Zaterdag

Het is zaterdag. Mijn dochter van drie drentelt de slaapkamer binnen. Schuin kijkt ze vanachter de deur. Mag ze verder komen? Kruipt in bed. Met een glimlach kruipt ze tussen ons in. Half bij bewustzijn voel ik kinderhandjes over mijn gezicht gaan.

De ochtend kabbelt verder. Schitterend weer. Snel de kussens in onze teakhouten stoelen. Ons eigen piazza. De krant ligt klaar. Ik maak een cappuccino. Het gesis van het koffieapparaat werkt hypnotiserend. Geen vol bewustzijn. Mijn gedachten dwalen ergens. Die gedachten moeten blijven dwalen. Want ik ben bang dat als mijn gedachten niet meer dwalen, ik dat gelukzalige gevoel kwijt raak.

De cappuccino staat klaar. De koppen in de krant herinneren aan een hectische week. Hectiek waar je je geen deelgenoot hoeft te voelen. Mijn ogen dwalen over de letters.

Het is stil buiten. Binnen klinkt geroezemoes van mijn dochters. Buiten merels, tjiftjafs, een schaap en een pauw.

De eerste slok koffie. Het zonnetje, niet te warm, niet te koud.

Wie wacht laat zijn geluk koud worden.