De krant haalt 2020 niet.....

De commissie Brinkman publiceerde enige weken geleden haar rapport: "De volgende editie" De meest bizarre aanbeveling was natuurlijk om per internetaansluiting een belasting te gaan heffen. Dit om onafhankelijke nieuwsgaring mogelijk te maken.

Het rapport van commissie Brinkman bevat echter veel meer dan alleen die aanbeveling. De website is een mooi voorbeeld van hoe je modern je onderzoeksresultaten kunt weergeven. Met veel filmpjes. Eén filmpje wil ik jullie niet onthouden. En dat is een interview met Joris van Lierop, de baas van Nu.nl.



Tja, dat is toch een ontluisterend interview. Joris van Lierop legt kort en krachtig uit hoe het business model op internet werkt: veel massa genereren en daar advertentieinkomsten uit halen. Kranten zijn hun advertenties kwijt geraakt en daardoor drijven ze meer en meer op de abonnementen. Jonge mensen nemen geen krant meer en de oude mensen gaan dood. Simpele business case: kranten houden gewoon op te bestaan.

De kranten huilen krokokdillentranen. Want het zijn commerciële partijen die tot voor kort ook gewoon uit waren op zoveel mogelijk advertentieomzet. Als er genoeg advertentie waren zouden ze de krant gratis weggeven.

Kranten verweren zich nu met de opmerking dat de gratis dagbladen en het internetnieuws slechts korte en vluchtige journalistiek bevat. En de vraag bij beide vragen is: is dat zo en is dat erg?

Ik maak graag de vergelijking met de opkomst van commerciële televisie. Ook toen werd gezegd dat dit geen objectief nieuws op zou leveren. Als ik het nieuws van RTL4 en de NOS naast elkaar zet, zie ik wel enig verschil in presentatie maar niet in inhoud. Maar tussen Telegraaf en Volkskrant proef ik soortgelijke en zo niet grotere verschillen.

Nu.nl is de nummer 1 op internet. Dit overigens naast en nieuwssite als die van NOS. Publiek domein en commercie hebben hier - net als op TV - een plek naast elkaar. Ik vind dat op internet nieuwsgaring voldoende geborgd is. Niet doordat er hele massieve partijen zijn zoals de kranten met een monopoly op alle nieuws. Maar wel in de veelheid van partijen. Daarnaast leveren de nieuwe media ook nieuwe kanalen. De recente onlusten in Iran toonden voor het eerst dat Twitter als primaire nieuwsbron werd gebruikt.

De commissie Brinkman kiest in haar aanbevelingen voor veel politieke oplossingen. Politieke oplossingen voor innovatie, politieke oplossingen voor auteursrecht en politieke oplossingen voor media- en communicatiebeleid. Uiteraard was dat ook hun opdracht maar zwak zijn de uitkomsten wel.

Gerard Driehuis - voormalig hoofdredacteur van HP/De Tijd en uitgever van Twentse Courant/Tubantia - liet enige tijd geleden via LinkedIn weten dat hij bezig is met een boek over het einde van het krantentijdperk. Een manager van een school voor journalistiek meldde mij dat de optimistische verwachtingen zijn dat het aantal krantenabonnementen over tien jaar gehalveerd is. De pessimisten verwachten een decimering. Je kan dus beter bij bibliotheken werken dan bij kranten, getuige deze vooruitzichten.

Kortom: het is al lang vijf voor twaalf geweest voor de kranten. Die moeten heel snel hun bakens verzetten. Wachten op de overheid zou niet mijn strategie zijn. Samenwerken met grote partijen in het publieke domein is een optie evenals allianties en fusies met grote internetpartijen.

Het is wachten op de dag dat Nu.nl PCM gaat overnemen in plaats van andersom. Ik vrees alleen dat Nu.nl liever investeert in een internetpartij.

Wat kunnen we doen met een digitale etalage?

Bibliotheken kennen aan alle kanten een beschikbaarheidsdilemma. Loopt een bibliothecaris een keer met een klant mee, dan kan hij niet bij een balie zijn. Als de telefoon gaat en de bibliothecaris pakt die op, dan kan er geen andere klant geholpen worden.

En met onze media gaat het al precies zo. Boeken die uitgeleend zijn, kun je niet op stapeltjes op een tafel leggen. En laat staan, boeken die je niet eens je collectie hebt. Hoe kun je die ooit in een etalage leggen?

Daar hebben twee slimmeriken - Leo Hörnig en Jan-David Hanrath wat op gevonden. Zij zijn bezig met het ontwikkelen van een digitale etalage.

In bijgaande filmpje laten ze zien hoe het kan werken.

Digitale Etalages from Boer & Goeroe on Vimeo.

Ik ben wel gecharmeerd van hun ontwikkeling en zie goede mogelijkheden om dit in te zeten voor actuele titels. De schermen trekken de aandacht en zijn daarmee prima mogelijkheden om klanten te verleiden. Omdat titels vaak ververst worden, hoeft een dergelijk scherm niet snel saai te worden.

