maandag 11 april 2011

Winkelconcept

Zaterdagmiddag, 14.00 uur. Mevrouw D. wil naar de vernieuwde Gamma. Dat is een gevaarlijk teken. Deze bouwmarkt is namelijk absoluut niet onze natuurlijke habitat. In een vorig artikel noemde ik IKEA het voorportaal van de hel op aarde. Nou, ook voor de Gamma is er zeker ruimte in dit voorportaal.

Mevrouw D. had zelfs al een lijstje klaar. Dat betekent dat het plan niet meer te keren is. Na de mededeling dat het nu vast allemaal beter is, na die verbouwing van ze, ging ik toch overstag. En dat was natuurlijk een kapitale fout.

De Gamma, met ik schat zo’n 4000 m2 vloeroppervlak, was inderdaad vernieuwd. Kosten noch moeite waren gespaard. Alles was van z’n plek geweest en de vloer was vernieuwd. Hier was wel voor een paar ton aan verbouwd.

Ook deze winkel deed nu mee aan de beleveniseconomie want buiten was een demonstratie “kunst”kettingzagen bezig. Binnen probeerden poffertjesbakkers en schminkers de verblijfsduur te verlengen.

“Ach, dat is een schattig plantentafeltje” zei mevrouw D. bij binnenkomst. En inderdaad, dat tafeltje zou niet misstaan. Dus op zoek naar traytafeltje “Provence” ergens in de winkel. Na enig zoeken binnen de “gedisplayde” materialen vonden we het juiste schap.

En juist bij dat schap, kwam mijn oude Gamma-gevoel weer helemaal terug. Dat schap was namelijk leeg. Zucht, dan maar even naar de info-balie om te vragen of we het showmodel niet kunnen kopen. En uiteraard lag die info-balie precies aan de andere kant van het gebouw. Een zeer doordachte routing.

“Dag mevrouw. Wij willen graag het traytafeltje Provence, maar het schap is leeg. Dus wij willen graag het showmodel kopen”. “Dat gaat echt niet, meneer. Die moet daar blijven staan.” “Oh, kunt u me dan vertellen wanneer het weer binnen komt?” “Tja, dat kan met een week zijn maar het kan ook twee maanden duren.” “Oh, en al die tijd laten jullie dat showmodel daar staan en verkoop je het niet?” “Nee, inderdaad. Elke dag komen er wel een paar mensen naar vragen maar ik mag het tafeltje niet verkopen van mijn manager. De spullen bij de ingang moeten echt blijven staan. Anders moeten we daar telkens iets anders neerzetten.”

Hoewel ik voel dat er soort waas voor mijn ogen komt, lukt het me om mijn emoties te bedwingen. Heel even vraag ik mij af die man met die kettingzaag buiten niet gewoon een gefrustreerde klant is. Maar ik hervind mezelf. “Oh, kunt u dan het tafeltje op mijn naam bestellen?” “Nee, sorry meneer daar kunnen we echt niet aan beginnen.”

Mijn oren beginnen te suizen en ik word misselijk. Nadat ik nog wat mompel over dat ik dat toch een beetje curieus vind, loop ik snel weg. Mevrouw D. heeft inmiddels alles van haar lijstje en staat al bij de kassa.

Als ik de Gamma uitloop, zet ik mijn boodschappen in de showroom op het tafeltje "Provence". Ik kijk twee keer om en loop met het tafeltje naar buiten. Niemand die het ziet. Iedereen staat de kijken naar die kunstenaar met die kettingzaag.

2 opmerkingen:

Jan Klerk zei

Mooi stuk Mark. De analogie is duidelijk ;) Hopelijk gaat Gamma geen voorleesuurtjes op de woensdagmiddag organiseren. En met het boek authenticity: 'wees datgene wat je zegt dat je bent'. We kunnen overigens Gamma nog wel ondersteunen met pronkstukjes uit de collectie over bijv. kettingzagen: http://j.mp/gtIXEG

Mark Deckers zei

Als de Gamma voorleestuurtjes gaat doen, gaan wij kettingzagen verkopen ;-)