Ik ben ook gelukkig zonder...

Zaterdag aan het eind van de middag is de batterij van mijn iPhone leeg. Hij schakelt zichzelf uit en ik loop naar de oplader en sluit hem aan. Na een aantal minuten springt de telefoon dan wel weer aan. Zo ook nu. Het Apple-logo verschijnt.... en blijft daar op staan.

Even herstarten dan maar.
Nope.
Even googlen en kijken wat je moet doen.
Nope.
Maar even laten liggen dan en straks maar weer proberen.
Nope.

Het is een druk weekend, zo'n weekend met allemaal afsluitingen van van alles. Dus ook wel een veel Whatsapp-verkeer over dingen die geregeld moeten worden. De bandleden waar ik zondag mee optreed, mail ik zaterdagavond nog snel:  'ik ben uit de lucht en offline...' Gelukkig leest nog iemand de mail en laat me weten wat de laatste instructies zijn voor mij.

En dan van het digitale leven stil. Eerst mopper ik nog over al die stomme apparaten maar langzaam komt er ook een bepaalde rust over me. Er zijn even geen berichtjes waar ik naar hoef te kijken. Geen piepjes. Geen belletjes. Geen meldingen. Het voelt eigenlijk wel als vakantie. De behoefte om her en der berichtjes te plaatsen is binnen een dag verdwenen. En eigenlijk lach ik mezelf ook wel uit: jeetje, wat ben ik eigenlijk ook een druktemaker op al die media.

Op zondag kijk ik op mijn laptop even in mijn werkagenda voor deze week: wie moet er weten dat ik niet telefonisch bereikbaar ben op dit moment? Die mensen laat ik dat weten en ik meld onze helpdesk dat ik hulp nodig heb en wanneer ik op kantoor ben. Ze melden terug dat we dinsdag alles kunnen oplossen.

Op maandag reis ik naar Den Haag. Ik check geen reisplanner, want die zit op mijn telefoon. Mij bereiken geen berichten dat de treinen door werkzaamheden heel anders lopen. Maar ik tref wel toevallig een collega op het station die dezelfde kant op reist. Hij heeft wel een smartphone en hij wordt mijn reisleider. Ik wandel rustig achter hem aan en geef me aan hem over. Het werkt prima.

Op de terugweg reis ik  zelfs met groepje collega's terug. Op een gegeven moment wordt het wat stil en blijkt iedereen op z'n smartphone te zitten. Ik voel me een beetje buitengesloten en begrijp nu wat ouderen zonder smartphone voelen. Wie meedoet met de smartphone, vind het heel gewoon om zo met z'n allen op een scherm te kijken. Wie niet meedoet, schudt meewarig het hoofd.

Op dinsdag helpen mijn collega's mij weer op weg. Ze wisselen mijn telefoon om er blijkt keurig een backup te zijn. Binnen een paar uur krijg ik een nieuwe telefoon terug die als twee druppels lijkt op mijn oude. Heel even twijfel ik of ik blij moet zijn dat ik dit apparaat weer terug heb. Het was eigenlijk wel lekker rustig.

Mijn gedachten gaan naar dat filmpje van Frans Bromet uit 1999 over de mobiele telefoon. 'Ik ben ook gelukkig zonder...' zegt iemand.

Een kleine 60 uur 'offline' en ik weet dat de voorzienigheid me in ieder geval prima heeft voorbereid op mijn vakantie.