Maar ik zie nog meer mogelijkheden. Wat te denken van een game op dit soort schermen bij themamaanden: kinderboekenweek, boekenweek, maand van het spannende boek en dergelijke.
De initiatiefnemers zien ook mogelijkheden om bijvoorbeeld WSF-collecties op die manier bij veel mensen onder de aandacht te brengen.

Ik wil in Overijssel dit idee eigenlijk introduceren binnen het marketingconcept van de winkels. De bibliotheken in Deventer en Hengelo hebben interesse getoond. Zijn er nog meer gegadigden?
En denk eens mee, wat kunnen we hier nog meer mee doen?

15 minutes of fame / de stemmige vrouw : deel 2

Afgelopen zondag plaatste ik een artikeltje onder de titel: "Een stemmige vrouw". Het ging over bovenstaande Iraanse vrouw die gestemd had. Nadat ik het geplaatst had keek ik even bij mijn statistieken. Het altijd leuk om even te zien hoeveel mensen er langs geweest zijn. Dat teller stond op dat moment op: 12. Vervolgens ging ik heel even wat anders doen en tien minuten later stond dezelfde statistiekenpagina nog steeds open. Ik drukte op verversen. In de verwachting dat de eerste RSS-volgers al zouden hebben geklikt.

Wat bleek, de teller stond plotseling op 24. Zie onderstaande plaatje.

Maar bovenal, ik had bezoekers uit allerlei landen. Kijk maar naar de vlaggetjes. En jawel daar zaten een flink aantal kliks bij uit islamitsche landen.

U begrijpt de schrik sloeg mij om het hart: ik wordt gecontroleerd en in de gaten gehouden. Er zat ook Amerikaanse kliks bij: dus ook de CIA was mij al op het spoor.

Het kon niet anders dan dat ik beticht werd door de islamitische landen van opruiing en dat de CIA vond dat ik nog veel te mild schreef. Het zou niet lang kunnen duren of beiden zouden het op mijn leven gemunt hebben.

Toch nog eens goed kijken. Ik zie dat al het verkeer afkomstig is van blogger.com/navbar. Juist, dat is de boosdoener die al die kliks veroorzaakt uit het buitenland. Ik heb 10 minuten op Blogger gestaan als "belangrijkste blog".

Niks, CIA, niks zwarte lijst. Gewoon op de voorpagina van Blogger.

Dingen waar je niet aan herinnerd wil worden....

In januari van dit jaar maakte ik u al deelgenoot van mijn fobie voor de tandarts. Ik heb tegenwoordig een hippe tandarts met ook nog een eigen website. Maar bovenal: ze stuurt je berichtjes dat je je afspraak niet moet vergeten. De vorige keer kreeg ik een keurig SMS'je, zij het wel erg vroeg op de ochtend.

Ditmaal was Dorinda aan de beurt. Maandag had ze een afspraak en helaas bleek er iets mis te zijn. Iets onder een vulling was niet goed en dat heeft ze gelijk gerepareerd Op de nota staan altijd duurdere termen maar die vergeet ik elke keer weer.

Uiteraard werd aan de keukentafel bij de aardappels het verhaal verteld. Met mijn fobie trok ik natuurlijk wat wit weg en de eetlust was ook op slag verdwenen.

De ochtend na de behandeling op 16-6, kreeg Dorinda een keurig mailtje. U wordt herinnerd aan de afspraak van 15-6. Da's fijn. Dat je dag na een leuke behandeling er nog even aan herinnerd wordt...... Kijkt u even mee...

Nu zijn we echt dagelijks online en staat de mail altijd open. Dus wat kan hier misgegaan zijn. Wie het mailtje goed bekijkt ziet echter dat het al de donderdag ervoor verstuurd is! Maar dus pas veel later is aangekomen. Het is dus echt een vertraagde verzending!

Ik geloof dat ik nu snap waarom je maar eens in de zes maanden naar de tandarts hoeft.... anders gaat dat echt niet lukken met al die mailtjes.

De digitale wapenwedloop, of hoe leerling terugslaat

Wie is er slimmer: de docent of de leerling. Er is een heuse digitale wapenwedloop. De leerling knipt en plakt van internet. De docent zet vervolgt een echte plagiaatdetector in. En tja, wat doet vervolgens de leerling?

De leerling slaat terug. En zo begint de digitale wapenwedloop. Zaterdagavond - op weg naar de halve marathon in Zwolle - hoorde ik bij Radio Online de volgende tip: Corrupted-files.com. Ik heb hardop gelachen in de auto.

Want corrupted-files.com is de volgende stap in de digitale wapenwedloop. Bij Corrupted-files kun je namelijk corrupte bestanden kopen. En wat is nu het nut daarvan? Ik weet niet wanneer u uw huiswerk maakte, maar bij mij was dat toch vooral de laatste avond voordat het ingeleverd moest worden.

