderen hun stoelgang van leren. Voor volwassenen is er Pipisterker, een programma waarin geleerd wordt wat vezelrijk voedsel is. En voor ouderen is er SeniorCloset. Een speciaal programma  in samenwerking met Tena Lady.

ClosetWise
Ik zag Emiel Poortman van HKA/OCLC.  Hij presenteerde een nieuw product. Na schoolWise en ticketWise had HKA/OCLC nu ook ClosetWise. Een speciaal gemaakt module voor het verdelen van de schaarse toiletpotten in de bibliotheken. Want het loopt natuurlijk storm. Na de eerste landelijke actie van Popla staan burgers in de rij om gebruik te maken van de openbare faciliteiten. Trots meldde HKA dat de programmatuur uiteraard was aangesloten op de landelijke infrasctructuur.

Bibliotheken die net waren ingericht volgens de winkelformule konden weer opnieuw beginnen. De namen mogen gelukkig blijven: white box en black box bleken nog hele toepasselijke namen te zijn.

VNG: 'Schijt aan de burger'
Dat dit alles in ordelijk beleid gevat moet worden, was natuurlijk evident. Want een toiletgroep runnen is echt iets anders dan een bibliotheek. VNG kwam met een handreiking onder de titel 'Schijt aan de burger' waarin het financieringsniveau werd verhoogd naar minimaal € 26,- per burger. Daarmee is geborgd dat elke burger elke week minimaal één keer gebruik kan maken van het openbaar bibliotheektoilet (reken maar uit  52 x € 0,50).

En lezen, gebeurde dat nog in die droom? Jazeker. Maar uiteraard alleen in het kleinste kamertje.

Badend in het zweet werd ik wakker en wist: de volgende titel van ons beleidsplan zou zijn: 'Hoop doet leven.'

Hoe je van de LTS kunst maakt: BOT in de Ambachtsschool

De muziekvrienden van Bot, heb ik al wel eens vaker in het zonnetje gezet. Hoe je van een schijnbaar zooitje ongeregeld een symfonie met kippenvel maakt, is wel ongeveer hun specialiteit. De afgelopen jaren maakten ze in een hoog tempo de serie "Het geluid van..." In die serie maken ze muziektheatervoorstelllingen in gebouwen die binnenkort verdwijnen of van functie veranderen.

Zo zaten ze eerder al in de zwarte silo in Deventer, het koelhuis in Zutphen, een oude herberg in Diepenheim en in ditmaal in de Ambachtsschool in Enschede. Het kenmerk van hun voorstellingen is dan ook altijd een mengeling van weemoed naar het verleden maar ook vaak de beklemming die het verleden met zich meebracht. Dingen die vroeger niet mochten en waar we nu meewarig ons hoofd bij schudden.

Jongens
Ditmaal dus de Ambachtsschool. Een imposant gebouw in Enschede en tot enkele jaren nog in gebruik. Een school die een Dickensiaanse sfeer uitstraalt.  Een school waar tienduizenden jongens met hun handen leerden werken: timmeren, metselen, loodgieten en dergelijke. Jongens met meer handigheid dan hersens. Jongens die in het gareel moesten worden gehouden. Maar bovenal: jongens. Jongens die nog mannen moeten worden. Die zichzelf een weg zoeken en hun leven nog voor zich hebben.

Wie wil, zal slagen
Wie de school binnenkomt loopt tegen een groot wandmozaiek aan met daarop de tekst 'Wie wil, zal slagen.' En daarmee is de hele sfeer weer neergezet. Geniet van de zes minuten die het filmpje duurt. Het geeft een mooie weergave van hun voorstelling die bijna een uur duurt.

BOT is nu neergestreken in Deventer. Daar zitten ze nu in een de kroeg/danscafé De Elegast. Een kelder met een roemrucht verleden en waar veel jongeren hun jeugd vierden. Die voorstelling kun je bijwonen van donderdag 27 november tot zondag 30 november. Er nog wat kaarten beschikbaar. Wees snel.

Klik hier voor hun voorstelling in Deventer.

De duistere kant van het Noordenbergkwartier

In het verleden schreef ik al eens eerder over het Noordenbergkwartier: een mooie stille en verborgen wijk aan de andere kant van de Lebuïnuskerk. Toen had ik overdag foto's gemaakt. En ik wist zeker dat het de moeite waard zou zijn om er nog eens terug te komen als het duister was. Mijn verwaching bleek juist. Als het donker is, wordt ook dit een stille en sprookjeachtige wijk die prachtig verlicht is.

Na het Bergkwartier (bekend van Dickens) en de Raambuurt heb ik daarmee naar mijn gevoel het centrum van Deventer wel in beeld met nachtfoto's. Het wordt dus eens tijd voor de buitenwijken. Wordt vervolgd.

Wat de meeste toeristen niet zien.....

 

Als je op één oor ligt en de ogen dicht hebt, mis je de mooiste dingen. Terwijl de wereld stil en rustig wordt, komt sommige schoonheid pas tot leven.

 

Bergkwartier

De Deventer wijk Bergkwartier is vooral in Nederland bekend geworden door het Dickensfestival. Altijd het laatste weekend voor Kerst. Een mooi evenement in een bijzonder stukje Deventer. Het Bergkwartier behoort tot één van de oudste stukjes Deventer. Opgebouwd in 11e en 12e eeuw. Aan de ene zijde woonden rijke kooplieden en aan de andere zijde stonden arbeidershuisjes. Een plek van bloei in de middeleeuwen. Wie wil weten hoe het er toen uitzag, kan een kijkje nemen in de trailer van de film van Henk van Mierlo "Wie wat bewaart, die heeft wat".

