Afscheid van haar : deel 3

De TomTom leidt mij vlekkeloos naar het kleine plaatsje waar je vader nu woont. Aan de telefoon heeft hij al uitgelegd dat je moeder enkele jaren geleden is overleden. Hij heeft een nieuwe vrouw leren kennen. Hij woont nu in haar dorp.

Naast jou heeft hij dus ook je moeder vroeg verloren. Hoeveel leed kan iemand aan? Het miezert. Ik vind zijn huis. Hij doet open. Ik herken zijn gezicht niet. Ik heb hem vroeger ook niet veel gezien.

Langzaam begint je vader aan zijn verhaal. Hoe de ziekte – botkanker - ontdekt werd bij je. Wat dat betekende. Hij legt uit dat er grote operaties nodig waren en een chemokuur. Ik zie foto’s van je. Voor de operatie, na de operatie. In de rolstoel, uit de rolstoel. Ik zie een kaal meisje. Een kaal meisje dat toch nog dwarsfluit speelt. Kerstliedjes onder de kerstboom.

Maanden verblijf je in een kliniek aan de andere kant van het land. Je ouders huren een flat in die plaats om vaak bij je te kunnen zijn. Je vader vertelt dat dat ingewikkeld was met een baan en nog een zoon thuis. Luisterend naar zijn verhaal schaam ik me soms dat ik zelf ontevreden kan zijn door klein leed dat me overkomt.

Langzaam werd je weer beter. Je mocht naar huis. Je been werd sterker. Je ging weer naar school. Je wilde weer zelf fietsen. En dat ging goed.

Verschillende maanden lang lijkt de operatie geslaagd. Op weg naar herstel. Dan krijg je pijn in je nog goede been. Alarmbellen. De kanker is terug. En nu uitgezaaid op verschillende plekken.

Je vader vertelt me van de vergadering met de doktoren. Je hebt zelf overlegd wat je opties waren. Een meisje van veertien tegenover een groot artsenteam. Je kan kiezen tussen niets doen of een levensverlengende chemokuur. Na de loodzware eerdere chemokuur kies je bewust voor het eerste: geen chemo, geen pijn, korter leven.

Daarna wordt je verhaal kort. Een pijnlijke periode, ook voor je vader. Je sterft rustig zonder gevreesde complicaties. Wel heb je lange tijd niet meer kunnen eten. Een nachtkaars. En langzaam dooft de vlam.