Dat inleveren gebeurt steeds vaker digitaal. In een word-bestand bijvoorbeeld. En dat bestand mail je naar je docent. Die verzamelt ze allemaal en gaat ze vervolgens eens lekker bekijken. Tussen dat verzamelen en dat bekijken zit natuurlijk nog wel enige tijd.

En wat nou als blijkt dat je docent het bestandje niet goed kan openen? Het bestandje blijkt corrupt te zijn. De docent mailt naar de leerling dat ie het bestandje niet kan openenen en vraagt of de leerling het nog een keer kan sturen.

Nou, ik weet zeker dat de leerling minstens een week gewonnen heeft om alsnog zijn werkstuk te maken. En tja, een beetje slimme leerling leent dan natuurlijk een werkstuk van een andere leerling, verandert wat zinnen en levert het alsnog in.

Tja, ik kon natuurlijk niet laten om dat zelf eens te proberen. Dus op naar corrupted-files.com. Met je creditcard (hmm, minpuntje voor leerlingen) koop je voor $ 3,95 een complete set corrupte bestanden. Je kunt kiezen uit een werkstuk van 2, 5, 10, 20 of 40 pagina's.

Wilt u zien hoe een corrupt bestand eruit ziet? Download dan hier mijn werkstuk!

Ik ben benieuwd naar de volgende stap in deze digitale wedloop. Want denk u? Hoe gaan de docenten terugslaan?

Een stemmige vrouw?

Ooit wilde ik zelf fotograaf orden maar werd afgewezen voor de fotoschool. Gebrek aan talent en te jong. Ik blijf echter van mooie foto's houden. Foto's vertellen vaak bijzondere verhalen. En aangezien mediawijsheid tegenwoordig een belangrijk onderwerp is voor bibliotheken en onderwijs, wil ik onderstaande foto jullie niet onthouden.

Deze foto - van het persbureau AFP - stond zaterdag in de Volkskrant.


Sorry voor de kwaliteit. Maar krantefoto's scannen is ook een vak.

Ik vind dit een prachtige foto met verschillende lagen. Op de foto staat een vrouw uit Teheran die zojuist gestemd heeft. Dat bewijst zij door haar vinger te laten zien. De inkt is moeilijk te verwijderen en daardoor kunnen mensen moeilijk twee keer stemmen en wordt fraude tegengegaan. Daarnaast toont ze haar paspoort. Op de achtergrond zien we een fraaie Perzisch georiënteerde muur.

Op haar paspoort staat een bijzonder schattig fotootje van deze vrouw maar dan met een zwarte hoofddoek. De pasfoto staat in schril contrast met de vrouw die achter haar paspoort staat. Ja, inderdaad nog steeds met hoofddoek (maar dat is volgens mij verplicht of minstens sterk aan te raden in Iran). Voor het overige kan ze de vergelijking met elke gemiddelde filmster doorstaan. Een hippe zonnebril, haar uiterlijk is goed verzorgd als je op haar wenkbrauwen af mag gaan. Hier staat een zelfverzekerde vrouw die haar democratisch recht heeft uitgeoefend.

De foto toont prachtig twee kanten van een samenleving. De vrouw in het paspoort doen ons toch vooral nog denken aan een streng Islamitische staat waar de kromzwaarden nog dagelijks gebruikt worden. De vrouw die gestemd heeft doen ons denken aan een moderne staat waar democratie en gelijkheid van rechten goed geregeld zijn.

Bibliotheken en onderwijs vinden het belangrijk om burgers te helpen om goed om te gaan met de media. Eén van die aspecten van mediawijsheid is mediabewustzijn. Daarmee wordt bedoeld dat je je bewust ben van de keuzes die media maken.

Mijn beeld van Iran was ouderwets. Mijn hoofd was nog bij die vrouw ín het paspoort en niet achter het paspoort. Tegelijktertijd weet ik dat beide werelden bestaan. Die van de vrouw ín het paspoort en die van achter het paspoort.

Het is een gewone vrouw. Een vrouw die niets met het nieuws te maken heeft. Een mens zoals u en ik. Mensen die het nieuws niet maken. Dat doen de Obama's, Sarkozy's en de Ahmadinejad's van deze wereld.

En daarom is deze foto zo leuk. Omdat met dat ene beeld zoveel verteld wordt, wat niet verteld kan worden. Waarom niet? Omdat het geen nieuws gevonden wordt.

Daarom doen we dus aan mediawijsheid.

Mag je de crisis ontkennen?

Crisis? Welke crisis? Marc Heleven - creativiteitsspecialist - heeft 37 manieren op een rijtje gezet om positief tegen de crisis aan te kijken.

37 ways om anders naar de crisis te kijken.

View more OpenOffice presentations from Marc Heleven.

En wat kunnen wij daar van leren in de bibliotheek? Hoe slaan wij munt uit de crisis? Maken wij al reclame in de trant van: "Vindt u uw eigen boekenkast ook zo duur?" Organiseren wij al ruilbeurzen voor boekenliefhebbers? Leuk om de gedachten maar eens over te laten gaan.