In de 19e eeuw begint het verval en  wordt het Polenhotel avant le lettre voor de industrie in de Raambuurt. Huizen werden opgeknipt om zoveel mogelijk kamers voor goedkope arbeiders te hebben. 

 

Na de Tweede Wereldoorlog was er gelukkig geen geld om deze wijk plat te gooien en nieuwbouw te plegen en vond vanaf midden jaren '60 van de vorige eeuw stadsherstel plaats. En dus met veel toeristen als resultaat.

 

Bijna al die toeristen komen overdag. Slechts een enkeling ziet het 's nachts. U ziet wat ze missen.

Waar je de geschiedenis aan kunt raken: Raambuurt

 

Dat ik een liefde heb voor nachtfotografie zal sommigen niet ontgaan zijn. Een serie die ik al een tijdje had liggen was deze over de Raambuurt in Deventer. De Raambuurt is de eerste industriële wijk van Deventer en groot geworden in de 19e eeuw en begin 20e eeuw. Een plek waar fabrieken en wonen nog heel dicht tegen elkaar aan lagen.

In deze relatief kleine wijk stond bijvoorbeeld IJzerbedrijf Nering Bögel. Een bedrijf dat begin 20e eeuw sterk groeide en ijzerinstallaties leverd over de hele wereld. Maar ook de wijk van Senzora (de afkorting vna Schoenmaker en zonen Raamstraat). Een fabriek die achter vele grote zeepmerken stond. Ooit begonnen als een kruidenierszaak en via een koffiebranderij overgestapt naar het zeep zieden.

En als ik zo weer terugkijk, probeer ik die twee eeuwen terug te zien in deze wijk. Ik probeer me voor te stellen wat er allemaal gebeurd is. Hoe druk het was in de fabrieken. Welke stank kon je ruiken. En zeker als het donker is en de moderne mens even uit het straatbeeld verdwenen is, zou je niet raar staan te kijken als paard en wagen toch zo maar om de hoek zouden komen zetten.

In de jaren '90 is deze wijk herbouwd en deel gerestaureerd. In nieuwe appartementen wonen nu mensen tussen de oude fabrieken. Midden tussen de nog vrij recente geschiedenis van de industrialisatie. Soms moeten we naar een museum om onze geschiedenis te kunnen zien en soms hoeven we alleen maar onze ogen open te doen en om ons heen te kijken. Zoals hier dus in de Raambuurt.

Voor wie zelf - overdag - de locaties nog eens terug wil zien: hier staat een aardige wandelroute door de Raambuurt.

Over angst, Philippe Claudel, de Tarantella en de Boekenweek

Angst is een raar ding. De angst is soms groter dan datgene waar we bang voor zijn. De angst dat iets gebeurt, maakt juist dat het vaak gebeurt.

Deze week zag ik de film “Tous les soleils” van meesterschrijver Philippe Claudel. Ook bekend van “Il y a longtemps que je t’aime”. Tous le soleils draait om een weduwnaar die het lastig vindt om na het overlijden van zijn vrouw de liefde weer toe te laten in zijn leven. Uit verdriet en angst. Verdriet om wat was en angst om de draad met dat leven kwijt te raken en daardoor juist zijn eigen toekomst verliezend.

Het meest getroffen werd ik echter door de filmmuziek. Muziek met een magische uitstraling. Luister maar. En daarmee begon voor mij een kleine speurtocht. De muziek onder de film is van Christina Pluhar en bestaat uit Tarantella’s. De Tarantella is een oude Italiaanse dans. De legende gaat dat de dans is genoemd naar de tarantulaspin. Een spin waarvan men dacht dat de beet dodelijk was. De beet zou te bestrijden zijn door te dansen. In de dans zouden geheime krachten worden aangeroepen. En wat denkt u? Het werkt! Magie? Ja en nee. Ja, want de angst voor de dood verdween wel degelijk. En nee, want de beet van de tarantula is niet dodelijk en de pijn gaat vanzelf over. Dansen voor de angst om de dood en daardoor je leven weer terug krijgen.

En daarmee krijgt deze filmmuziek een prachtige dubbele lading. Dansen om je angst kwijt te raken. Wie zijn angst kwijt raakt, is zijn probleem in veel gevallen ook kwijt. Onze angst is vaak groter dan het probleem. Onze angst blokkeert de weg naar een toekomst die er altijd is. Ik herken het inderdaad wel. Op die momenten is het dus tijd om te dansen.

Gisteravond was in Deventer de finale van de Boekenweek. Een bewogen week waarin de iPad 3 uit kwam en waarvoor de mensen in de rij stonden. Een bewogen week waarin de surseance van Selexyz het 8-uur-journaal haalde. Sommige bibliothecarissen en boekhandelaren fluisteren dat het einde nabij is. Angst.

Na afloop van deze finale van de Boekenweek werd gedanst. Door bibliothecarissen, door boekhandelaren. En wie goed keek, zag dat het een Tarantella was. De angst voorbij, de weg naar de toekomst open.

Dans met mij.