Nederland is een duur land. Eerst betalen we in een café of restaurant om iets in onze maag te mogen stoppen. En daarna moeten we ook nog eens betalen bij het toilet om het daar ook weer achter te mogen laten. Raar systeem.
Nederland is een duur land. De arbeidskosten in ons kleine landje behoren tot de hoogste in deze wereld. Als we in Nederland dus iets betaalbaar willen houden, moeten we dus vooral besparen op arbeidskosten. Dat doen we bijvoorbeeld door het invoeren van zelfbediening. Door klanten zelf hun boeken te laten uitlenen, door automobilisten zelf hun auto te laten tanken en af te laten rekenen en door zelf al onze reizen via internet te boeken en niet meer via reisbureaus.
Vroeger maakte ik nog een praatje met caissière, een praatje met de bibliotheekmevrouw en met de meneer van het tankstation. Allemaal waren ze al weg. Er was nog één vast baken: de toiletjuffrouw bij V&D. Altijd zat ze vrolijk bij de ingang van de toiletten en altijd een vrolijk woord voor alle mensen die in hoge nood voorbij renden.
Tot gisteren. Mevrouw D. had mij uitgenodigd om op de laatste vakantiedag nog een keer al mijn kledingvoorraden aan te vullen. Dus na 15 keer in pashokjes te hebben gestaan met 22 broeken, 14 bloesjes, 8 giletjes, en 32 shirts stond onze blaas op springen. En dus togen wij met 12 volle kledingtassen en 2 gevulde blazen naar onze vaste baken in deze wervelende stad: de toiletjuffrouw bij V&D.
Maar aangekomen bij de vaste plek waar altijd haar schoteltje stond, stond nu een soort betaalautomaat voor parkeerkaartjes. Nog even zei ik tegen mevrouw D.: “Was hier altijd al de parkeergarage?” Maar nee, we waren niet verkeerd. Hier waren echt de toiletten en ze bleken duidelijk zwaar beveiligd.
De toiletjuffrouw was weg. In plaats daarvan stond er nu een kaartjesautomaat. Jawel, je moet een kaartje kopen voor het toilet. Nog even en we kunnen het toilet ook thuis via internet reserveren…
Maar ja, daar stond ik met twaalf tassen. Probeer maar eens tegelijkertijd met twaalf tassen met kleding door dit poortje te komen en 50 cent te betalen. Twee tassen scheurden wat uit, mijn kassabonnetjes vielen op de grond en ik had een schram op mijn been. Maar… ik was binnen.
En om eerlijk te zijn, een kaartje kopen voor het toilet bij V&D is vele malen eenvoudiger dan als eendagskeukenprins bij de Albert Heijn je producten kopen via de zelfscanner.
Vervolgens propte ik me met twaalf kledingtassen op het toilet. Toen ik zo op dat toilet zat en mijn blaas zich ontspande, werd ik toch even overvallen door de gedachte of ze nou ook gingen controleren op het toilet. Controleren? Ja, controleren… of je wel een kaartje hebt natuurlijk, net zoals in de trein.
En jawel, ik hoorde al voetstappen aankomen. Zou dat dan de toiletjuffrouw toch zijn? Maar nee, dat was toch iemand die in het toilet naast me kwam.
Een veelgehoorde klacht bij zelfbediening is natuurlijk dat het er niet persoonlijker op wordt. En dat is in een aantal gevallen ook zo. Maar ja, iedereen vindt het tegenwoordig normaal dat we ’s nachts kunnen tanken of nog geld kunnen halen. En er zijn ook maar weinig mensen die dat anders willen hebben.
Maar ja, die persoonlijke aandacht. Hoe moet het daar nou mee op het toilet bij V&D. Mijn ogen dwaalden af. En zagen onderstaande tekst.
Even twijfelde ik. Een knop voor assistentie op het toilet? Wat zouden ze daarmee bedoelen? Welke hulp kon je nu nodig hebben op het toilet? Er was maar één manier om daar achter te komen…
Ik drukte op de knop. Tja, en wat er toen gebeurde…. Een alarm, snelle voetstappen, gebonk op de deur, roepen. Doordat de twaalf tassen in de weg zaten lukte het mij niet om de toiletdeur van binnenuit te openen. De beveiligers zagen zich genoodzaakt de deur te forceren.
En zo vonden ze mij. Op het toilet en met twaalf deels gescheurde kledingtassen om mij heen. Ze vroegen mij waarom ik gebeld had. Ik hakkelde iets, ik sloeg dicht. De toon van de beveiligers werd barser. “Mag ik de kassabonnetjes zien? Kom op, waar zijn de kassabonnetjes!” De kassabonnetjes. Even stond mij bij dat ik die ergens had zien rondvliegen: bij de ingang van het toilet. Twee uur later - en na verhoor door de beveiligers, de manager van de V&D en een politieagent – stond ik weer buiten.
Toen de deur van de V&D achter me dicht werd gedaan – het was inmiddels na sluitingstijd – trok ik drie conclusies: 1) ik verlang terug naar de toiletjuffrouw, 2) ik bestel mijn kleren voortaan weer via internet en 3)….. ik druk nooit meer op die knop.
En verrek, ik geloof dat ik moest plassen. Nou, ik kon het wel even ophouden.
LOL! Er is nog wel een toiletjuffrouw bij de OBA, die je zelfs wisselgeld achterna komt brengen als je meer dan het benodigde bedrag neer legt op het schoteltje als ze niet in de buurt is.
BeantwoordenVerwijderen@Zomer65: Geniet nog even van deze toiletjuffrouw. En verbazingwekkend, de OBA was toch de eerste met zelfbediening in Nederland? ;-)
BeantwoordenVerwijderenWat een heerlijk verhaal om te lezen, ik lag in een deuk.
BeantwoordenVerwijderenDoor dit verhaal moet ik ook even naar het kleine kamertje. Gelukkig is er een personeelstoilet...
@HettyTheodora: Ai, ik ken een paar bibliotheken waar je zo'n deur met muntjes voor het toilet. Daar zou dit verhaal ook zo maar kunnen passen. Ken jij ook zo'n bibliotheek? :-)
BeantwoordenVerwijderen