De N344 is mijn levensweg

Het hardlooprondje wat ik het meeste loop, kent een stuk langs de provinciale weg. De N344, de weg tussen Deventer en Holten. Ik loop er al jaren. Zo ook afgelopen week. En terwijl ik aan het rennen was bedacht ik me dat ik al duizenden kilometers op dit stukje weg heb afgelegd. De komende week word ik 50 en ik hoop op dit stukje nog vele kilometers te maken. Deze weg is een stukje van mezelf geworden. 

En terwijl ik aan het rennen was en mijn gedachten zo liet gaan, zag ik voor me in de berm iets groots en bruins. Even dacht ik dat het een grote hond was. Zat die hond daar nu alleen? En moest ik wat voorzichtiger gaan lopen? Het was geen hond. Het was een donkere man met en donkere jas die in de berm zat. Hij zat schuin en keek wazig uit zijn ogen. Dit was niet goed. Ik stopte. 'Hallo, gaat alles goed?' Geen reactie. 'Hello, everything ok?' Geen reactie. De hardloper die achter me rende, haalt me in en rent door. 

De man kijkt me aan maar geeft verder geen reactie. Ik vraag of hij gevallen is. Geen reactie. Langzaam valt hij om en gaat in het natte gras liggen. Hij verstart en even ben ik bang dat deze man mij voor mijn ogen door de vingers glipt en gaat overlijden. Er stopt gelukkig een auto. De meneer heeft een telefoon en belt 112. Een tweede auto stopt met een verpleegkundige. Die neemt de man van mij over en legt hem in een stabiele zijligging. Nog geen tien minuten later is de ambulance er. Mijn gegevens worden genoteerd voor als er nog wat mocht zijn en ik maak mijn hardlooprondje af. 

Terwijl ik verder loop bedenk ik me wat ik allemaal nog meer heb meegemaakt in die jaren dat ik langs dit stukje weg loop. Het is opvallend veel. 

Zo was er die keer (2) op een vroege zondagochtend dat ik een vluchteling tegen kwam. Hij vroeg me de weg naar Ter Apel (waar een aanmeldcentrum is voor vluchtelingen). Hij liep daar gewoon. Ter Apel was nog 150 kilometer verderop. Ik heb hem maar naar het station gewezen. 

In de zomer ga ik graag zo vroeg mogelijk rennen. Om zes uur of half zeven in de ochtend als het licht wordt. Tijdens zo'n rondje kwam ik eens (3) een das tegen.  Het was echt net buiten de bebouwde kom! Ik dacht eerst nog, wat zie ik toch? Het is een beest dat een beetje onbeholpen loopt alsof het dronken is.

Of die keer dat ik (4) een oude dame tegenkwam met een rollator ook vroeg in de ochtend. Ze bleek dement en 'ontsnapt' uit het verzorgingshuis een kilometer verderop. Ze werd weer netjes opgehaald door het huis en ik kon mijn rondje afmaken.

Dat rondje werd ook onderbroken toen ik een keer in de middag liep. Het was in de zomer en het was heet. Twee auto's die uit verschillende rijrichtingen kwamen, probeerden tegelijkertijd dezelfde weg in te rijden. Eén van de auto's reed veel te hard en duwde de andere auto volledig van de weg af. Vel herrie en blikschade. Ik stopte mijn hardlooprondje om te controleren of iedereen nog heel was. Wonderbaarlijk genoeg stapte iedereen zonder problemen uit. En ik mocht mijn gegevens weer achterlaten als getuige voor de verzekeringspartijen. 

Op de plek waar ik afgelopen week de duizelige man vond, ben ik ook al eens aangevallen door (6) een buizerd. Die bewaakte zijn territorium in het broedseizoen. Doodeng overigens want hij scheerde verschillende malen over me heen. In het broedseizoen mijd ik dit plekje dus maar. 

En  gebeuren regelmatig ongelukken op deze weg. Zelf reed ik (7) net buiten mijn hardlooprondje ooit mijn Fiat total loss omdat iemand zonder te kijken overstak. Inmiddels ook al tien jaar geleden. Het had niet veel gescheeld of ik had  hier nooit meer gerend.

Terwijl ik zo mijn hardlooprondje afmaak, zie ik wat ik in al die jaren al heb meegemaakt en hoe die weg een beeld is geworden van mijn eigen leven. Een beeld van vele mooie kilometers en van vele mooie opgedane ideeën. Maar ook van lastige kilometers waar het tegen zat. En net het echte leven: plotseling gebeurt er iets raars voor je op de weg.

Hardlopen is een noodzaak voor mij. Het geeft me rust in mijn hoofd en het laat me mijn lichaam voelen. Ik loop niet voor een tijd, ik loop om te zijn. Die paar kilometer provinciale weg weerspiegelt mijn leven. Ik liep er met een glimlach als het mee zat en ik gelukkig was en ik vocht er tegen mijn tranen als het tegen zat. Op weg naar de 50 met fantastische herinneringen maar ook met butsen en schrammen. De N344 is mijn levensweg.

Ik ren dus ik ben.