Hondenshow

In januari van dit jaar vertelde ik u een kleine bekentenis: die van mijn angst voor honden. Knap lastig bij het hardlopen. Mijn hoofd kent een plattegrond met rode kruizen. Bij die rode kruizen op de kaart kom ik niet meer omdat er ooit een hond tegen kwam of bang werd. Ik beloofde begin dit jaar er werk van te maken. 'Face your fear' dus. Ik ging naar een kliniek, waar een behandeling niet slaagde omdat ik niet bang genoeg was voor hun oefenhond. De makkelijke route viel hiermee af. De confrontatie bleef over. En dus zit ik nu in schema waarbij ik hondenveldjes afstruin, ren door hondenlosloopgebied en het bezoeken van honden. 

Een goede vriendin zei dat ik misschien eens naar een grote hondenshow zou moeten gaan en daar foto's zou moeten maken. 'En ik zie die foto's graag een keer', zei ze er achteraan. Dat was nog niet zo'n gekke gedachte want dat een hondenshow een bijzondere wereld oplevert met bijzondere honden en met misschien met even bijzondere baasjes was me wel duidelijk. 

En zo toog ik op een vroege zaterdagochtend naar een grote evenementenhal. Daar zou één van de grootste internationale hondenshows plaats vinden. Als ik aankom op de parkeerplaats is het al een drukte van belang. Het is een parkeerchaos en waar ik ook kijk, ik zie overal honden. Dit is inderdaad de juiste plek voor me. Maar om eerlijk te zijn verloopt alles nogal ordelijk. Honden blaffen nauwelijks, zijn keurig aangelijnd en baasjes sjouwen met karren om hun stoeltjes, benches, tafeltjes en koelboxen mee te nemen. Ik hobbel achter de meute aan. En ik ben ook eigenlijk de enige zonder hond.

In de evenementhal aangekomen lijkt het alsof ik ben aangekomen in een opvanghal voor vluchtelingen. Overal zitten baasjes met hun honden, de baasjes op stoeltjes, de honden in hun hokjes. Het is een grote dagcamping. In het midden zijn vele 'ringen' te vinden. De ring is een klein vierkant terrein waar verschillende honden worden voorgebracht voor een keurmeester die zijn oordeel geeft en telkens prijzen uitreikt voor de beste hond. De beste honden mogen dan weer door naar een ereronde waar weer ereprijzen zijn te verdienen. 

Op tafeltjes om mijn heen worden honden gekamd, gewassen en getoupeerd. Het zijn heuse kapsalons. En menig hond heeft beter gekamd haar dan het baasje. Ik vermoed dat er echt een aantal hairstylisten tussen zitten.  Wat ook opvalt zijn de pakjes van de hondenbezitters. Als je in de ring je hond moet tonen moet blijkbaar niet alleen de hond maar ook het baasje er op en top uit zien. Ik zie vele kokerkrokjes, glittertruitjes en glimmende stoffen bij de dames en de heren in pak. Maar bij de dames heeft niemand heeft hoge hakken. Het zijn allemaal platte schoenen want je moet een paar rondjes rennen met je hond. 

Een paar duizend mensen en evenzoveel honden. Er worden vele talen gesproken, ik heb met Poolse, Schotse, Vlaamse, Waalse, Franse, Duitse en Nederlandse hondenbezitters gesproken. En allemaal hebben ze even tijd voor me. Nu bestaat het deelnemen aan zo’n show ook grotendeels uit wachten dus iedereen heeft die tijd ook wel. Velen blijken op deze manier weekend aan weekend op pad. Het is een gemeenschap die elkaar met regelmaat tegen komt op deze evenementen. Een mooie jongedame die ik spreek, zegt dat dit ook wel belangrijk is bij een relatie. Een man die dit niet ziet zitten, hoeft voor haar niet. En waarschijnlijk vindt ze dus ook op deze gelegenheden een partner. 

Een vrouw uit Zeeuws-Vlaanderen die haar Afghaanse windhond aan het kammen is, legt uit dat het inderdaad wel een grote familie is maar ook dat er concurrentie is. ‘Buiten de ring zijn we aardig maar in de ring probeer ik toch wel met de prijs naar huis te gaan’ zegt ze. En overigens er gaat flink geld om in deze wereld. Meedoen is niet goedkoop maar velen zijn ook fokker en goed presterende honden zijn veel meer geld waard.

Een man die naast een vrouw zit die een hond kamt, zegt dat deze shows vooral 'haar ding' zijn. Maar hij vindt het niet erg om mee te gaan. Als ik vraag of hij dan niet stiekem hoopt of de hond van haar vrouw vroegtijdig afvalt, want de ererondes zijn echt pas aan het eind van de dag, zegt hij dat dat toch niet zo is. Ze gunt haar al het succes. En hij gaat verder met zijn puzzelboekje.

Uren dwaal ik zo tussen de baasjes en de honden. Ik zie trotse prijswinnaars op de foto gaan met hun keurmeester. Er is zelfs een heuse fotostudio aanwezig waar een lange rij voor staat. De baasjes zijn geduldig maar de honden vinden het wachten in de rij een stuk minder. Net buiten de evenementenhal is zelfs een kleine grasmat-voor-een-dag uitgerold. Zelf aan toiletvoorzieningen voor de viervoeters is gedacht. Meerdere malen was het baasje overigens te laat bij de grasmat. En mocht hij als dank een tapijttegel in de evenementenhal schoonmaken. En plein public. 

Terwijl het hondenfeest nog in volle gang is, verlaat ik de hal met een grijns op mijn gezicht. Het is een bijzondere wereld. Enige tijd geleden was er de serie 'De hokjesman', nou, de hokjesman had hier niet misstaan. Ik heb me nog nooit zo op mijn gemak gevoeld met zoveel honden. En ook met hun baasjes trouwens. Dat pakt niemand me meer af.

Als ik aan het eind van de middag nog een rondje door het bos ren en door het hondenlosloopgebied ren, kom ik geen hond tegen. Nee, natuurlijk niet. Want die zitten natuurlijk allemaal op de hondenshow. 

Wie de hele fotoserie wil zien die ik maakte, moet hier even klikken.